Zoals gemeld ben ik lezende in Sloterdijk’s Sferen.
In dit boek, in het hoofdstuk Het stadium van de sirenen (Over de eerste sonosferische alliantie), een hoofdstuk dat volgt op een hoofdstuk over de moederkoek (de oerbegeleider) en het verwante hoofstuk Delers van zielenruimten (Engelen – Tweelinge – Dubbelgangers), gaat het opeens over de eerste geluiden, de geluiden die ‘we’ hoorden in de baarmoeder. We tussen aanhalingstekentjes (‘we’), want, aldus Peter Sloterdijk, het betreft hier ‘kennis over een gebeurtenis die mij meer dan elke andere aangaat, hoewel ik als actueel subject van deze kennis niet in aanmerking kom.’
Ergens in dit hoofdstuk wordt Alfred Tomatis opgevoerd als kenner van deze wereld van geluiden. En lees ik zinnen als deze: Om deze stellingen aannemelijk te maken vat Tomatis het vrouwenlichaam als geheel op als een muziekinstrument, zij het een instrument dat er niet toe dient om voor een toehoorder een stuk voor te spelen, maar dat de oorspronkelijke stemming van het gehoor bepaalt.
Dat doet natuurlijk weer denken aan een van mij favoriete foto’s, die van Man Ray:
Toen ben ik maar eens gaan bekijken wie die Tomatis is, (ik lees zoveel in Sloterdijk’s boek waarover ik nog nooit hoorde), en dan gaat er een hele wereld van geluidstherapie en zangpedagogie open.
Lezend over de achtergronden van zijn werk voel ik dat daar iets voor mij is te halen, te winnen. Dat voel ik aan mijn water, zeg je dan. Wat directer is te zeggen dat ik af en toe kippenvel krijg en dat de tranen in mijn ogen staan.
Ik geef voor de geinteresseerde lezer wat voorbeelden van wat ik tot nu toe al zag:
Alfred A. Tomatis Wiki
The ear is the spine
Singers and Sound: An Introduction to Tomatis-Based Listening Training
Listening therapy with the Tomatis® Effect – 3D (youtube)
Welkom op de website van: “Listen4Health”
Op laatstgenoemde website staat dit plaatje:
Het heeft de pregnante titel: “Waar luisteren niet meer is, dan, “ik HOOR je wel”.
Doet me denken aan vroeger, het is de uitspraak die er voor zorgde dat je nog harder ging schreeuwen.
Ik loop nog steeds te hopen op alsnog een goede opvoeding, maar ja, dat is jeugdsentiment kun je onderhand wel stellen.
Ondertussen werk ik maar zo goed en zo kwaad als het gaat ‘aan mezelf’.
Met mijn stem is altijd wat aan de hand, het lijkt Almelo wel. (Vrij naar Herman Finkers).
Laatst nog een zeer subtiele exchange gehad met Isaac over mijn stem in deze net gepubliceerde youtube, die beter had kunnen heten ‘The name is Hans. Hans.’
