Ik kwam op het idee eens op te zoeken hoevel een crore Rupees is, toen ik in de krant las dat het Chennai Metro Project inmiddels is begroot op 18.000 crore Rupees.
Toen ontdekte ik dat er zoiets bestaat als het Indiaas getalstelsel en dat crore daar het woord is voor 10 mljoen.
The word crore is derived from the Prakrit word krodi,[1] denoting ten million in the Indian numbering system, which has separate terms for most powers of ten from 100 up to 1019.
Dat project kost dus in Euro’s ruim 2 miljard.
| 180,000,000,000.00 INR Indische roepie |
= | 2,116,536,695.01 EUR Euro |
Er is hier dus geld zat, maar gezien de staat van de wegen gaat het meeste momenteel naar de aanleg van metrotunnels, bovengrondse metrobanen en wat daar zoal bijkomt.
Chennai is een metropool met met ruim 4 miljoen inwoners. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Madras)
Daarvan vallen er wel een paar buiten de boot of ze bedelen uit gewoonte.
Vanmorgen kwam er een frisgekamde scholier naar me toe fietsen, stopte, gaf me een hand en wenste me een Happy Christmas. En hield toen zijn hand op. Weet je wat bedelen is, vroeg ik hem. Ja, zei hij, dat is om geld vragen. Nee jongen, zei ik, bedelen is om geld vragen omdat je arm bent. En jij bent niet arm. Blessings, my son, zei ik, mijn hand op zijn hoofd leggend. Hij snapte het geloof ik wel en fietste door.
Zo gaat het de hele dag door.
Ik heb het bijna druk vandaag de dag.
Ik heb vanmorgen na een lange wandeling de optiekwinkel teruggevonden waar ik gister een leesbril had gekocht. Het was niet het nummer dat ik had gevraagd.
Ik legde uit dat ik niet 1,25 wilde maar 0,5. Dat bestaat niet werd me te verstaan gegeven.
Okay, zei ik, dan wil ik graag mijn bril teruggeven en mijn geld terug.
Toen begon het zo vervelende verhaal dat kennelijk wereldwijd door de middenstand woekert: sorry, we kunnen u niet uw geld teruggeven. Ze begonnen nog net niet over een tegoedbon, maar wel werd me dwingend aangeboden dat ze een bril 0,5 voor me zouden maken, We will change the lense. Kan niet zei ik, ik ga morgen weg. Vanavond klaar!
Ik dacht ik laat me niet gek maken en bood ze aan het geld gewoon te houden als het dan zo onmogelijk was (Gister net de kas opgemaakt of zoiets), geen prbleem. En ik maakte aanstalten om weg te gaan. Nee, anders: ik ging weg, zo konden me de pot op met die 450 roepies. Toen opeens kreeg de jongen achter de kassa opdracht mij mijn geld terug te geven. Je maakt wat mee op zo’n ochtend.
Trouwens, toch wel weer het vermelden waard: tot de dag voor vertrek deed ik een derde Tomatis Luistertraining.
En mijn ogen worden weer beter.
Ik heb nu de bril die ik tot voor kort als bril voor het computerscherm gebruikte als leesbril en wilde opeens, omdat als ik achterover in mijn stoel zittend computer
(op een pc met een stroef, haperend toetsenbord waar ze morgen iets aan gaan doen)
het scherm door die bril een beetje onscherp begon te zien, een leesbril 0,5.
Kortom, ik compter zolang met mijn nu gewone leeesbril +1.
Oh ja, vanmiddag met een studente uit Delhi meegeweest naar haar squash competitiewedstrijd. We hadden al een paar dagen af en toe contact in de lobby. Ze zit daar maar steeds met haar laptop en ik vroeg haar op een gegen moment waarmee ze het toch zo druk had. En ze liet me het scherm zien en zei iet met Game. Dus ik dacht dat ze spelletjes deed al die tijd. Gelukkig ontdekte ik al snel mijn vergissing. Ze bekeek steeds squash games om er van te leren. Gevolg is dat ik vanmiddag in de ICL-TNSRA squash academy naar een partij squash heb zitten kijken. Daar kom je anders nooit.
De laatste dagen was ik te lui en te moe om stukjes te typen.
(In feite heb ik bij een voor mij te koud geairconditiond concert een bronchitis opgelopen en de laatste dagen wordt ik steeds meer verkouden van de overal maar rondmalende
windmolens die ventilator heten).
Wellicht komt er nog een inhaalslag.
Ik had mijn verblijf in Mammalapuram laten vallen en bedacht dat ik een dagrip per gekoelde taxi zou maken, en er later nog aan toegevoed een bezoek aan Kanchipuram.
Omdat ik wist dat de squashende studente morgen vrij heeft heb ik haar uitgenodigd voor die excursie, wat ze eerst afwees en toch nog even in beraad heeft. Even later ontdekte ik dat eronder zit bij mij dat ik helemaal geen zin heb om de halve dag in een taxi te zitten om twee famtastische plekken met een hernieuwd bezoek te vereren. Wat een rust.
Dinner time.
Nog een toetje. Op mijn wandeling vanmorgen kreeg ik opeens van twee meisjes een papietje in de hand gedrukt. Ik nam aan dat het van de missie was. Ik keek en las:
World Obesity Awareness Camp. Lose/Gain weight. Ask me how. Welness coach Joyce.
Ik schoot in de lach, begreep opeens het licht ondeugende in hun houding en heb nog een hele tijd hardop lopen lachen.
