Noch einmal Ab und Zu.

Ter afronding van Ab und Zu nog dit:

Er kwamen heel snel twee reacties die ik hier achter elkaar plak en becommentarieer:

Ja Hans,

We doen alles uitsluitend voor onszelf, mee eens voor de verandering
Wel heb ik wat moeite met het gemak waarmee je een persoonlijk geschreven
stuk zonder meer overhevelt naar het publieke domein.
Ieder domein heeft zijn uitdrukkingsvorm en door jouw actie wordt
de inhoud geweld aangedaan al is het nog zo weinig.
Verder is er altijd nog de mogelijkheid om even toestemming te
vragen, een eenvoudige beleefdheid.
Geldt die niet meer?
Bovenstaande geschreven in verwondering, plus natuurlijk het gevoel
van moeite hebben, voorzover dat nog niet duidelijk was.

Beste Ab,

Ons communiceerverleden leert dat je je reactie evengoed direct onder mijn stukje op mijn blog had kunnen plaatsen. Je opmerking dat mijn actie het hier te plaatsen je tekst geweld aandoet “al is het nog zo weinig” vind ik gezocht en een waarlijk onbelangrijk detail.
Verder weet je al jaren dat als het ergens over gaat ik graag mensen laat meelezen. Ik stuur regelmatig zogenaamde privemails cc naar een aantal gewenste meelezers.
Je genoemde verwondering en moeite hebben met lijkt me voor de gelegenheid geveinsd.

Hi Hans,

Allereerst een goede avond toegewenst.
Ik hoop dat dit stukje jou in goede gezondheid mag aantreffen.
Ik wacht in alle rust jouw vraag af in wat voor mood ik bovenstaande regels
geschreven heb, want dat zal je waarschijnlijk meer interesseren dan de goede
wensen zelf.

Kortom, ik vind de door jou geschetste benadering onzinnig om niet te zeggen krankzinnig.
Ik schrijf bovenstaande zin met goede mood, want ik begin er ook wel schik in te krijgen.

Ik vind het onzinnig omdat inhoud en mood onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
De inhoud drukt de mood uit, zoals je zelf al voelde. Waarom dan vragen naar de bekende weg?

De echte vraagt is wat leidend is, inhoud of mood?
En op dit punt lijkt het steeds misgegaan te zijn tussen ons, voor mij dient inhoud leidend te
zijn en daarbij kwaliteit genoeg te hebben om de bijbehorende mood over te brengen.
Wat heb ik eraan om met moods over en weer te communiceren?
Niets!
Maar iedere mood komt voort uit een al dan niet vervulde verwachting en iedere
verwachting uit een opvatting en het totaal van onze opvattingen vormt onze persoonlijkheid,
oftewel ons ego.
Self-enquiry, waar ik mee bezig ben, houdt zich bezig met bovenvermelde verwachtingen en
opvattingen teneinde ons ego bloot te leggen, waarna we eindelijk onze keuzes helderder kunnen
maken zonder gestuurd te worden door de machinaties die onzichtbaar zijn.
Zo werkt dat bij mij en op deze basis wil ik communiceren, maar met jou lukt dat niet.
Ik heb dan de indruk dat jij de auto die ik steeds op de weg wil houden voortdurend de
greppel der emoties instuurt, wat voor mij niet opschiet.
Ik heb een gezond wantrouwen tegenover feeling, mood, of emoties.
Ik schrijf het bovenstaande in een analytische mood, wat bij mij geluk betekent, want ik heb een
Love for Knowledge en dit schrijvend wordt alles steeds helderder.
Mijn indruk is dus dat bij jou feeling leidend is en dat daardoor onze communicatie
gedoemd is te stranden zodra we ons op het gebied der taal begeven.
Deze indruk wordt mijns inziens in ruime mate onderbouwd door de aard van onze
communicatie over de afgelopen jaren.
Voor alle duidelijkheid, ik beschuldig niemand van niets maar observeer en analyseer en
trek vervolgens conclusies.
Ik hoor graag jouw reactie op deze conclusies op grond van jouw analyses.
Maar give me a break en begin niet weer opnieuw met die crap van feeling.
Moet ik erbij schrijven, dat bovenstaande zin gekleurd is door ergernis en frustratie?
Bij deze dan!

Wel lieve Hans, leuker kan ik het niet maken, maar hopelijk is het nu helderder.
Omdat onze taalcommunicatie gedoemd lijkt keer op keer uit te draaien op een
hanengevecht, waar ik geen zin meer in heb, ga ik deze communicatievorm beperkt
houden. Er blijft genoeg over, dunkt me.

Hug,

Kijk Ab,

Wat al jaren gebeurt, gebeurt ook nu weer: jij schrijft mij iets. Ik vraag om de onderlinge emoties, want je stuk druipt van de rivaliteit en het vergelijken en het afzetten tegen en het je beter voordoen dan.

Al mijn pogingen zijn gericht op inzoomen, op zoek naar de details die maken dat ik het niet begrijp.

Dan zoom jij in je verbolgenheid daarover weer hefitg uit, met meer abstracties.
Onder vermelding dat je terecht elke poging mijnerzijds om je abstracties op deze aarde te doen neerdalen (en daarmee jou op je pootjes tercht te laten komen) omzeilt als de pest, want je hebt een gezond wantrouwen tegenover alles dat kan duiden op fricties in het denken: feelings, mood en emotions.
Ik vraag me maar weer eens hardop af wat er zo gezond is aan je wantrouwen.

Op mijn laatste poging tot inzoomen kom je slechts lekker veilig terug in de abstractie
“Kortom, ik vind de door jou geschetste benadering onzinnig om niet te zeggen krankzinnig.”
Dus nogmaals inzoomen lijkt tamelijk zinloos en verspilde moeite.

Zoals daarstraks tijdens onze ontmoeitng je weer eens uit de doeken deed dat James Swartz mij pas echt de toegang tot zijn lectures ontzegde nadat ik fysiek aanwezig de ‘teaching’ van James verstoorde.
Als ik dan, naar waarheid zeg dat dit nooit heeft plaatsgevonden, doe je dit tegen die mensen af met: als er verschil van mening  is heeft het geen zin om over feiten te spreken. Wat ik dus bestrijd.
Het is alsof wanneer Mooji zou ontkennen dat ik twee jaar geleden op zijn verjaardagsfeestje in Tiruvannamalai was,  jij hem dan bijvalt omdat het Mooji is die het zegt. Me hoela. Ik was daar. En het was nog een leuk feestje ook.

[Ik heb je dit ooit eerder gedetailleerd uit de doeken gedaan, maar je hebt werkelijk een diep geworteld probleem met horen (niet met luisteren, maar daadwerkelijk met horen), zeker als ik aan het woord ben].

Er blijft genoeg over, dunkt je.
Ja, diverse onderwerpen.
Zoals onze volgende bestemming.
Misschien kunnen we het daar binnenkort eens over hebben.

Groet.

hans