Het is alweer letterlijk weken geleden dat ik opschreef:”Stevige botsing met Diederik gehad gisteravond. Dat begon met de zin van hem met de constructie die hier de titel is.
Ik vertelde hem een ervaring en dan komt er opeens ‘Je had toch gewoon ….. kunnen doen!’
Het uitroepteken staat voor het door mij gevoelde verwijt in die opmerking. Wat ik hoor is zoiets als “Als jij nou toen iets anders had gedaan, hadden we nu niet over dit schijnprobleem van jou hoeven praten”.
Ik meldde dat zijn uitspraak irritatie in mij opriep. Voor mij is dat bedoeld als een uitnodiging heel gedetailleerd te gaan onderzoeken hoe en wat er gebeurt tussen ons,
wat voor mij inhoudt een precies kijken naar wie wat met welk woord of welke zin bedoeld en welke stappen ertoe leiden dat bij beide gesprekspartners een vorm van emotionele ‘Aufregung’ ontstaat.
Toen schoten wil heel snel in de al bekende loops. Bekende verwijten van hem naar mij zijn:’Dat kun je toch ook in jezelf oplossen!?’, ‘dat hoef je toch niet te zeggen!?’, enzovoorts en zo verder.
Diederik heeft al een aantal keren gezegd definitief te stoppen met het met mij in gesprek gaan. En het komt er maar niet van.
(Ik ben op zijn verzoek in Tiru zelfs van kamer gewisseld zodat we geen directe buren meer zijn, maar overburen).
Ik vind je een klootzak,maar toch hou ik van je, is een van zijn samenvattingen van wat er gaande is.
Mijn volgens hem arrogante idee is dat ik steeds een beetje sleutel aan de code van zijn mentale slotjes op wat ik bij mijzelf het mentale bouwwerk noem. De Gordiaanse Knoop van aannames etcetera, die van binnenuit gezien een kloppend verhaal lijkt te zijn. Dit geldt uiteraard voor ons allen en zeker voor ons beiden en allebei zijn we van mening dat we de ander veel te bieden hebben.
Ik heb de gewoonte om op een vraag van iemand door te vragen voor ik antwoord geef. Diederik vind dit een bijna stuitende gewoonte.
Na weken werd me duidelijk dat hij een andere woordenboekbetekenis voor het woord ‘detail’ hanteert dan ik. Dat leek hem onmogelijk, want een detail is een futiliteit.
Volgens mij is een detail gewoon een kleine stap in een proces of een klein onderdeel van een geheel.
Dus voor mij tijd voor: google >> dictionaries >> detail.
Er zijn inderdaad twee tamelijk verschillende betekenissen voor dit woord, de twee die ik al noemde. Toen ik hiermee kwam, werd het een dag stil. Toen kwam het verwijt dat ik toch niet zomaar een willekeurige greep uit die lijst van betekenissen kan doen. En dat details dus per definitie onbelangrijke details zijn.
Maar ja, wat moet ik, het is mijn overbuurman. :-). Dus ik heb mij aangewend om het te hebben over kleine stapjes in bijvoorbeeld de interactie tussen denken en voelen.
En zo gaan wij voort. Ik voel mij een beetje zoals die Engelse brandkastenkraker in de tweede wereldoorlog die uit de gevangenis mocht op voorwaarde dat hij in Duitsland een kluis ging kraken. (Wat? Per parachutesprong? Breng mij maar terug naar mijn cel, enz.)
Voor mij is in gesprekken, zeker in Tiru waar voor mij alles satsang is, de waarneming dat iemand emotioneel reageert op iets wat gezegd wordt, een belangrijk onderdeel van de ontmoeting. Als ik dan mijn waarneming benoem, reageert Diederik als gebeten. Recent zei hij dat het voor hem stinkt, ik verwissel het onderwerp voor de persoon. Een academische discussie vereist dat de personen buiten beschouwing blijven. Ja, zeg ik dan, maar satsang is geen academische discussie. Alle details zijn relevant, er bestaan voor mij geen onbelangrijke details. Terwijl voor hem details nog steeds onbelangrijk heten te zijn.
Maar! ….. Er is enige beweging te bespeuren. We zullen zien.
We zijn op het eerste gezicht gewoon twee ruzie makende mannetjes. Er vallen ook veel macho uitspraken.
Een paar van hem zijn: Taal is voor mij niet meer zo belangrijk. (Het voorwoord in het boek van J. Krishnamurti dat ik van hem heb geleend waarin Aldous Huxley spreekt over de mens levend in twee werelden, ‘the given and the home-made, the world of matters, life and consciousness and the world of symbols’, wordt door hem als onbelangrijk weggewuifd). ‘Ik spreek vijf talen vloeiend, nou nee, vier vloeiend,Italiaans is wat minder en ik heb wiskunde gestudeerd. Die wereld van de symbolen heb ik achter me gelaten. Alleen de inhoud telt. En ook: Dat kilometerpaaltje is helemaal geen kilometerpaaltje, dat is alleen in de duale wereld zo en is dan gebaseerd op afspraken.
Van mijn kant komen, in reactie op iets als ‘je moet niet denken dat je gelijk hebt’, opmerkingen als: Dat heb ik ook. Wacht maar. Ik heb wel eens na een jaar pas gelijk gekregen. Ook wel eens na 10 jaar. En zelfs een keer na ruim 25 jaar.
Resultaten in het verleden behaald zijn geen garantie voor de toekomst, denk ik nu maar.
Ja, jongens zijn we, maar aardige jongens.
Dit is een poging tot gestileerde weergave van een lange reeks van gesprekken eindigend in zich langzaam versoepelende loops.
En er spelen veel andere niet genoemde factoren mee, zoals onze verhouding tot James Swartz, waar Diederik 6 weken lang de Advaita Vedanta lezingen bij volgt.
En ik nog steeds bezig ben met de vraag waarom al die spirituele leraren toch zo vaak op andere leraren afgeven, waarbij James Swartz voor mij een aanwezig voorbeeld is van een leraar die dat steeds doet en waarover ik hem vorig jaar ook heb aangesproken. en en en. zo zo zo. voort voort voort.
hans
NB. Het wachten is even op de toegezegde reactie van Diederik.
Er is er al een, maar het is niet duidelijk of die als zodanig bedoeld is.
Mijnheer van Dalen wacht op antwoord.
