Hoe bedoel u?

De stukjes in mijn hoofd hebben de neiging daar (te) lang te blijven ronddolen, omdat ik ze in mijn hang naar perfectie steeds maar niet af vind.

Nu ga ik een stukje schrijven dat echt nog lang niet af is. Uit angst dat het verwaterd of anderszins teloorgaat, ga ik uitgaande van wat er al van geworden is in het hoofd improviserend opschrijven.

Vaak heb ik geirriteerde reacties gekregen van vrienden en vriendinnen als ik onder woorden bracht, in reactie op wat ik ze hoorde zeggen, dat ze uit een emotie handelden.

Eergister ontdekte ik dat wat mijn vriendin emoties noemt, iets geheel anders is dan wat ik ermee denk aan te duiden.
Opeens viel het kwartje, nadat ik op haar uitnodiging weer eens uitlegde wat ik bedoel met emoties, bijvoorbeeld in een tegen haar uitgesproken zin als ‘ik zie dat je heel slim met je emoties omgaat’.
(Mensen lijken een voorkeur te hebben voor of een affiniteit met wat je kunt aanduiden als
een stelregel of een basiswetje. Zo heb ik wel iets met ‘ik doe het maar liever alleen, dat
minimaliseert het aantal keren dat ik mensen tegen me in het harnas jaag.’ Mijn vriendin
heeft een sterke band met ‘Niet zeuren, prettig meewerken’).

Keer op keer keek ze mij vragend aan als ik het over haar emoties had, terwijl zij nergens die emoties kon ontdekken.

In de net genoemde poging tot uitleg zette ik mijn geluidsapparatuur eerst uit en daarna
draaide ik de aan/uit knop langzaam van uit naar aan. Kijk, zei ik, nu staat de versterker aan, en het volume staat nog op nul. Toch staat de apparatuur ingeschakeld.
Als ik nu een stuk muziek opstart (bijvoorbeeld een youtube met iets van Boccherini), dan weet ik dat die muziek wordt afgespeeld en ik hoor niks.
Als ik nu het volume een heel klein beetje opendraai, tot ik net de muziek kan horen, dan zit ik dus naar muziek te luisteren. Als ik het volume beetje bij beetje verder openzet, tot het tamelijk oorverdovend en niet helemaal zuiver meer uit de luidsprekertjes schalt, is het enige dat verandert het volume en in mij een veranderende appreciatie van de muziek voor zover die verandert door het toenemen van het volume. Er verandert niks aan de muziek, maar in het begin vind ik het te zacht, even later vind ik het (voor dat moment) precies hard of zacht genoeg en ergens vind ik het onaangenaam hard en onzuiver.
En wil ik graag de knop terugdraaien, niet vanwege de muziek maar vanwege de herrie.
En in die hele exercitie heet wat we horen muziek.
En zo is dat voor mij ook met emoties.
Toen viel het kwartje en werd al pratend meer en meer duidelijk dat voor mij vriendin emoties pas emoties heten als ze het volume hebben van in potentie afkeurenswaardig: goh wat ben jij emotioneel, zeg.
Terwijl het voor mij vanzelfsprekend is om emoties waar te nemen met een volume van 3 (op een schaal van 1 tot 100).

Dit stukje ben ik begonnen te schrijven uit angst, echt uit pure angst. Kijk maar, het staat er letterlijk, hierboven in de tweede zin.
In en om anderen neem ik emoties ook waar op dat nivo.
Hoe vaak heb ik niet verbaasd gemerkt dat mensen, mannen vaker dan vrouwen geloof ik, heftig gaan ontkennen dat er emoties in het spel zijn in wat hen drijft tot wat ze doen.

Dus, om kort te gaan, en een beetje schematisch te worden:

*We kunnen erg veel en vaak emoties hebben en er ons volledig van bewust zijn, zonder
dat we emotioneel zijn.

*We kunnen zeer emotioneel zijn, zonder dat we ons bewust zijn van de emoties als
emoties.

*We kunnen emotioneel zijn en ons volledig bewust zijn van de emoties die zo sterk zijn
dat we er emotioneel van worden.

*We kunnen volledig in ons hoofd wonen en volledig overtuigd van ons gelijk, afgesneden
van onze emoties en ons voor ons gelijk beroepend op bijvoorbeeld dogmatiek, logica of
redeneerkunst.

Enuff for today.