Alexander, wat een techniek!

Het volgende verhaal is geantedateerd tot de datum van plaatsvinding.
Het speelt zich af tijdens de stilte retraite met Isaac Shapiro op Venwoude, een van mijn jaarlijkse uitjes voor het goede doel.
Het goede doel is opheldering van de nog steeds bestaande verwarring over het opgevoed zijn in wat vandaag de dag met graagte wordt benoemd als de Judeo-christelijke traditie. Dit alles in eerste instantie ten nutte voor mijzelf en door deling van mijn ervaringen wellicht ook een beetje ten voordele van anderen. (De zowel gevreesde als ook zo gewaardeerde naasten die wij leerden liefhebben als onszelf).

Hier spreken mijn aantekeningen:
Vanmorgen sessie met Ariane. Zij doet Alexandertechniek en een steeds weer opduikende aantrekkingskracht volgend, had ik mij aangemeld voor een sessie.
Na mij ‘mocht’ ze Isaac een sessie gaan geven.

Overigens, tijdens de stilte retraites van Isaac komt meer en meer inbreng van lichaamsgerichte aandacht. Doorzien dat we Bewustzijn zijn (of hoe je dat ook zegt, tot ‘awakening’ komen) blijkt relatief eenvoudig in een omgeving zoals die is en ontstaat rond iemand als Isaac Shapiro.  Na die happening blijkt dat veel mensen, jij en ik, blijven last houden van oude patronen met een hardnekkigheid die verbaast.

Steeds meer wordt duidelijk dat wat we voor het gemak maar even trauma’s noemen,
in 3 D liggen opgeslagen in ons lichaam. In ons zenuwstelsel, in het bindweefselsysteem, in spieren en in waarschijnlijk nog andere gebieden van materiële geheugensystemen.

In de loop van de jaren kwam er in de retraite steeds meer nadruk op embodiment, op belichaming.
En daarmee op alle trucs die de geest, onze intelligentie, heeft bedacht om voor zover het er onplezierig is het verblijf in ons lichaam te omzeilen.
En kwam er ook een aantal nieuwe activiteiten de stilte retraite binnen.
Het begon met lessen Feldenkrais. En de laatste jaren is er Somatic Experience, trauma healing gebaseerd op het werk van Peter Levine.
Deze retraite waren er drie ervaren en zeg maar ‘awakened’ SE therapeuten, die sessies aanboden. Een dure hobby, maar leuk en effectief.
Om een indruk te geven wat een druk baasje als ik zoal doet in die twee weken rust op een landgoed: ruim 70 uur satsang, 4 Papaji videos bekeken, 4 sessies SE bij 3 therapeuten en dan nu ook nog een sessie Alexandertechniek. Van die laatste sessie volgt hier het relaas.

Zoals gezegd ging ze na mij Isaac een sessie geven en die kwam ik net tegen en we wisten dus van elkaars sessie en we waren allebei stralend. ‘What a joy’. Yes. Etcetera. ‘And you can have more sessions with her, cause she also lives in amsterdam.’ ‘Ah yes, I knew that, but the connection was not yet made, yes, what a great vooruitzicht.’

Alexander, what a technique!

Nee, het is niet onze koningin Maxima die in de titel aan het woord is. De stoute associatie met haar kwam pas nadat ik een titel had bedacht voor dit stukje, een verslagje van de sessie Alexandertechniek die ik vanmorgen deed. Of had? Of onderging? Of waaraan ik meewerkte? De sessie was in een woord geweldig. Maar dan zachter. Veel zachter.
We deden de sessie in het kleedkamertje van de sauna.
Ariane week daarnaar uit vanwege de vochtigheid in haar ruime tent. (Het is al twee
weken bizar koud voor de tijd van het jaar, 22 mei 2013, 6 tot 15 graden Celcius).
We namen een stevige deken en een stoel mee. De eerste verrassing was dat ik in die stoel moest gaan zitten. (Ik had ‘liggend’ verwacht).
Voor ik doorhad dat ze al begonnen was (ze raakte staand achter mij, zacht mijn schouder en de zijkant van mijn ribben ruim onder de oksel aan) zei ze opeens enthousiast ‘Ah, je lichaam reageert al op mijn handen. En zo vanzelf ging het maar door.
Op een gegeven moment raakte ze mijn nek aan de zijkanten aan en zei: denk je nek maar los, zodat je hoofd kan loskomen. Daar kunnen we niet bij, de zenuw ligt heel diep in het lichaam. We kunnen het alleen los denken. Ze voelde binnen een paar seconden in mijn nek ontspanning. En ik voelde een diep verdriet opkomen. Snikkend ging ik ermee door mijn nek losser en losser te denken. Gestimuleerd door haar uitingen van enthousiasme over wat ze in en met haar handen voelde gebeuren. Fabelhaft.

Later waren haar handen wat lager in mijn nek en ze zei dat we nu een heel oude laag van het brein gingen benaderen. Behorend tot een tijdperk waarin we voorpoten en achterpoten hadden. Ik voelde van alles gebeuren al en toen zei ze: stel je maar voor dat je  handen voorpoten zijn en dat je op vier poten staat.

Deze instructie veroorzaakt verwarring in mij. Zozeer zo, dat ik erover begin te praten: dit gaat niet. Mijn handen liggen op mijn bovenbenen, om me voor te stellen dat ik op vier poten sta vereist een enorm denkproces dat ik bijna handmatig moet uitvoeren. Ik moet me eerst voorstellen dat ik een dier ben (zelfs al voelde ik de transformatie energetisch al gebeuren), dan moet ik me terwijl ik op de stoel zit voorstellen dat ik op vier poten op de grond sta. En zo verder. Deze verwarring raakt veel van mijn vaak optredende verwarring.
Als voorbeeld geef ik de instructie van die dame uit Hawai die ons via CD’s begeleidt bij het doen van de lessen Feldenkrais. Als zij zegt ‘voel de zwaartekracht’ dan jaagt mij dat in mijn hoofd: zwaartekracht is een abstractie, die kan ik niet voelen. Zwaartekracht veroorzaakt gewicht en gewicht maakt zich voelbaar. In mijn voeten bijvoorbeeld als ik op mijn voeten sta. Zelfs het taalgebruik van Isaac, toch een van de meest heldere en precieze taalgebruikers die ik ken, roept nogal eens dit soort verwarring op.

Afijn, voorwaarts met de sessie. Ariane is alweer bezig me aan te raken. Even geen herinnering aan wat en hoe precies. Wat ik nog wel weet is dat ik zei dat ik het zo jammer vond dat de benadering van dat oude breindeel is gestrand door mijn verwarring.
We gaan er naar terug, dit keer terwijl ik op handen en voeten op de grond ga. Wat volgt is een opeenvolging van, ja hoe zeg je dat, terug naar de natuur. Mijn rug strekkend als een kat, omhoog komen en op gestrekte armen, eh, poten staan.  ‘Nu wordt je een leeuw’, zegt ze, ‘kijk maar of er geluid komt’. Zachte geluiden komen op de uitademing. ‘Laat je maar zakken door je voorpoten’, zegt ze. Ik zak door een schouder. Alle beweging gaat vanzelf. En steeds zijn daar die handen en de verrukte uitroepen. ‘Ja zo, ja ja, ontspan alles maar’. En dat gebeurt maar steeds, vanzelf, dieper en op plaatsen waar je normaal niet komt met je aandacht. Zo minutieus, zo nieuw, zo verfrissend en zo vanzelfsprekend tegelijkertijd.

Ik laat me nog verder zakken en zij suggereert om een been uit te strekken. Ergens hier of al iets eerder zei ze: ‘nu wordt het embryo’. Een soort plat op de grondse ontplooiing volgt. Te mooi voor woorden op dit moment.
Een paar uur later ga ik opeens tijdens satsang in de stoel tegenover Isaac zitten.
Dan zie je dit:
httpv://www.youtube.com/watch?v=RYvM-XN4W9Q&feature=youtu.be