Granny Smith, of: Je had toch gewoon ….. kunnen doen. (Diederik en Hans 3)

Hoi Diederik,

Nog een reaktie op je reaktie.
(Mijn zussie vind onze stukkies het minst interessant, wat is daar nou aan? En dan zeg ik ongeremd dat ze voor mij belangrijk zijn voor de hele mensheid. Tsja).

Tijdens de terugvlucht van Chennai naar Amsterdam woelden onze communicatieperikelen en de gestage zoektocht naar verdieping en opheldering door mijn al te wakkere geest (Ik had liever wat geslapen). Ergens boven Odessa kwamen er beelden op.
Het beeld van een denkbeeld of een gedachte als een bos mikadostokjes.
Rechtopstaand op een glanzende tafel, bijeengehouden met een haar.
En dan mijn vraag over het denkbeeld dat beleefd wordt als een hand die het veterstrikje uit de haar lostrekt.
En de emotie is dan de onwillekeurige schrikreactie: nee, niet doen, dan valt alles om.
Ook het plaatje wat na het vallen ontstaat voldoet: de gedachte als een net los gelaten bos mikadohoutjes.
En de vraag dan als: ‘Wat zou er gebeuren als je de stokjes een voor een voorzichtig wegneemt?’
(Van veel denkbeelden blijft weinig over als je terugzoekt hoe ze tot stand zijn gekomen).

Hier is een link met James Swartz, de advaite vedanta leraar waar jij expliciet wel en ik expliciet niet heenging in Tiruvannamalai: waar ik het expliciet niet met hem eens ben, verdedig jij hem impliciet. Let op.
Hij, James, maakt een buitensporige heisa over de zogenaamde voorwaarden waaraan iemand moet voldoen om een advaita vedanta leerling te kunnen zijn.
Daarover zal ik nog een apart stukje schrijven. Voor hier volstaat het te vermelden dat ik James Swartz openlijk heb bekritiseerd over de manier waarop hij steeds maar weer andere leraren bekritiseert. En in een reaktie daarop schreef hij terug dat de mensen die niet tegen dat soort kritiek kunnen, zich daarmee diskwalificeren als advaite vedanta leerling.

In Tiru heb ik je tweemaal tegen een andere bejaarde, hardop en klaarblijkelijk overtuigd van wat je zei, horen zeggen dat hij niet gekwalificeerd is voor advaita vedanta.
De eerste keer vanwege een zekere karaktertrek, de tweede keer ging het: ‘Ja, als je een trauma hebt, dan heb je geen rustige geest (quiet mind) en ben je dus niet gekwalificeerd voor advaita vedanta.
Beide keren heb ik mijn verontwaardiging geuit.
Niet omdat ik overal brandkasten zie. Neen, ik zie dan zure groene appeltjes (Vandaar de titel): denkbeelden die het waard zijn als een geworpen mikadospel stokje voor stokje van de tafel te worden geraapt tot er niets rest dan een schone glanzende tafel.

hans