Globefrotter

Allejezus, wat was ik altijd jaloers op mijn jongere broer.
Toen hij 22 was, ik was toen 25 (ik kan er een paar jaar naast zitten)
plakte hij met een vriendin en een bevriend stel (ze trouwden voor ze op reis gingen) een extra jaar aan hun net afgeronde opleiding aan de Jelburg. Die opleiding werd toen net een vierjarige opleiding en zij kregen het voor elkaar dat ze een soort stagejaar aan hun 3 jarige opleiding mochten plakken. Ontwikkelingsprojecten bezoeken in India!
Ze kochten een Volkswagenbus en vertrokken naar het Oosten.

Ik was totaal jaloers op het (schijnbare?) gemak waarmee dat allemaal leek te gaan.
Met zijn vieren in een busje! En als je wilde vrijen dan? En dat wilde ik met iedereen. En altijd.

Kortom, tamelijk gestoord op het relationele vlak leek mij het gemak waarmee dat allemaal maar leek te gaan iets te zijn waarvan je gelukkig werd als je het al niet al was.
(Ze brachten ook nog een schurftige hond mee terug in dat busje, gewoon uit India. Scabby genaamd, heeft nog jaren happily and for after in ons land gewoond).

Inmiddels weet ik wel dat je van veel reizen niet perse gelukkig wordt. Je wordt er een globetrotter van, dat wel.
De afgelopen decennia heb ik mijn schamele reizigers imago een beetje opgepoetst door trots te vertellen over mijn globetrotter broer.

Deze herinneringen kwamen de laatste weken terug.
Dat begon al in Chennai, waar ik opeens in een soort zitzak landde, de YWCA Madras, en daarover schreef: “Reuze blij met m’n plekkie. Kom daar maar weer eens weg. We’ll see.”
(https://hansvandergugten.nl/?p=2850)

Daar heb ik me gerealiseerd dat ik nog steeds naar het voorbeeld van mijn broer van mijzelf verlangde dat ik met gemak me over de planeet zou moeten kunnen bewegen, in overvolle treinen of bussen of zelfs met zijn vieren in een busje met een zieke hond.

Toen dit me duidelijk was heb ik besloten dat ik van mijzelf voortaan zo makkelijk mag reizen als ik wil en me kan veroorloven. (‘Ik ben ook geen twintig meer’ als voor de hand liggend excuus tegen mezelf gemompeld).

Dus hoewel ik overdag kon reizen van Chennai naar Tiruvannamalai heb ik geen bus genomen maar een taxi besteld.
En of de duvel er mee speelde (waarschijnlijk wel), stond er dus voor mij een minstens 8 persoons SUV te wachten. How many persons,Sir?
Just me, backpack and all.
Het was even genant, maar de stap is genomen.
Eergister zei ik nog over iets anders in dezelfde categorie: ‘Maar ik geef toe, het streelt mijn stiekeme Pasja-gevoel’.

Inmiddels ben ik dus na een retraite van twee weken zonder de Guru en een excursie daar achteraan langs een veelheid aan tempels, (ik ga daarover een verslag schrijven in het Engels,bij wijze van feedback mijnerzijds en natuurlijk ook in een poging weer meer te begrijpen van wat er in ons leeft en bloeit en ons altijd weer boeit).

(Doet me eraan denken dat het vermeldenswaard is dat ik Band 1
van Sloterdijks’ Sferen uit heb (= deel 1 en 2). En dat ik inmiddels
ben begonnen in Band 2 (= deel 3). Aldaar zegt Sloterdijk over Freud   dit: “Door psychische symptomen als teksten leesbaar te maken,
kon Freud uitgroeien tot een, om met Arnold Gehlen te spreken,
‘Galilei van de binnenwereld der feiten’. ).

Kortom, na die retraite en die excursie heb ik mijzelf toegestaan een al geplande tussenstop in Kodaikanal te schrappen.
Lekker rustig de rest van de tijd naar Noord India.

Na een laatste nacht in een hotel in Udupi afscheid genomen van de twee andere Amsterdamse retired boys.
Taxi van Udupi naar vliegveld van Mangalore.
SpiceJetvlucht naar Bangalore.
Nachtje in het Presidency Hotel.
SpiceJetvlucht naar Delhi.
Overstap op SpiceJetvlucht naar Varanasi.
Opgehaald door taxi en naar Ganpati Guesthouse gebracht.
Kamer ziet uit op de Ganges.
Vanaf het Rooftop Restaurant kan ik net niet in de Ganges spugen, maar een kopje gooi ik er met gemak in.
Prachtplek. Kom daar maar weer eens weg.

Maar, ik kan er niet anders van maken, het hek is van de dam.
Het is hier nogal vol. Ik had voor een week een kamer gevraagd.
(Ik heb ruim 3 weken, maar je moet toch ook even zien hoe zoiets
bevalt, leek mij zo).
Ze hadden een kamer voor 3 dagen.
Ik had ergens als suggestie opgeschreven Khajuraho, u weet wel die plek met die Kama Sutra beelden.
Gisteravond als eerste actie een vlucht geboekt met SpiceJet naar Khajuraho en weer terug, de 8ste weg en de 10e weer terug.
En voor twee nachten een hotel aldaar.

Vanmorgen ben ik maar eens naar de Assi Ghat gelopen, twee kilometer stroomopwaarts. Ik heb toch niet veel konkreets te doen en Machteld had geschreven dat er een bevriende yogalerares die in Amsterdam geweest is een yogastudio heeft in de buurt van Assi Ghat. Dat en haar naam wist ze.
Toen ik er aan kwam, moest ik ontzettend nodig. (Hoewel alles hier poept en piest waar je bij staat vond ik onderweg geen plek waar ik er volgens mijn eigen standaard een bijdrage aan kon leveren).
(Zie voor een kleurrijk verslag van deze omgeving
http://www.petermalakoff.com/ManikarnikaGhat/latest.htm
Ik meldde mij in hoge nood bij een restaurantje boven aan een trap.
Aldaar naar het toilet en wat gedronken. De vrouw des huizes vroeg ik of ze een yogalerares kende die, ze zag de naam op mijn papiertje, en zei ‘Smriti, yes I know her.’ Wat later werd ik ergens in die wirwar van Middeleeuws smalle steegjes gedropt, een jongen had mij op haar aanwijzingen naar die plek vervoerd achterop een motorbike, doodeng vonden mijn knieen.
Afijn, daar was het dus niet, maar iemand wist mij te melden dat het om de hoek was en jawel.
Inmiddels is er emailcontact, dus er zal wel een ontmoeting volgen.

Ik zeg nogal eens dat, hoewel er meer foto’s worden gemaakt dan ooit tevoren, dat de enige echte reden om foto’s te maken tegenwoordig de gezichten zijn van de specifieke mensen die je ontmoet. Alle plekken staan op internet, op google images en op andere fotohopen.

Illustratie: In de schaduw van de boom op het plaatje heb ik vanmorgen wat gedronken: http://en.wikipedia.org/wiki/Assi_Ghat