Ziet toe, blijft waakzaam. Want gij weet niet, wanneer het de tijd is.

2013-07-27-22-24-05.De korenbloem

(Zoek voor de andere verslagen in deze serie even op Casa da Luz).

Nou, dat was me het weekendje wel, ter daime in Casa da Luz.
Ik was weer in alle staten. Ik heb gehuild, gesnotterd, gebulderd van het lachen en gekotst. En prachtige dingen gezien. Op een rijtje gezet, mijn aantekeningen van zaterdagavond volgend:
Vrijdagavond was een heftige avond. Een soort vliegende start. De op mijn voorspraak meegekomen vriendin zou de volgende morgen vroegtijdig vertrekken. Alles was haar te heftig geweest. Jammer. En toch goed.
Vandaag, zaterdag, vijf maal daime gedronken. De meeste details zijn al vervaagd.
Er waren eindeloze reeksen van wat iemand anders in de groep zijn visuals noemde. Prachtige in- en vergezichten in 3D en multicolor, visioenen, energiestormen in kleur en geluid. En een rijk scala aan gevoelens. Er was weerstand, er was meedoen, er was niet mee kunnen doen. Er was de veiligheid om af te wijken. (Achter te blijven, etc).
Er was zeer helder zien. (Niet zo moeilijk, de daime houdt het recht voor je derde oog).

Er werd gezien (en gevoeld) dat een van de centrale boodschappen uit mijn jeugd, namelijk de tekst (opzoeken, zie hieronder bij  *) waar wordt gesteld dat je te allen tijde voorbereid moet zijn op de wederkomst van de Messias, kwam bovendrijven:
Ik heb gezien dat die boodschap – en meer precies die boodschap zoals die door mij als kind werd begrepen – er toe heeft geleid dat ik altijd op mijn hoede moest zijn. Altijd voorbereid op IETS. Dat heeft in mij zeer drastische gevolgen gehad. Het heeft  geleid tot een weerstand tegen, een angst voor, genieten. Want vooral genieten had een tamelijk negatieve connotatie in mijn naoorlogse en gereformeerde omgeving.
Ergo, mijn kinderlogica, in de staat van genieten ben je niet voorbereid op de komst van de Messias.
Maar de behoefte aan genieten is onuitroeibaar.
De christelijke uitlaatklep is het schuldgevoel: als je dan toch geniet, al of niet in het geniep, dan voel je je daarover schuldig. Een mentale constructie die lijkt op de aflaathandel.
Er is gezien dat voor mij door die opgelegde taak, mijn aandacht altijd weg was van mijn directe gevoel. Om dat te vergemakkelijken werd de directe ervaring min of meer overgeplakt met een bijgekleurd plaatje.

Op grotere schaal (en dat is goed te zien in de heldere wereld die mijn mind vaak is), stond er grote repressie op uitingen van direct waarnemen. Bijvoorbeeld (ik moet het nog gaan zien): gisteravond was er een DWDD University college op tv door professor Robbert Dijkgraaf over het Oneindige. Lang geleden waren er al mensen die hun zien/weten/voelen/vermoeden daarover uitten. Giordano Bruno bijvoorbeeld. Vermoord door de angsthazen in Rome. (Mauvaise foi!!).
De geleerde geestelijkheid heeft miljoenen mensen vermoord omdat ze niet pasten in de vorm die door hen voor hen bedacht was. Inquisitie.

(Bekijk hier Robbert Dijkgraaf over het Oneindige).

Ik heb vandaag direct gezien en ervaren dat die simpele vergissing door mij als kind me in feite heeft afgesneden van alles wat buiten dit opereert:het hele heidendom, elke vorm van sjamanisme,  alle vormen van healing.
Ik heb al decennia gebruik gemaakt van allerhande van dit, maar er was altijd schuldgevoel mee verbonden.
Onderliggend was toch deep down het gevoel dat ik in mijn jeugd meekreeg: alles en iedereen die niet gericht is op voorbereid te zijn op de komst van de Messias is niet goed bezig.

De laatste uren ontvouwde zich beetje bij beetje het onderscheid tussen directe waarneming, waarneming via taal, waarneming via willen begrijpen, waarnemen via overtuigingen. Het was er allemaal al, het is er in potentie nog steeds. En het is helderder  te onderscheiden.

Ook gezien (inmiddels in bed met een zaklampje): het is belangrijk om herinneringen als herinneringen te herkennen en te erkennen: we hebben geen oude emoties. We hebben hooguit herinneringen aan vroegere emoties. Maar als we die emoties voelen zijn het emoties in het hier en nu. Voor een jnani zoals ik, (wat kun je eraan doen?), is het dan zaak om de veroorzakende gedachte cq de mentale constructie  te vinden en te zien. Eenmaal totaal gezien, totaal doorzien in zijn effect, en het verliest zijn kracht.

Practische opmerking tussendoor, terwijl ik dit typ: ik schrik me soms wezenloos tijdens zo’n dag als zaterdag, maar ook tijdens de al genoemde wilde start vrijdagavond. Mensen maken dingen mee die in hun beleving zo gruwelijk zijn dat ze ongehoord beginnen te brullen en te krijsen. Terwijl het vermoed ik om herinneringen gaat. En ik de indruk heb dat die zo volledige herbeleving, als niet helder wordt onderscheiden tussen herinnering nu met een connotatie van toen die emoties oproept, het gevaar in zich draagt van hertraumatisering. Met als risico dat er een soort zich herhalende lus wordt gecreëerd.  Met schroom moet het toch maar eens gezegd zijn, ter overdenking. Wat niet wegneemt dat het heerlijk kan zijn om eindelijk eens een keer, eindelijk eens, woede totaal te uiten, angst jankend te voelen, ergernis uit te schreeuwen. Ik heb daar zelf goede herinneringen aan. Echt wel. En wie weet wat er nog komt?

De pornificatie van de Westerse = christelijke wereld is een uiting van het genoemde mechanisme. (Als genieten wordt getaboeiseerd ontstaat een subcultuur van stiekum genieten waarbij allerhande uitvergrotingen en vervormingen ontstaan).
Ikzelf heb ruim een halve eeuw porno geconsumeerd. Dit patroon is een paar weken geleden opgelost.  Maar dat is een heel ander verhaal. En ook niet.

Uiteindelijk heb ik, achteraf liggend ‘on my own’, in een bijna prenatale toestand meegeluisterd naar de afsluiting van de zaterdag. En nog even in de kring gestaan. Maar er kwam een zo sterke opwelling van misselijkheid opzetten, dat ik tijdens het afsluitende zingen, tijdens het meest genietende en ontspannen moment van die lange lange reisdag, achteraf zittend in een stoel de hele ouwe zooi eruit heb gekotst. Heftig, heftig, heftig. En wat een opluchting. Prachtig, prachtig, prachtig.

Vlak voor de afsluitende ronde was ik door Jan verleid om mee te zingen met een paar mensen die stonden te zingen. Het Casa da Luz koortje, grapte hij nog. Het ging een tijdje goed maar opeens voelde ik een sterk terugtrekkende beweging: ik voelde me gepushed om mee te doen. En had toegegeven aan de oude gewoonte om over het gevoel van ‘nu even niet’ heen te stappen. Ik ben gaan liggen met een deken over mij heen en gleed in een regressieve staat. Wat ik al zei, bijna prenataal, compleet met de zuigreflex om mijn mond.

Ook heel precies, nog weer preciezer dan voorheen, gezien hoe subtiel het verschil is tussen iemand helpen vanuit die ander en iemand helpen omdat het gevoel dat de ander in zijn of haar probleemstaat in jezelf oproept niet 100 % als gewenst en oké gevoeld kan of wil worden.  Dan is het helpen minstens vermengd met onze strategie om van dat gevoel af te komen. Of, samenvattend anders gezegd: ik wens iedereen een paar seconden pauze toe als de hulpdrang weer eens toeslaat. Tijd om na te gaan of er daadwerkelijk actie nodig is. Misschien is rustig aanwezig zijn, of alleen laten horen of voelen dat je er bent wel genoeg. Alleen als iemand daadwerkelijk verdrinkt: springen en redden.

Gedachte:
De weg naar binnen is altijd recht door zee. A mia mai, a mia mai, a mia mia mai.

Tijd voor een liedje tussendoor:
httpv://www.youtube.com/watch?v=q0P-QyEPlQs

Aan het begin van het weekend werd weer gevraagd je intentie voor het weekend te benoemen.
Vorige keren heb ik daar een beetje sputterend op gereageerd. Zo van: alles wat komt is okay, daar hoef ik me niet mee te bemoeien. een beetje spiritueel arrogant wellicht, maar er is ook wel wat voor te zeggen.
Deze keer heb ik dit weer genoemd, maar ook gezegd dat ik vol bereid was om te zijn met de angst die ik steeds weer merk om onder invloed te zijn van daime/ayahuasca (of van wat dan ook).
Deze keer, de genoemde intentie als focus volgend, ben ik regelmatig specifiek in de genoemde angst gezakt.
Nu, na afloop van het weekend (het is inmiddels zondagmorgen tussen ontbijt en start van de afsluitende zondagochtend), is meer dan ooit duidelijk dat het weer de bekende angst was voor ‘not being in control’. En de verbazing is, de nieuwe ontdekking, dat het sterk verbonden was met de oproep ‘verwacht uw Messias te allen tijde’. Inclusief het verschrikkelijke oordeel omdat je niet voorbereid was. (De vroegere dreiging met hel en verdoemenis zit diep geworteld in mijn systeem, dat blijkt steeds weer).
Niet voorbereid was je dus al, via mijn vergissing als kind, als je niet voldeed aan de verwachtingen van de naoorlogse verkrampte volwassen medemens. Maar voldoen aan de verwachtingen van juist die mensen was zeer bedreigend voor je integriteit als kind.
Het resultaat in mijn geval was een opgefokte verkramping die een vriend van mij graag als ADHD wilde bestempelen. Maar nee, het blijkt steeds weer, het waren dit soort onverenigbare toestanden die de niet te stuiten onrust veroorzaakte.

Met het koppelen van ethiek, regels voor sociaal gedrag, aan God, worden die regels verabsoluteerd en daarmee ontmenselijkt. Er werd angst gezaaid over de levenskracht, met onderdrukking ervan als gevolg.
Resultaat: een mentale overlevingsstrategie die heeft geleid tot de rijkste wereld ooit. Bewoond door mensen die alles al hebben, nog meer willen en ontevreden zijn.
Een gepornificeerde wereld en , zeer begrijpelijk, leeggelopen kerken.

Het mauvaise foi dat ik noemde, komt uit een herinnering aan wat ik las bij Peter Sloterdijk in zijn Kritiek van de Cynische Rede.
(Mauvaise foi is een begrip van Sartre voor te kwader trouw, malafide).
Ik geef een paar citaten van Sloterdijk, gewoon omdat ze mij zoveel zeggen.

“Pas de mens die het dierlijke in zichzelf volledig tracht te beheersen voelt in zijn
  binnenste een gevaar groeien waarmee men maar beter voorzichtig kan omgaan.”

“De laat-burgerlijke pornografie dient in de kapitalistische maatschappij als training in de ‘nu-niet-‘structuur van het schizoïde leven dat men zijn eigen tijd heeft afgenomen. Ze verkoopt hetgeen oorspronkelijk aanwezig en vanzelfsprekend was als vrijwel onbereikbaar doel, als utopische sexuele prikkel. De schoonheid van het lichaam,  die in het platonisme erkend werd als wegwijzer voor de ziel naar de hoogste, extatische ervaring van de waarheid, dient in de moderne pornografie ter versterking van de liefdeloosheid die in onze wereld beschikt over het vermogen te definiëren wat realiteit is.”

“Het hoogtepunt bereikt het katholieke machtscynisme in de tijd van de kruistochten,
  de periode waarin ook  de inquisitie begint. Wanneer men deze ‘christenvervolging door christenen’ noemt, dan schetst die formulering de reflexief-cynische leugenpraktijken van een machtskerk waarvan de duisterste vertegenwoordigers – net als Dostojevski’s Grootinquisiteur – er niet voor terugschrikken de wedergekeerde Jezus op de brandstapel te brengen, op dezelfde wijze als de ketters die zich hadden ingespannen om zijn leer nieuw leven in te blazen. Zij wisten heel goed wat ze deden, en het is waarschijnlijk een simplificatie wanneer men die heren van de inquisitie, zoals de geschiedschrijving griezelend doet, het etiket opplakt van katholieke ‘fanatici’. Betekent dat niet dat men ze onderschat en ze als blinde agenten van een zogenaamd ‘geloof’ en een starre ‘overtuiging’ beschouwt? Mag men in alle ernst dergelijke naïviteiten toedichten aan machtige en ontwikkelde vertegenwoordigers van de Christusreligie?”

Ik las vandaag een uitspraak van Sloterdijk die mij aansprak:
“Volgens Aristoteles is een positieve vorm van woede het gevoel dat samenhangt met de behoefte aan rechtvaardigheid. Rechtvaardigheidsgevoel zonder woede is een krachteloze wilsuiting.(Hier het hele verhaal).

Afgelopen zondagavond uitte ik mijn vermeend gerechtvaardigde woede over de bovengenoemde jezuïeten tegen mijn vriend Paul de Soefi.
Mijn opvatting, en ook steunend op Sloterdijks verhaal over de mauvaise foi, ze moeten het geweten hebben die malafide engerds, werd door hem weer rustig gepareerd: maar ook daar is dan onwetendheid, dat kan niet anders.

Terug naar het eeuwige hier en nu.
Viva.
*        ————————————————————————————
Opzoeken: gezocht op google met: wees bereid op de komst des heeren.
Gelijk de eerste hit is raak, alle teksten rond dat thema:
gemeente-van-christus.org/Preken/Davison/Roy/035-terugkomstnabij.html

——————————————————————————————–

 

 

 

 

 

Print Friendly, PDF & Email
This entry was posted in mijn weblog. Bookmark the permalink.

4 Responses to Ziet toe, blijft waakzaam. Want gij weet niet, wanneer het de tijd is.

  1. b.c.joseph says:

    Alweer groot respect voor het pad dat je gaat en het delen.

  2. NietWetenAtelier says:

    Grote taal kunstenaar!!!
    Ja de essentie heb je goed te pakken Hans.
    Dit alles doorzien.
    Dat is de wederkomst van “Jouw”Christus.
    Maar ja dat kan geen overheid verdragen.kerkelijk of anders zins.
    Dan ben je niet meer te managen. Haha.
    Ging het niet over “IK BEN””

  3. Wouter says:

    ‘Terug naar het eeuwige nu..’
    Was je weg dan?

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Are you a robot ? * Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.