90+

In de paar weken dat ik terug ben uit India is mijn gewicht sinds vanmorgen weer boven de 90 kilo.
Ik zie, ben me gewaar, zie onder mijn ogen gebeuren, dat ik allerhande zaken naar binnen werk die vallen onder wat in het Duits zo mooi heet Kummerfressen.

Het is inmiddels ruim 9 jaar geleden dat het roken van tabak is gestopt. Ik had toen ik eenmaal naar satsangs ging, besloten van roken een meditatie te maken. Op een gegeven moment wist ik dat alles wat er aan roken kleefde (zoals gevoelens van eenzaamheid) wel gezien en gevoeld was. Toen kwam het moment dat ik ontdekte dat de mind/het denken zelf de behoefte om door te gaan kreeert. Dat kwartje viel toen zo luidruchtig dat ik na die nano-seconde niet meer heb gerookt. (Ik heb een verslag van dat proces op dit weblog gezet, geantedateerd naar 2003, voor wie de details wil nalezen).
Hier een citaat van de ontdekking:
“Vanmiddag om 4 uur wilde ik mijn eerste sjagje draaien en toen vertelde ik tegen zoon  Bas waar ik mee bezig was en dat ik nu al 6 uren niet gerookt had, twee maal zo lang als gisteren en dat ik me ervan bewust was dat ik niet in staat was om direkt het verschil te ervaren tussen pas een half uur niet gerookt en 6 uur niet gerookt. en toch is het verschil (ogenschijnlijk) groot.. Toen ging ik me focussen op hoe die opbouw door de tijd zich dan voltrekt en op een gegeven moment viel er weer een kwartje: het antwoord zit ‘m in de vraag! De vraag/aandacht/gedachte zelf over hoe lang is het al geleden roept alle associaties op die het verschil uitmaken!!! Sinds dat ‘kwartje’ wordt ook die vraag als denken herkent en nu deze vraag me dus niet meer automatisch aan het zoeken naar het antwoord krijgt ( wat dus precies het probleem opriep wat ik met datzelfde zoeken oprecht dacht te willen oplossen), heb ik niet meer gerookt.”

Na dat moment is het roken gestopt. Natuurlijk had ik toen het idee dat ik nu elke gewoonte had doorzien en dat het makkelijk zou zijn die los te laten. Mooi niet.
Vanmorgen had ik het idee dat ik met het op het moment behoorlijk fanatieke eten, snoepen, eten, snoepen, als ik eerlijk ben ook wel alles weet wat er aan kleeft.
En dat het tijd is mezelf voor het blok te zetten en dan maar te zien waar het schip strandt.
Ik ben me ervan bewust dat ik steun verwacht van het feit dat ik dit nu, zeg maar, hardop heb gezegd. We zullen zien.
Er is natuurlijk nog veel meer te zeggen over teveel eten.
Laat ik volstaan met te zeggen dat ik in een Indiase krant een column las (die ik zowaar niet kan terugvinden), die erop neer kwam dat vroeger ondervoeding leidde tot vermagering, en tegenwoordig ondervoeding in de steeds rijkere wereld leidt tot overgewicht bij de armsten. De schrijfster gaf als voorbeeld een bijeenkomst van zakenmensen in een hotel, waar dus een oneindige hoeveelheid voedsel staat uitgestald en waar alle zakenmensen  een vrucht namen als lunch. De conclusie was dat je de armen natuurlijk nooit kunt verbieden zich te verwennen met zoetigheid en fast food, maar dat het gezonder is vandaag de dag om te eten zoals de rijken. Dat heeft me aan het denken gezet over mijn afkomst en het altijd alles maar moeten opeten ‘want wij hadden niks in de oorlog’.