Elpee. (Casa da Luz 2)

Van het concert des levens krijgt niemand een program. Toch zijn er soms glimpen vooraf. Ik vind dat wel warrig.

Wat een maand was dat zeg, november.
Twee dankdiensten.De eerste voor het leven van mijn vader.
Mijn vader viel en was binnen 48 uur heengegaan. En op de ochtend van dat laatste etmaal wist ik dat die dag mijn laatste bezoek aan hem zou zijn.
Een paar dagen later voor het leven van een pracht vrouw die ik uit retraites kende en die waarschijnlijk door geweld om het leven kwam.
Een vriend van mij ging naar een bijeenkomst van de bekende hugging guru Amma, in de verwachting daar een vriendin te treffen. Ze kwam niet, ze was al dood.

Tussendoor deze maand ook nog drie wonderschone avonden met ayayhuasca, het waarheidsserum dat nietsontziend doch veelal vriendelijk de keiharde waarheid laat zien.
En vooral de relativiteit ervan.

De avond na die tweede dankdienst heb ik een experiment meegemaakt van Ayahuasca.nl, een concert met een dozijn prachtige musici gecombineerd met een ayahuasca ritueel.
De setting was vrij, ik kon rustig in een hoekje opgerold genieten van een wondermooi concert en tegelijk op onderbuiknivo mijn verdriet doorleven.

Na de begrafenis van mijn vader had ik al snel weer een botsing met mijn Geschwister.

Ook dat leidde wonderlijk genoeg tot een onvoorziene deelname aan een ayahuasca ritueel.
Dat ging ongeveer zo: (Ik citeer hier uit een eigen email aan mijn zus dd 19-11-2013)

+++++
Ja hoi maar weer ook.

(…..)

Mijn verslagen zijn meer innerlijke reisverslagen, bedacht ik me net.

Van een van mijn recente verslagen, waarin ik reageerde op mijn broer’s gebruik van het woord harmonie, nu nog niet eens twee weken geleden, en vooral de klassieke afwijzende reacties daarop, ben ik net een beetje bekomen.
Ik was er buitensporig zwaar door aangeslagen moet ik bekennen.
Het hele klassieke familiedrama kwam weer vol in actie en voor mijn gevoel op mijn hoofd neer.
*Mijn broer gebruikt het woord harmonie.
*Mijn antwoord daarop riep klassiek heftige Totaalafwijzing op.
  (…..)
  En werden er dingen over me uitgestort die me sterk deden denken aan zinnen als ‘dat heeft tante Jetje toch niet verdiend’, ‘je weet toch hoe ze is’ en ‘dat wat je zegt komt toch niet binnen’.

Er was geen harmonie, mijn broer beleefde harmonie. Ik beleefde wat anders en beschreef dat, heel gedetailleerd.
Ik doe vrijwel alles gedetailleerd en daardoor mijns inziens goed navolgbaar. Maar inderdaad vaak pijnlijke kost.
En dan gaan de bakken teer weer over de kasteelmuren.

Zoals gezegd, ik was buitensporig aangeslagen.
Maar, elluk nadeel heb zun voordeel; toen ik daarover sprak tegen Jan van Casa da Luz (een van de drie mensen die ik ken die zelf een kerk hebben opgericht, maar dit terzijde) en vertelde dat ik me weer ernstig afvroeg of het niet beter zou zijn geweest als ik mijn tong had ingeslikt, [als ik dat al gekund had], kreeg hij zo ongeveer tranen in zijn ogen en nam het fel op voor het voor jezelf opkomen.
‘Waarom doe je zaterdag niet mee met de ervaringsdag?’ vroeg Jan toen.
Afijn, dat heb ik gedaan.
Klokje rond afgelopen zaterdag van half 10 tot half 10: theorie en praktijk van emotioneel lichaamswerk en s ’avonds het Santo Daime ritueel.
Ik had een fantastische dag.
Lekker energetisch losgemaakt in de ochtend met aardende oefeningen en na de lunch ademwerk.
Daar ging ik al in een soort van regressie naar perinatale tijden. Op een gegeven moment lag ik, geheel tegen de instructie in, met mijn hoofd aan de bovenkant van het matras ver achterover op de grond te ademen en kwam in de richting van de (veronderstelde) pijn van de eerste gedwongen ademhaling. Ik heb ontzettend liggen huilen (van binnen is er altijd een waarnemer die daarvan zeer geniet) en het was of mijn hart/borstkas openbrak.
Later tijdens de uren onder invloed van ayahuasca kwam hetzelfde nog eens langs, zich verdiepend. Prachtig.

Er was ook nog een mini visioentje, zo’n beweeglijk en kleurrijk momentje waar je wel een boek over zou kunnen schrijven.
De woorden die ik erbij krijg: op een gegeven moment zat ik ergens tegenaan te hikken en toen zag ik een kleurrijk verleidelijk wezen, rond en draaiend en veelbelovend, die me toezegde alles in een flits voor me te regelen in ruil voor ….. . Ik wees het aanbod af (doe maar niet, ik heb alles al, of zoiets) en toen voltrok zich het beloofde toch, als het zich al niet al voltrokken had.
Zinnen als: ik heb de duivel gezien. die beloofde iets dat elk liefdevol wezen je als vanzelf zou geven. Dus de duivel is voorwaardelijke liefde. Trap er niet in.

Iemand gebruikt het woord harmonie (dat staat los van of er harmonie ‘is’) en iemand anders krijgt de taak toebedeeld, de verwachting opgelegd om te zorgen dat wat anderen denken te zien in stand te houden.
Ongeveer zoals wij als gezin decennia hebben meegewerkt (al of niet vrijwillig) aan het in stand houden van de harmonie die het gezin van de tante wenste te veinzen.

Steeds weer die duivelse dilemma’s.

Groet,

hans
+++++

En dan dit:
Twee jaar geleden begon er een relatie met iemand met wie ik al een decennium bevriend ben. In het begin al zei ik dat het mij niet zou verbazen als wij een tijdje een relatie zouden hebben en daarna weer vriendjes. En de dag voor zij die stap daadwerkelijk zette, zei ik tegen haar dat ze voor mijn gevoel onze relatie had beëindigd en ze was echt verbaasd want daar ging ons voorlaatste gesprek niet over, toch?
Soms voel ik me net zo opstandig verbaasd als die computer-bediende die de vuilzak gaat buiten zetten. Je denkt ‘Gelul’, terwijl alles op rolletjes lijkt te lopen.

Kortom, verdrietig over wat al geweten werd.
Ik heb het vaak gezegd: Mensen, we zijn rare wezens.
Van de weeromstuit was ik gisteravond bij een Concentration, een van de ayahuasca rituelen van de Santo Daime. Voor de verandering weer eens een wonderschone avond, met een aantal inzichten op visioendichtheid: beeldverhalen van minder dan een seconde soms, die inzichten in zich hebben die aan die van Einstein doen denken.

Vanmorgen toch het gevoel, ergens down there in the buik, dat het beste verwoord is in die paar Haagse zinnen die ik even heb opgezoch:
> Heppie vijfhonderd vijfenvijftig duizend
> ijzere pijpleidingen
> lope lasse en dan
> Kommie thuis,  wijf uit
> Kachel uit
> Mot je met je kouwe klauwen houtjes hakken
> Kinderen in de zijk
> en de kat in de gordijen
(Blijkt bij tweede zoektocht van Van Kooten en de Bie:                                                      http://www.youtube.com/watch?v=ZNg4eI9Ek-M).

Toen ging ik zitten tekenen, een nieuwe verworvenheid, en komt er dit uit:

Ik wist niet dat mijn kleurdoos dit in zich had.

En ook was ik, nog een novemberverrassing, gisterochtend opeens naar een yogales.

Mijn handyman vertelde enthousiast over een proefles die hij had gedaan bij ene Leo, en de yoga heette Somatic Yoga. Mijn belangstelling was gewekt en ik zocht wat rond op het web, waar ik een interview vond met die Leo. Dat gaf de doorslag en ik ging naar de zaterdagochtendles.
Voortreffelijk, ik kan er niet anders van maken. Smaakt naar meer.
Maar dat zal na mijn op handen zijnde verblijf in India worden.

Voor een goed verhaal over goede yoga, hier het interview met Leo Peppas.

Dan nu nog het antwoord op de vraag naar het waarom van de titel Elpee.
Ik luister momenteel al zo’n 14 uur (ja, ik heb er ook bij geslapen)  naar de live uitzending van het muziekstuk Long Player.
Gister kwam ik dit fenomeen tegen tijdens de gelukzalige verdwaling in informatie die googelen heet, het zogenaamde surfen op het world wide web.

De verwachting is dat deze live uitzending gaat duren tot oudjaarsdag 2999.
Een echte Elpee dus.
(http://en.wikipedia.org/wiki/Longplayer)
Hier te beluisteren: http://longplayer.org/where/