Klinknagel stuk / Rivet out.

Kortgeleden schreef ik na een enerverend avontuur ergens op facebook:

Wow, that was a quick action!
At 11.30 a neighbouring houseboat came back from the shipyard.
Within half an hour one of the neighbours heard the sound of running water and found that curious because they had not connected anything with water yet. The doom scenario of ship habitants is when you have been in dock and you go home and a rivet has popped out. This is what had happened. Apart from reassuring the neighbours that it would take days for the boat to sink, so relax, I took the necessary action: making a pointed piece of wood and pushing it into the hole. My arm was just long enough and it succeeded. Then phoning the shipyard, concluding that going back right away was the best, finding another tow boat, that came over right away from Zaandam to Amsterdam. At 3.30 they departed again and by now they will be close to the already lowered dock, where they will be lifted out of the water during the coming two hours. Mission accomplished.

Zo, dat waren mijn snelle aantekeningen in het Engels. Verder in het Nederlands.

Hello, meet my neighbours Annelou and Christie:

Deze selfie maakten ze toen ze met hun woonschip voor de tweede keer binnen een paar dagen terugvoeren van scheepswerf De Vooruit in Zaandam naar hun ligplaats in de Amstel in Amsterdam centrum.
Nou, dat was me wat.
Verleden week kwamen mijn buurvrouwen terug van de scheepswerf na het  vijfjaarlijkse bezoek aan het dok met hun woonschip. Het was bijna half twaalf en ik bood nog een helpend handje bij het aanmeren.
Hier wordt hun schip door Ramiro van Amstel en IJ langzaam rondgedraaid rond de dukdalf en langs het schip dat tegen het mijne aanligt naar haar plaats getrokken.

Daarna ging ik om de hoek op consult bij mij fysiotherapeut. En ik was nog maar even terug toen Christie me riep en zei dat hun boot lekte. Kalm blijven en in action mode is dan het devies. Ik woon inmiddels al ruim vijfendertig jaar op mijn woonboot en heb in dat verre verleden tweemaal een lek in mijn schip meegemaakt. Mede daardoor heb ik een redelijk paraat besef van hoelang het duurt voordat zo’n schip daadwerkelijk zinkt door een klein gaatje onder de waterlijn: minstens meerdere dagen, zo niet weken.
Afijn, Christie had binnen een uur na aankomst water gehoord en realiseerde zich met een schok dat dat helemaal niet kon: ze hadden de drinkwaterverbinding met de kant nog helemaal niet aangesloten!!!
Zowaar, ze vond het lek. Het was via een luik in de vloer zelfs bereikbaar.
Liggend op de vloer, zover als mogelijk duikend in de opening kon ik, letterlijk stroomopwaarts, met mijn rechter wijsvinger de bron van de spuitende lekkage bereiken.

Toen werd het stil. En moest ik het, na even te hebben nagedacht over de volgende stap, weer loslaten.
Ondertussen werd er gefilmd en met de scheepswerf gebeld.
Ook werd het filmpje naar de De Vooruit gemaild.
De techniek staat voor niets heutzutage.
Twee filmpjes, samen goed voor 25 seconden:


Het spreekt vanzelf dat ik tussendoor mijn uiterste best deed om de geschrokken buurvrouwen te verzekeren dat ‘alles sal reg kom’.
Ik vertrok naar mijn boot om een stukje hout te maken en te slijpen dat ik me had bedacht in dat gat te gaan wrikken. Dat lukte wonderwel in een keer.
Weer stil.
Wat een opluchting.
Twee foto’s van de wig, een zonder en een met flitser gemaakt. Bij de tweede kun je zien dat het aldaar al heel lang niet echt droog was. Een andere buurvrouw zei het zo: het is de angstdroom van elke bootbewoner dat er door het wringen in het dok of op de helling, door het staan op bokken, een klinknagel springt of iets in die trant.

De scheepswerf had al aangeboden dat als het dringend was, ze direct konden terugkomen. Ze zouden dan het dok alvast laten zakken, zodat ze direct weer uit het water konden worden gehaald.
Toevallig was ik de dag ervoor even bij de scheepswerf langs geweest omdat ik in het voorjaar weer met mijn woonschip op het droge ga.
Daardoor was ik als het ware, ook voor de nieuwe bedrijfsleider (bet bedrijf is onlangs verkocht geworden), een bekende stem aan de telefoon.
Ik heb met ze gebeld en gezegd dat mijns inziens direct weer het dok in de beste oplossing zou zijn.

(Overigens, hulde voor de mensen van de werf. Zij vonden het vanzelfsprekend, maar ik heb ooit meegemaakt, bij een hellingbaas waar ik dus ook maar een keer ben geweest, dat ik een lek ontdekte in de las van een nieuw aangebrachte standpijp en dat die baas, tegen het advies van zijn eigen medewerkers, weigerde me weer uit het water te trekken en vond dat het lek maar van binnenuit moest worden gelast!!).

De buurvrouwen wisten dat Ramiro na hun schip nog een sleepklus had, dus de vraag was hoe vinden we een sleper.
Bel  maar een sleper zei de man van de scheepswerf. Waarom jullie niet, jullie kennen er meer dan wij, zei ik terug. Dat hebben ze gedaan en een half uur later werd aangekondigd dat de Rodie onderweg was vanuit Zaandam.

Om kort te gaan, vier uur na aankomst vertrok het spul weer naar de scheepswerf.

Daar werd, laat in de vrijdag, overgewerkt om het schip weer droog te zetten, het lek te lokaliseren (niet zo moeilijk, ‘mijn’ houtje stak eruit), en te repareren.
Een paar foto’s vertellen de rest.

De  maandag erop kwamen ze dus voor de tweede maal terug van weggeweest.
Met op de achtergrond de Stopera en rechts de Hermitage Amsterdam.

Wonen op het water. Best spannend.