Laatst waren de bejaarden twee nachtjes uit naar Pondycherry.Aldaar aan ons tweede ontbijt in Daily Bread schoof er een jonge dame aan, die graag even Nederlands wilde spreken.
Decennia geleden woonde ik eens een uitvoering bij van de opera Aida van Verdi. Dit was in het Herodotus Atticus theater in Athene.
Deze opera is gesitueerd in het oude Egypte en de uitvoering was dus in een oud Grieks theater in de open lucht.
Het was pas na lange tijd dat tot me doordrong dat het Griekse theater vrijwel onzichtbaar overging in het Egyptische decor.
Hieraan werd ik herinnerd door het verhaal van die vrouw, die ik daarom maar Aida noem.
Aida vertelde dat ze in Suriname was geboren, in Nderland was opgegroeid en op een gegeven moment, op zoek naar haar roots, in India terecht was gekomen.
Daar een Leraar tegenkwam, een ervaring die haar hele leven omgooide. Ze leeft nu al jarenlang in India. Delhi, Calcutta en nu Pondycherry.
Ze werkt voor een Nederlandse uitgever en verdient daar redelijk haar brood mee. Door haar naam kwam het gesprek op haar geloofsachtergrond, de Islam.
Hierdoor ontdekte ik een aanname die ik anders niet zo makkelijk zou hebben gevonden: “een Nederlands meisje dat in India naar de roots van haar Surinaamse familie gaat zoeken heeft het hindoeisme als achtergrond”. Mis dus.
Afijn, Aida ging zelfs mee naar Auroville die dag, waarover veel te vertellen zou zijn, zowel over de bejaarden, de sussende rol die aida daarin speelde en over het tragische beeld dat de stranden aldaar opleveren. Veel is verwoest en niet meer opgebouwd na de tsunami en te minstens twee zware stormen van de afgelopen twee jaren.
Maar genoeg evenvoor nu.
Tijd voor avondeten. Het wordt waarschijnlijk een keertje Westers: de German Bakery pasta is het voornemen.
