Inderdaad, het gaat met kleurpotlood.
Het verhaal van mijn eerste kleurdoos staat ook op mijn blog, een aantal weken geleden.
Hier is het kleurpotlodenverhaal nog een keer, niet van de Nozem en de Non, maar van de Tante en het Joch:
“Over dat voorval op de lagere school wil ik nog even terugkomen.
Voor mij is het een voorbeeld hoe ingrijpend schijnbaar leuke dingen kunnen zijn.
En ook hoe desastreus het negeren van grenzen kan uitpakken.
Wat gebeurde er?
Het was bijna sinterklaasfeest en er was een wedstrijd in mijn klas voor wie het beste sinterklaasgedicht zou maken bij het presentje voor een uitgelote klasgenoot.
Waarschijnlijk heb ik toen een keer mijn hulpeloosheid over het maken van dat gedicht geuit.
Toen heeft Tante, (die goed was in met veel bravoure hele gedichten uit haar hoofd voordragen en ze kon rijmen en dichten zonder haar hemd van haar gat te lichten), een heel lang gedicht gemaakt en gezegd dat ik dat maar voor die wedstrijd moest inleveren.
En hoe ik me daartegen ook verzette,niets hielp, ik moest en zou dat doen. Ook mijn moeder vond het een goed idee.
En tot mijn grote schaamte bracht ik het ook toen niet op om voor goed van huis weg te lopen.
Dus hield ik, ook toen het hoofd van de school, mijn meester, toch nog even vroeg of ik zeker wist dat ik het zelf had gemaakt, vol dat het echt mijn gedicht was, me er totaal van bewust dat dit een zo duidelijke leugen was als maar zijn kon.
En ik kreeg de eerste prijs, een doos kleurpotloden van Caran d’Ache.
Toen kwam in een klap de totale schaamte in mijn leven.
Ook plaatsvervangende schaamte.
Hoe was het mogelijk dat volwassenen zich zo gedroegen !! ??”
En plotseling zit ik dan te kleuren, in eerste instantie met Hema klerupotloden, maar dat is hard werken. Ik kreeg het idee op zoek te gaan naan iets beters en ook dan gaat er weer een wereld open, de wereld van de kwaliteitskleurtjes.
Via Marktplaats deed ik een tweedehands maar nauwelijks gebruikte kleurdoos van Derwent op.
Poelen van pigment is een kreet uit de wereld van het betere kleurpotlood.
Laatst deed ik nog een laatste actie vanuit mijn vermeende oudste broer verplichting: ik bezocht een andere Oom en Tante met als doelstelling mijn gezin te rehabiliteren.
Ik schreef hierover het volgende verslag aan mijn Geschwister op 22 november jl.
(enigszins aangepast vanwege de anonimisering):
Dag zus en broers,
Vandaag heb ik ruim een uur koffie gedronken bij wie wij kennen als ‘Oom en Tante Sjiek’
Mijn ingangsvraag na lang wikken en wegen was of zij weten waarom wij decennia van de verjaardagen van onze ouders wegbleven.
Mijn doelstelling, ook als zodanig benoemd was rehabilitatie van mijn gezin.
Ook erbij gezegd dat dat zowel deels persoonlijk was (ik heb sterk geleden onder het oordeel van met name tante Sjiek, althans zoals verwoord door mijn moeder ooit),
als tamelijk symbolisch.
Maar dat het desalniettemin volgens mij belangrijk was om te doen.
Ook zij bleken door pa te zijn ingelicht.
Ik ben tamelijk welwillend aangehoord, er waren de inmiddels bekende houdingen: is dat nu echt zo belangrijk, vind jij dan dat iedereen dat dan maar moet weten / maar het was toch behoorlijk veel geld / we hebben hem wel even geknepen tijdens je praatje tijdens de begrafenis van je vader, oh jee wat gaat ie nog meer vertellen / er zijn nog meer geheimen, weten jullie dat? Ja, zeg maar wat het is, want als jij het niet weet ga ik het niet vertellen. En zo voort en zo verder.
Het grootste probleem van tante Sjiek was het verhaal van de vaas, ze ging hem erbij halen, daar stond ie dan op tafel en die kon ze toch echt niet aannemen.
Wat was het geval? Pa had haar die mooie vaas kado gedaan. Ze had hem niet willen aannemen en toen had pa gezegd dat de kinderen hem zelf aan haar wilden geven.
En toen? Tijdens de dankdienst las de ene broer het verhaal van de andere broer voor en daar verhaalt die andere broer dat die vaas opeens weg was.
Ik heb haar maar, zonder verder overleg met jullie, verzekerd dat het helemaal goed is zo.
Tsja.
Ik weet niet of er verband is, maar ik zit onder de huiduitslag en het jeukt als een gek.
Ik ben niet opgelucht, maar wel tevreden.
Of het voor mij nu afgelopen was of ging ik nog meer doen?
Nee, ik ben rond, maar ik ga nog wel een groot deel van wat ik allemaal geschreven heb geanonimiseerd op mijn weblog zetten.
Ze hoopten maar dat ik het van mij af kon zetten.
Ik zie af van het terughalen van nog tientallen gepasseerde feiten en feitjes.
Nog een ding nog wat me nu te binnen schiet.
Ik vertelde dat ik persoonlijk met name sterk gebukt was gegaan onder de veroordeling van ons door de familie, waarvan haar door mijn moeder geciteerde uitspraak dat wij ontaarde kinderen waren het symbool was geworden. Dat woord heeft ze nooit gebruikt, zei ze, sterker nog dat was heel iemand anders die dat had gezegd. Een dominee had tegen pa gezegd dat wij toch wel rare kinderen waren omdat we niet op die verjaardagen kwamen. En dat pa had teruggezegd: maar ze komen tenminste.
Gisteravond heb ik Brief aan zijn vader van Kafka uitgelezen.
Vanmorgen zag ik opeens een overeenkomst tussen iets wat mij overkwam toen ik 16 was.
Ook hier was tante Sjiek onderdeel van. Ik heb het vanmorgen niet eens genoemd, enige diepgang was niet aan de orde.
Ik probeer het inzicht toch even onder woorden te brengen:
Kafka legt een relatie tussen zijn verhouding tot zijn vader en het mislukken van twee van zijn trouwplannen.
In een grootse double bind, een tegen zichzelf werkende band met zijn vader gebeurt het volgende ongeveer.
De norm in zijn leven is zijn vader. Wat vader bereikt heeft is het hoogst haalbare. Dus de enige manier om gelijkwaardig aan zijn vader te worden is onder meer een even langdurig en gelukkig huwelijk aan te gaan.
Dat zou de ultieme ontsnapping uit die knellende band zijn. Maar omdat zijn vader zijn keuzes, qua dames, afwijst, zijn zijn pogingen bij voorbaat tot mislukken gedoemd. Of zoiets.
Toen ik 16 was had ik een vriendinnetje die ook in de Indische buurt woonde.
Op een gegeven moment heeft mijn moeder mij verteld, in een kennelijke vlaag van, ja van wat eigenlijk? dat tante Sjiek vraagtekens had geplaatst bij mijn keuze.
Dat werd door ma ongeveer verwoord als dat tante Sjiek had gezegd: zo’n knappe jongen kan toch wel wat beters krijgen!!
Hoe dubbel bijtend kan iets zijn verwoord?
Ik heb een hele nacht wakker gelegen.
Waarom? Het was de eerste keer dat ik iets positiefs over mezelf hoorde!
En als je dat serieus neemt dan is het andere deel van het verhaal natuurlijk ook serieus te nemen.
Ik heb toen tot mijn eigen verbijstering, totaal in de war maar niet te stoppen mijn jong verworven tintelend prille verkering uitgemaakt.
Mijn ouders vinden het niet goed, heb ik geloof ik gezegd, de prominente invloed van mijn moeder en tante daarmee verdoezelend.
Afijn, het begin van weer een boek.
Het was een rare dag
…..gecensureerd…….
Groet,
hans
Een klokkenluider wordt altijd bij zijn ballen gepakt.
Dat is het klokkenspel van het groepsgeweten.Als in het groepsgeweten is geslopen dat de mensen die over de grenzen van anderen gingen bescherming verdienen, dan ligt het voor de hand dat degene die dat aan de kaak stelt grensoverschrijdend handelen wordt verweten. Want zo gaat dat.
Verleden week nog werd er een beroep gedaan op mijn persoonlijk geweten in deze.
En ook tijdens dat telefoongesprek werd nog eens fijntjes de mogelijkheid aangedragen dat mijn gedrag misschien van de weeromstuit is gaan lijken op dat van de incest plegende ooms.
Steeds weer neem ik de tijd en de rust om de bezien hoe de drijfveren in mijn systeem de spanning opdeden die ze kennelijk hebben. En ik blijf zien dat mijn intentie zuiver was gericht op het ophelderen van een onzuiverheid in de familieverhoudingen.
En ik ben gevoelig voor argumenten, die ik wik en weeg.
Ik heb me deze keer laten overtuigen en heb toen een alinea geschrapt in mijn blog van 25-11-’13.
Afijn, het sinterklaasfeest heb ik nooit meer zo kunnen waarderen.
Waarvan akte op sinterklaasavond.
En ook weer single (of hoe zeg je dat?).
Mijn geplande bezoek aan India is in gedachten al een stuk langer geworden.
En er dienen zich opeens ook concrete dingen aan die er te doen zijn.
Let’s go with the flow.
Woesjjjjj
