Indian sentiment

Alweer vijf dagen geleden lunchte ik bij Kokilla.
Kokilla is een vrouw die in haar eigen huis voor toeristen kookt.
Ik zag er weer bekende gezichten van vorige jaren. Zo was er die wat oudere man uit Engeland die er zo heerlijk Westers bijloopt: pantalon, dichte schoenen en een wit overhemd. Je verwacht het niet op het eerste gezicht, maar hij komt hier al vele jaren zes maanden per jaar en loopt  elke dag de Pradakshina. Veertien kilometer.

Wij, vier Amsterdammers, kwamen tijdens de laatste Pradakshina aan. Tiruvannamalai is dan in de maandelijkse ban van een vollemaansfestein: een paar honderdduizend Indiërs die als pelgrimage een rondje rond de heilige berg Arunachala lopen. Op blote voeten wel te verstaan.

Uit het praatje dat ik met de Engelsman had kwam naar voren dat hij met een aantal mensen had gelopen, waaronder onze gastvrouw Kokilla.
Zo werd zij in het gesprek betrokken en ze vertelde desgevraagd dat ze geen spierpijn had. Ze had alleen last van haar voetzolen. Waarom loop je dan ook op blote voeten, vroeg ik tegen beter weten in. Je loopt hier in huis toch ook op slippers. Daarop kwam zij natuurlijk met: No no, barefoot. Arunachala is God en ook de Pradakshina Road.
Waarop ik natuurlijk wat tegengas gaf: Of course Arunachala is Bhagavan. Everything is Bhagavan and Bhagavan is everywhere, right? Do you think Bhagavan stops outside Pradakshina Road? Ze keek me aan met dat alwetende Indiase hoofd, maakte een gebaar dat de discussie als overbodig terzijde schoof en zei met een niet te filmen glimlach: it’s Indian sentiment.
Daar kon iedereen hartelijk om lachen.
Over naar de orde van de dag.