(Dit tamelijk complexe stuk tekst antedateer ik op 1 october jl.)
Ik maakte later ook een Engelse versie van deze blog.
Ben bijna aan het eind van mijn eerste periode van 15 dagen Tomatis Luistertraining.
Hier is een korte uitleg ervan:
httpv://www.youtube.com/watch?v=FN2PuKci6bo
Over mijn eerste ontmoeting met Tomatis schreef ik al eerder.
Na een paar luistersessies die tamelijk opwindend en zelfs een beetje emotioneel waren, is het nu een routine geworden waarvoor het de kunst is twee uur aaneengesloten per dag vrij te maken. Soms lukt dit niet (het speelt zich vooral in de zeer vroege uurtjes af) en beluister ik het restant na mijn ontbijt.
Bijkomend nieuw was de suggestie om tijdens de sessies te tekenen, ter stimulering van de veelgeprezen rechter hersenhelft.
Ik heb braaf een schetsbloc gekocht en een doos kleurpotloden.
En het is me toch leuk. Maar na een half uur heb ik zo’n leeg vel wel vol. En dan luister ik vol overgave nog anderhalf uur door.
Ik ga de tekening die me het meest bevalt op dit moment even scannen en als beginfoto opvoeren.
Overigens had ik met de behandelend arts/Certified Tomatis Consultant een klassiek communicatiemisverstand.
Ik voel me geroepen dit tamelijk omstandig weer te geven, althans mijn gereconstrueerde versie ervan.
Toen het zich afspeelde/ontrolde was ik verbaasd over de snelheid/felheid waarmee ik reageerde. Die reactie werd vooral getriggerd door de opmerking die ik kreeg toen ik liet weten iets verkeerd te hebben begrepen: “Maar ik leg dat al twintig jaar zo uit!”
Een paar opmerkingen hierover door Isaac Shapiro staan in de (nog te publiceren) youtube Being triggered; we can get very crazy very quickly.
httpv://www.youtube.com/watch?v=DRXXhytsKxs
What happened?
In de voorbereiding was steeds sprake van twee uur per dag luisteren.
Toen ik mijn luisterset ging halen werd bij de uitleg gezegd dat ik 4 luistersessies per dag ging doen, aaneengesloten.
Ik schoot direct in een interne verwarring, me afvragend hoe ik dit zo verkeerd kon hebben begrepen, hoe ik dat moest organiseren 4 keer per dag en dat soort dingen, razendsnel.
In, nee door mijn verwarring heen vroeg ik als check: Vier keer per dag?
En ik hoorde het antwoord: Ja, vier keer per dag.
Beide keren heb ik, als het al gezegd werd, het woord aaneengesloten niet gehoord.
Door de opmerking 4 luisterperiodes was in mijn hoofd razendsnel de eenheid van de twee uur durende luistersessie verbroken. De erna volgende woorden “van een half uur, aaneengesloten” werden al niet meer opgenomen.
Ik durf een wedje aan, dat er in het verleden van die Tomatis club ooit half uurse luistersessies bestonden en dat daardoor de samengestelde twee uurs luistersessie (enkelvoud)kon ontstaan, bestaande uit vier luistersessies van een half uur, aaneengesloten.Wel, dat wedje heb ik al gewonnen. Op internet vind ik zelfs bij iemand de prijs van een luistersessie van een half uur. En zinnen als: “Alle luistersessies bestaan uit een half uur, maximaal vier achter elkaar (2 uur).” QED.
Kortom, ik was dermate overtuigd dat ik de eerste drie dagen braaf vier maal per dag een half uur ‘luisterde’. Toen ik over iets anders per email om informatie vroeg, voegde ik per PS toe: ‘Onhandig trouwens dat de muziek niet afslaat na dat half uur.’
Daarop kwam een voorzichtig: ‘Als het goed is doet u de 2 uur aaneengesloten en slaat het apparaat na alle 4 stukken muziek af. Ik zie niet wat de zin zou zijn om na elk half uur te stoppen, maar dat kunt u me misschien uitleggen?’
Toen heb ik de telefoon gepakt en toen ik sputterend vertelde dat ik had begrepen dat het om 4 x een half uur per dag ging, kwam de reactie ‘Maar ik leg dat al 20 jaar zo uit.’
Toen volgde een van mijn kant niet in verhouding heftige verontwaardiging, want mijn systeem hoort alleen maar: ‘Houd u mij er buiten, het is niet mijn fout, anderen begrijpen het altijd wel goed’. En dat heb ik net een paar duizend keer te vaak gehoord in mijn leven.
Afijn, we kwamen er uit. Morgen ga ik mijn apparaat en tekeningen inleveren (van die laatste schijnt iets te zijn af te lezen, mijn vooruitgang betreffende, heel benieuwd).
En dan, na een “therapeutische pauze van 3-6 weken”. welgemoed verder.
Laatst had ik ook al een communicatiestoring met iemand anders.
En met mijn familie heb ik al decennia communicatiestoringen.
Die storingen wil ik dan verhelpen, wat dan weer tot nieuwe communicatiestoringen leidt.
In dat kader beantwoorde ik kortgeleden een vraag van een broer.
Die brief, compleet met de Brief aan Vader waaruit ik citeer, plaats ik hieronder.
Ik verander een paar namen in familieverhoudingen. (Bijvoorbeeld ‘Karel’ wordt ‘oom’).
Amsterdam, 28 september 2013.
Beste broer,
Wat bedoel ik als ik schrijf dat voor mij de cirkel rond is met pa?
Toevallig is dat tweeledig waar en bijna op hetzelfde moment.
Enerzijds kun je met iemand rond zijn doordat je inziet dat de ander je niet dat kan geven wat je van die ander verlangt.
Als je dat echt inziet stopt het vragen om wat niet gegeven kan worden.
Anderzijds kun je met iemand rond zijn omdat deze (eindelijk) geeft waarom je, vaak langdurig en vergeefs, hebt gevraagd.
Ik schreef al dat ik een sessie Somatic Experience daaraan had gewijd.
Het begon met iets anders in feite.
Ik zal dat verhaal vertellen als toelichting:
Ik had tijdens de laatste retraite een kwartier-ontmoeting met Meike, de vriendin van Isaac Shapiro.
(Dat biedt ze tegenwoordig tijdens de retraites aan aan eenieder die dat wil).
Vlak voor ik bij haar binnen liep kwam het opeens in me op dat ik tijdens die ontmoeting niet mijn gebruikelijke rol zou gaan spelen.
Al een hele poos ben ik aan het kijken wat er met me gebeurt als ik mensen ontmoet, een buurvrouw bijvoorbeeld: ik ga dan in een soort versnelling, een soort van euforie, een soort van toneelstukje waar ik als het ware in hoog tempo de show steel en erg snel een soort update van mijn leven vertel, een beetje in de trant van wat ze vroeger op de tuinderij van Piet de Scharrelaar noemden ‘de verloren tijd inhalen’ als het thee- of koffiedrinken wat langer dan gebruikelijk had geduurd.
Bij iemand als Meike ga ik dan meestal in een soort van verlichte euforie en hebben we samen veel VP (verlicht plezier).
Zoals gezegd, plotseling was er het voornemen niet in die leuke valkuil te stappen.
En toen ging het opeens heel anders dan anders.
Ik heb een kwartiertje het interieur van hun loft zitten bekijken, daarover keuvelend.
Ik had wel aangegeven dat ik niet in mijn gebruikelijke rol zou stappen en dat ik heel nieuwsgierig was hoe dat zou zijn.
Opeens, na een paar minuten zag ik Meike iets doen dat Isaac vorig jaar steeds deed: experimenteren met het wegkijken in plaats van mij direct aankijken.
Ik zei dat dat voor mij niet hoefde, ik voel mij geheel op mijn gemak.
Toen tilde ze opeens zichzelf met stoel en al op en draaide een kwartslag van mij weg.
Dit is iets dat ik ken van een Somatic Experience werker, dezelfde als waarmee ik hierover later zal spreken.
Ik was weer verbaasd en zei dat dat voor mij niet nodig is, maar ze reageerde weer niet op wat ik zei en voegde aan haar actie de tekst toe:
‘Laten we elkaar alle ruimte geven die we nodig hebben.
Toen ging ik in iets scherps qua gedrag en zei: ik heb alle ruimte die ik nodig heb, je praat in het meervoud, dus ik neem aan dat jij ruimte nodig hebt.
Ik tilde mezelf met stoel en al op en draaide mezelf een kwartslag van haar weg.
Een paar tellen later zuchtte ik. Voor mij, als het al iets betekende, had dit te maken met ‘okay, ik geef het op’. En zij zei: ‘I knew that your system would relax’.
Deze gebeurtenis bleef in mijn kop zeuren. Ik voelde me niet gezien en gehoord. Maar er was nog iets ongrijpbaars waar ik geen zicht op kreeg.
Ik nam mij voor het in te brengen in mijn komende sessie met Caitlin Catley.
Toen ik mijn verslagje aan Caitlin had verteld, steeds door haar onderbroken met aanwijzingen om te aarden, te zakken in the body, tijd te nemen om te voelen,
viel me op dat ik een herinnering kreeg aan een voor mij welbekende gebeurtenis met mijn vader.
(Niet met mijn moeder viel mij op, wat ik rationeel zou verwachten na die happening met Meike).
Wat was ooit het geval?
Ik zit op de lagere school en ik heb strafwerk te maken.
Maar deze keer voor iets dat ik niet had gedaan en dat vertelde ik pa en vertelde ook dat ik dat strafwerk niet ging maken.
En hoewel hij mij ongetwijfeld geloofde, kon zien dat ik de waarheid sprak, ging hij voor steun aan de autoriteit, de schoolmeester.
Maar wat hij ook probeerde aan argumenten, ik bleef weigeren. Toen probeerde hij me te slim af te zijn en stelde voor dat ik het voor hem zou maken.
‘Ja, dat is goed’, zei ik, ‘maar dan lever ik het bij jou in’. Ik was hem te slim af en hij wist niet hoe hij zich daaruit moest redden en dreigde me te slaan met een klerenhanger.
Deze verscheurende gebeurtenis heb ik daarop (tijdens die sessie dus) nogmaals diep doorvoeld, op helende wijze, zeg maar.
Mijn aantekeningen van die sessie:
Two nervous systems, het volwassen systeem en het oude systeem dat nog al die toestanden vasthoudt.
Kijk/voel met het volwassen systeem naar/in het oude en geef het tijd.
Wat zich ontvouwt is dat de eerste ‘step over’ door mijn vader het negeren van de onterechtheid was: hij koos partij voor de autoriteiten (de schoolmeester in dit geval).
Hij trachtte mij te overtroeven (outsmart me) met zijn truc ‘doe het dan voor mij’.
Ik leerde van hem en ik overtroefde op mijn beurt hem.
Caitlin: then he crumbled as a father by shame.
Daarna had ik geen vader meer. (‘En je blijft het proberen’ zei ik, ‘ hij is nu 96 en mijn laatste briefje aan hem was twee weken geleden).
Hoewel het voorbeeld met mijn vader is, was het vooral mijn moeder die vaak mijn waarneming botweg ontkende.
‘Gekmakend voor je systeem’, aldus Caitlin. (…..)
Ik kan nu zien dat ik Meike op dezelfde manier overtroefde nadat ze mijn eerste observatie ontkende/negeerde.
Afsluitend vertelde ik Caitlin dat mijn zus nu weer contact heeft met die nicht.
Caitlin honoured my work: A great entangling.
Ik durfde de eerste dagen niet naar Meike om op onze ontmoeting terug te komen.
Ik realiseerde me dat ik (nog) niet zou kunnen behappen als ze ook dan zou ontkennen wat er volgens mij gebeurde.
De dagen erna heb ik met mezelf à la Somatic Experience die angsten doen oplossen.
Met als gevolg dat ik het nu niet meer nodig heb dat Meike/pa/ma/wie dan ook voor mij hoeft te bevestigen dat twee plus twee vier is.
En, mede daardoor kon het goed tot me doordringen dat ik zelf een beetje lichtvaardig was heengestapt over het al van mijn vader hebben gekregen van wat ik hem in feite vroeg.
(Zie bijlage).
Dus broer, enerzijds anderzijds, beide bijna tegelijkertijd, op de valreep maar toch weer zo mooi op tijd.
Voor mij is met pa de cirkel rond.
En met vele anderen.
Een tijdje geleden, tijdens een Santo Daime ritueel, zag ik ‘in visioenformaat’, in een flits, het antwoord op mijn vraag of het belangrijk is om als het ware door iemands ogen te kijken.
Dit afgezet tegen je waarneming van de ander tezamen met wat je allemaal weet van iemand, bijvoorbeeld doordat je dingen hebt gevraagd.
De flits was heel duidelijk: Ook al weet je voor jezelf dat er geen keuzevrijheid is, dat alles gebeurt (Thy will is done, ‘Vader wat gij doet is goed’) zoals het gaat,
blijft er de menselijke neiging te denken dat je de ander kan kwalijk nemen dat ie deed wat ie deed. En als je de wereld ziet door zijn of haar ogen, dan ervaar je ‘in’ dat andere lichaam de totale onvermijdelijkheid van het leven zoals dit zich aan de ander voordoet.
In die zin is vergeven niets anders dan dit inzicht.
Maar daarmee zijn we niet van elkaar af.
Integendeel.
Groet,
hans
******************
Bijlage:
On zaterdag 03-08-13 18:41, Hans van der Gugten wrote:
Vanmiddag, tijdens het alhier langstrekken van de Canal Parade, heb ik pa een bezoek gebracht, hem de groeten gedaan van de Geschwister en ook heb ik hem onderstaande brief laten lezen.
Pa las mijn brief geconcentreerd door.
Toen keek hij op en zei: “Netjes”.
Ik maakte ook een geluid en toen zei hij: “Ja, ik ben het er helemaal mee eens”.
Daarop zei ik; “Dank je wel”.
Na een korte pauze zei pa: “Ja, het was toch ondenkbaar, eh, je nicht en je zus, dat waren bijna zusjes”.
“Ja”, zei ik, “dat waren mijn moeder en die tante ook. Dat maakte het zo ingewikkeld”.
Hij kwam er nog zeker twee keer op terug.
Groet,
hans
Amsterdam, 3 augustus 2013.
“Weer een cirkel rond”
Vader,
Zoals je weet en hebt gemerkt, heb ik me verzet tegen het geheim dat
opeens ontstond NADAT zus je had verteld over oom en incest.
Nadat jullie eerst heel goed op zus hadden gereageerd, vervielen
jullie als vanzelf weer in de aloude familietraditie van het toedekken
van de pijnlijke waarheid.
En ging je met mijn moeder gewoon weer met die twee op vakantie naar
Tunesië.
Tegen dit nieuwe geheim heb ik me steeds, en steeds maar weer verzet.
Op een of andere manier is dit langdurig opgerekt en ben ik in die
periode verketterd als een oudtestamentische profeet.
Je weet wel, zo iemand die het volk komt vertellen dat het iets doet wat
niet goed is in de ogen des Heeren.
Dat verketteren was soms erg heftig:
Mensen hebben tegen me geschreeuwd.
Mensen hebben me uitgescholden.
Mensen vroegen zich hardop af of ik gek was.
Mensen ontkenden wat ze eerst gezegd hadden.
En zelfs mijn zus ontkende dat wat ik nastreefde belangrijk was.
Ik heb me ook laten dwingen om iets niet te doen wat ik had aangekondigd.
Daarna ben ik zoals ik dat noem “Op hoge leeftijd alsnog van huis weggelopen”.
Sindsdien kom ik alleen nog maar bij je op bezoek als er iemand bij is,
Zus meestal, want die heeft al wat langer geleden ingezien dat mijn
doel een goed doel was.
En ook op alleen met iemand erbij langskomen heb ik nog weer
uitzonderingen gemaakt.
Zoals vandaag, ik ben hier alleen, en dat is omdat zus op vakantie
is. En omdat ‘ze’ denken dat jij het fijn vindt als ik kom. Of zoiets.
Zoals anderen je al hebben verteld (dat was niet de bedoeling, we hadden
juist afgesproken daarmee te wachten om nicht wat tijd te geven),
heeft zus een tijdje geleden na 45 jaar weer contact opgenomen met
nicht, haar nicht en vroegere beste vriendin.
Nicht wist direct dat het waar was en haar geheugen begint nu ook
wonderlijke dingen uit het verleden op te graven.
Zus en nicht hebben elkaar ontmoet en ze waren direct weer de oude
vriendinnen.
Vader, ik heb je met mijn taak van dwarse familieprofeet behoorlijk
dwars gezeten.
Maar het was een strijd die moest worden gestreden.
Ook hiervoor geldt volgens mij wat jouw eigen eerste woorden waren toen
mijn zus haar verhaal aan jullie vertelde: Eindelijk is de cirkel doorbroken.
Ik hoop van harte dat het de familie goed zal doen en wens die kant van de
familie waar nog onthullingen komen veel sterkte en wijsheid.
Zeg voorlopig maar niks tegen de oom en tante, het lijkt ons beter als nicht dat doet.
En als het toch gebeurt, is het ook goed.
Ik hoop trouwens dat jij ook blij bent met de hernieuwde ontmoeting van zus en nicht.
Het ga ons goed.
hans
