Vanmorgen een tekening gemaakt met opeens weer de gedachte ‘wat zie ik allemaal’ ertussen. Dat gebeurde een keer eerder (Eye to eye, knee foot knee) en het is verrassend om te zien hoezeer die twee tekeningen én anders zijn dan de anderen én op elkaar lijken.
Die tweede is net af en ontroerde me tot huilens toe. Maar ja, toen moest ik plassen en ik liep jankend naar de wc. En alleen al de gedachte in het voorbijgaan in de spiegel te kijken hoe droevig dat eruit ziet, doet me dan weer hardop in de lach schieten.
Het zijn dan ook roerige tijden: wijf uit, kachel uit, Mandela dood, gemor in de familie en een op handen zijnde reis naar India that scares the hell out of me. (Toelichting: India betekent voor mij, hoewel de ‘pull’ er naar toe te gaan ijzersterk is, het vooruitzicht van veel te warm, veel te stoffig, veel te druk, veel alleen zijn, samengebald in het advies van
‘de dominee van gister’ daar vooral veel met mijn ziel onder de arm te gaan lopen).
Daar is ze dan:
Het proces deed me denken aan die tekening van Escher waar in een tekening een hand een hand tekent, en die tweede hand tekent de eerste hand.
Afijn, ik heb wel een en ander gelezen over pogingen de beleving van de schilder mee te schilderen, maar deze eigen poging is opwindend, ontroerend en leidt tot een mix van verlangen en wanhoop. Maar ondertussen zit ik opeens lekker te kleuren, te kleuteren.
Aan de slag.
Ja Hans in kleermakerszit met de helse wereldin zijn hoofd