Momenteel lees ik in Sferen van Peter Sloterdijk, een boek waarover ik laatst iets zei in de volgende trant: elk hoofdstuk is een boek, elke bladzijde is een essay, elke alinea is een verhaal en elke zin is om over na te denken. En dat smullen gaat zo’n 1500 pagina’s duren. Ik ben pas op bladzij 245, net begonnen dus.
Dit hoofdstuk, nummer 5 van deel 1, heet De oerbegeleider Requiem voor een versmaad orgaan. De titel verwijst naar dat wat ons zeer nabij was tijdens onze voorgeboortelijke groei. Hij zegt daarover onder veel meer dit: Als een baarmoederlijke butler blijft het onopvallend in de buurt, discreet en voedend, zwerend bij ons geheim à deux, dat behalve het en mij geen mens ooit ter ore zal komen.
De primaire eenheid kan worden weergegeven in Romeo-enJulia-verhoudingen, net als in Philemon-en-Baucis-symbiosen;
Dit laatste viel in de categorie ‘dat zoeken we even op’.
Dat levert een aandoenlijk oud verhaal op van Ovidius met elementen die ik ken uit mijn opvoeding met den bijbel, zoals een kruik wijn die maar niet leeg raakt.
Lees het verhaal maar even na in wikipedia.
Ik begon dit verhaaltje om dat mooie plaatje te kunnen laten zien dat ik vond.
Er zijn er meer natuurlijk maar dit was de aanleiding:
Nou vooruit, nog eentje dan:
