Het al genoemde verhaal Oeroeg van Hella Haasse vond ik hier in een oud tijdschrift(Zin. Het tijdschrift met ervaring) dat ook een ander verhaal van haar, het boekenweekgeschenk van 1994 bevat. Van dit verhaal, Transit, vind je hier een recensie http://www.bol.com/nl/p/transit/666776428/
Passend in de discussie die ik hier in de media volg naar aanleiding van de spraakmakende verkrachtingszaak in Delhi,geef ik hier een stukje uit dat verhaal weer.
Ik dacht eraan terug toen ik een artikel las waarin werd opgeroepen om kinderen en niet te vergeten de meisjes op school les te geven in zelfverdediging.
Om uit te leggen dat we het recht hebben onszelf te verdedigen werd een oud Indiaas wijsheidsverhaal verteld.
Het komt erop neer dat een wijze man een cobra het advies geeft de mensen niet meer te bijten, dan zullen zij niet meer zo bang voor hem zijn en hij niet meer zo eenzaam.
Later komt de wijze man weer eens in de buurt en zoekt de slang op, die er beschadigd en futloos bij ligt. De cobra klaagt dat hij door de mensen wordt bespot en mishandeld nu ze niet meer bang voor hem hoeven te zijn. De wijze zegt daarop dat de slang zijn advies niet helemaal goed heeft begrepen, ik heb je alleen gezegd niet meer te bijten, maar je kunt je wel oprichten en sissen.
En dan Iks, uit Transit van Hella Haasse, die had zichzelf die cursus zelfverdediging gegeven:
“Ja, wat dan” vroeg hij treurig, sceptisch. “Wat doe je dan?”
“Dat hangt ervan af. Soms kan je niet veel doen, dat is dan overmacht. Ik ben in Frankrijk een keer gepakt door een vent in een bestelwagen vol damesbladen. Eigen schuld, dikke bult. Ik was zo stom geweest een lift te vragen. Ik lag op mijn handen en knieen voorover op stapeltjes van allemaal hetzelfde tijdschrift, nota bene een nummer over ongewenste intimiteiten, met op de omslag een lieve mevrouw, vingertje waarschuwend omhoog, en de tekst ‘Vous avez le droit de dire non!’ Daar keek ik dus tegenaan, tegen ik weet niet hoeveel maal datzelfde keurige hoofd, terwijl die kerel, twee keer zo groot en drie keer zo dik als ik, en besterk, van achter over me heen hing. “Jullie hebben het recht om nee te zeggen!” Toen moest ik toch wel zo ontzettend lachen. Daar had hij niet van terug. Hij had me liever horen huilen. Hij kwam meteen van me af. Dat was geluk hebben”
“Godallemachtig”, mompelde Cluysman ontdaan. Op hetzelfde ogenblik barstte Iks los in oorverdovend heksachtig gekrijs. Ze wrong zich in bochten, de ogen verdraaid, schuim op de lippen, in een zo volslagen onverhoedse uitbarsting van waanzin dat hij onwillekeurig achteruitdeinsde.
“Dat doe ik”, zei ze, even plotseling weer kalm. “Dat doe ik, wanneer ik niets anders meer weet. Het werkt altijd. Ze schrikken zich rot. Op slag hebben ze geen zin meer. Als ze een normale meid verkrachten, kunnen ze haar de schuld geven, ze vroeg erom, weet je wel, ze had een te korte rok aan of een laag uitgesneden bloes. Maar een gek is zielig, een slachtofffer. wordt dat aangegeven, dan zijn ze erbij.”
Dit doet me weer denken aan mijn vertrek uit de Suddhanandashram, waar ik uitcheckte bij vertrek naar Pondycherry.
Dat ging ook tamelijk luidruchtig.
Voor Diederik had ik mijn versie opgeschreven. Hij weigerde het mee te nemen en weigerde het zelfs te lezen.Hij wilde aldaar (hij woont er nog)
slechts laten weten dat hij niets te maken wilde hebben met mijn misdragingen.
Hier de geweigerde tekts (voorlopig even in het Engels):
Hello Karuna,
When I left the ashram, there was quite some consternation.
Based on a misunderstanding that also happened to me in Mamallapuram:
the manager of the hotel was of the opinion that I had to pay for 1 more night than I had stayed there.
In order to prevent such a thing to happen again in Suddanand Ashram at the moment of leaving, I had paid one day before leaving. This did not help: the morning of our leaving for Pondycherry the (assistent) manager told me that I needed to pay for 1 more day staying. I told him that it was a mistake.
Diederik told him that he (Diederik) would come back in 2 days and that if I had to pay more indeed, he would do this payment on my behalf.
When we later passed the office and I gave the man my key (and, provokingly, also my broken shower head) he wanted me again to pay more and then I refused to start the debate all over.
He started shouting at me and almost wanted to lock me in the office.
I walk on to the waiting taxi, meanwhile telling the man that the taxi driver could translate.
As he was pulling my arm, I started to growl at him and later I even roared like a lion, very loud.
When I let him first thru the gate he pushed the iron gate in my face. Upon that I shouted “Hey” on the top of my lungs.
The result was that I was not only silently blamed by my friends for not being nice. Which I was not, so much is clear.
But I had had it with the bad management there. And it seems to be my role to make things a bit more explicit.
(I also have said to the swami that I had expected him to stay in the Himalayas for 5 to 10 years).
Conclusion:
If the management can convince Diederik that I have paid 1 day less than I should have, I hope he is willing to make this additional payment for me.
Greetings,
Hans
If you are born to set things straight, good luck!