The “container”

solarpanel_0_2962

 

 

 

 

 

Barbara schreef over the “container”.
Dat doet me er aan denken hoezeer ik aan het genieten ben van de woordkunstenaar Peter Sloterdijk.
Daar zal ik nog menig stukkie over gaan schrijven.
Maar nu ga ik dat citaat met ‘container’ opzoeken en proberen dat in een wat begrijpelijke context te ‘brengen’. Momentje.

Uit het hoofd gaat het ongeveer als volgt: de twintigste eeuw wordt beschreven als de eeuw waarin het milieu werd ontdekt. En wel als een manier om de vijand te schaden.

In de eerste wereldoorlog hadden de legers zich zo onaanraakbaar in hun loopgraven verschanst dat een van de vijanden een list verzon.
De Duitsers produceerden de eerst grote (chloor)gasaanval.
Als je de vijand niet rechtstreeks kan raken dan maar via zijn levensnoodzakelijke omgeving. Het milieu dus. Dan schetst Sloterdijk het van kwaad tot erger verloop van dit verschijnsel. Zoals het bombardement op Dresden, dat was ontworpen, tot in de puntjes uitgedacht, om een soort hoogovenvuurzee te veroorzaken. En met succes.

Sloterdijk noemt dit soort dingen terrorisme en geeft aan dat het sterke staten waren, wereldmachten die  als eerste overgingen tot terrorisme.
Zoals bekend werd de vuurzee in Dresden nog vele malen 0vertroffen door de bommen op Hiroshima en Nagasaki, waarmee ook de stralingsgevoeligheid van de mens geexpliciteerd was en de hele wereld nogal geschrokken.

Hij geeft trouwens ook ergens aan dat na de aanval op de Twin Towers de hele pers zich voegde naar de massahypnose van ‘Amerika is slachtoffer’ en oorlog aan het terrorisme werd een feit. Fijntjes noteert Sloterdijk dat nergens in dit hele proces iemand hardop heeft gezegd dat terrorisme een strijdmethode is en geen vijand.
(Sorry voor zo snel, hij doet hier een lang hoofdstuk over).

De beheptheid met het millieu leidt ondermeer tot de gezondheidshausse, met als gevolgd dat we met zijn allen steeds meer ontdekken dat er geen ‘totale gezondheid ‘ bestaat.

Verder geeft hij aan dat de ruimtevaart het ideale laboratorium is voor het ontdekken wat voor mensen echt belangrijk is. (Zoals een vis water als laatste ontdekt, ontdekken we in de ruimtevaart en in een project als Biosfeer 2 waar het echt op aankomt als je mensen in afgezonderde ruimten stopt).

“Men kan alleen een juist oordeel over de ruimtevaart vormen als men haar – los van de motieven van de betrokkenen – ziet als een sleuteldiscipline van de experimentele antropologie. (…..). Doordat ze streeft naar een integrale, excentrische, radicaal-expliciete reconstructie van de levenspremissen in de uitwendige ruimte, is de ruimtevaart als ijkmaat voor de realiteitszin nog een dimensie harder dan de tot dusver hardste discipline van de realiteitszin in het verkeer met het uitwendige, te weten de politiek, waarvan de definitie, de kunst van het mogelijke, niettemin voor de toestanden op de grond tot nader order van kracht blijft. Vergeleken met de ruimtevaart is de politiek, ook wanneer ze in de traditionele professioneel bedreven wordt, nog steeds gebonden aan een droomachtig, vaag, feilbaar milieu, waarin themaspeculanten en containers van collectieve verwarring nog stees tot de hoogste ambten kunnen opklimmen. Het verschil in explicietheid tussen de ruimtevaart als kunst van het in het vacuum mogelijke en de politiek als de kunst van het op het aardoppervalk mogelijke is thans nog heel groot; vergeleken met de ruimtevaart is het actuele politieke metier als een karaokeparty, waarbij de deelnemers als partijen optreden.”
(Sferen, band 2, pagina 224).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Print Friendly, PDF & Email
This entry was posted in mijn weblog. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Are you a robot ? * Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.