Ik schreef laatst aan een andere Amsterdammer:
PS Laxmanjhula wordt momenteel geschilderd en gaat, evenals die andere brug reeds is, ook van een soort kerstverlichting worden voorzien.
Vanmiddag schoot ik in de lach bij het zien van een vandaag geschilderd muurportret van Mooji. Achter die muur naast de oude tempel van Laxmanjhula heeft een fan van Mooji een nieuw cafe gerealiseerd dat tegen dat jullie komen wel zal draaien. Prachtig uitzicht daar. Aanbevolen.
Schildering door een devotee dame die dacht dat ze het niet kon maar na een nachtelijke ervaring vandaag opeens iets prachtigs schilderde. Ze moest huilen toen het af was. Ik hoop haar morgen te ontmoeten. Ik zal je straks de foto doorsturen.
Ik weet inmiddels dat die vrouw er zes uur over deed om dit stuk muurkunst te maken.
Kortom, de oude gewoonte om stukkies te schrijven trekt aan me, terwijl ik ook zie hoe het is om dat niet meer te doen. Er zit een stukje bestaansrecht veroveren in. En los daarvan is het gewoon leuk om dit soort verhaaltjes te vertellen. Ik doe dat ook bij de ontmoetingen die ik her en der op de meest onverwachte momenten heb.
Zo kan ik melden dat ik me weer zonder extra voorbereiding electrisch kan scheren hier.
In Tiruvannamalai was het zo warm dat ik gewoon steeds een vochtige huid had daar.
Electrisch scheren, zo ontdekte ik al snel ging wat beter als ik eerst de plafondventilator op maximale snelheid liet draaien en daar dan een poosje mijn gezicht mee droog föhnde.
Toen ik dit vertelde met een Duitse vrouw erbij die al jaren daar woont reageerde ze met instemming en begrip: oh ja, mijn man is hier teruggegaan naar nat scheren met een mesje.
Ook is inmiddels duidelijk, gezien op de Ramjhulabrug, dat de kleuren van de brug die van de Indiase vlag worden:
