‘Zoiets laat je niet in de steek’

Het is 11 uur. Grinnekend om een Sloterdijkzin,

(“In de Oude Wereld gelden de oudsten als regeringsbekwaam omdat ze niet in staat zijn
hun mening te veranderen; aan de ouderdomskoppigheid is aanvankelijk het gewicht
van de wereld opgehangen. Pas de moderniteit heeft de gerontocratische omklemming
van de cultuurbroeikassen  doorbroken en zich bijna zonder voorbehoud overgeleverd
aan het avontuur van de verjonging van de beschaving – zelfs tot op het niveau van de
normatieve en logische kaders”).

neem ik mijn laatste slok koffie en besluit de nodige stappen te zetten die nodig zijn om over te gaan tot het typen van het volgende:

Mijn ‘lezing’ van vandaag begon hiermee: “Om een niet-pauperistische antropologie van de grond te krijgen, verdient het aanbeveling het warmtecentrum van de evolutie, de speciale vormen van de moeder-kind-ruimte bij hominiden en vroege mensen nader in ogenschouw te nemen.” (p 521)
Sloterdijk vermeldt daarna dat volgens paleontologen mensenjongen tot wel 21 maanden in de baarmoeder zouden moeten verblijven teneinde even gerijpt als primatenjongen ter wereld te komen. Dat gaat dus niet, onze vrouwtjes zijn daarvoor te klein. Het gevolg is, aldus Sloterdijk, dat onze geboorte in feite een door de natuur afgedwongen abortus provocatus is. We hebben op dat moment pas 3/7 van onze rijpingstijd achter de rug. De overige vierzevende deel verblijven wij ‘ex-utero’.
Sloterdijk: “Niemand herinnert zich dat; allen worden erdoor getekend. Men kan zich
geen begrip vormen van de enormiteit van de menselijke ‘positie in de wereld’, zolang
men zich geen expliciet inzicht heeft verschaft in de tweetaktheid van het
geboorteproces, sterker nog in zijn virtuele veeltaktheid, die feitelijk neerkomt op
onvoltooibaarheid. Van de tweetaktheid en haar onafzienbare neurologische en
symbooldynamische gevolgen, hangt de morbiditeitsontvankelijke en
expressiebevorderende excentriciteit van het menselijke bestaan tot in zijn uiterste
vertakkingen af.” (P 522)

Al eerder was er dit: “Het feit van de geboorte zal als matrix van alle radicale
plaats- toestandsveranderingen onafzienbare gevolgen hebben.” (p 271)
“Zoogdieren worden geboren, mensen komen ter wereld”. (p 271)

En zoals Sloterdijk voor mijn aannemelijk heeft gemaakt, dat ‘ter wereld komen’ gebeurt deels in-utero en deels ex-utero.

Dat alles deed me weer denken aan wat Frans schreef over het van mij afschrijven van familie en andere bullshit en zijn moeite dat mee te lezen..
Ja, dat lukt ook alleen als je iets met dat onderwerp hebt. Het is taai spul..
Ik neem de gelegenheid te baat (goh wat een oudbakken zinnetje) om een citaat op te zoeken en dat in een context te plaatsen. Een beetje hapsnap.
Wel, de context staat inmiddels hierboven en hier komt dan het aangekondigde en opgezochte citaat waaruit tevens de titel van dit stukje komt:

” (…..) Ubi bene ibi patria. Met het oog op ons thema betekent dit dat de algemene neiging het vaderland te prefereren eens en voor al hierdoor wordt verklaard, dat men het vaderlandaffect afleidt uit het gegeven dat men zich op zijn eigen plek prettig voelt. (Oecemenische Verlichting in Romeinse stijl). Ze maakt de samenhang tussen vaderland en welzijn omkeerbaar. Ben je in je vaderland, dan gaat het je goed; gaat het je niet goed, dan ben je niet thuis. Als het vaderland het bene vivere niet waarborgt, heeft het zijn naam niet verdiend; daarom mag en moet men misschien ook wel op zoek gaan naar andere omstandigheden; zij het als emigrant, zij het als omverwerper van de huiselijke toestanden. (…..)
Zodra de kracht om met de slechte toestand te breken wegvalt,  ontstaat het beruchte mufheidsfenomeen: de trouw aan de misère waarin we zijn opgegroeid. Het genie van Martin Walser heeft hiervoor een treffende uitdrukking gevonden: ‘Een familie is een vereniging van kommer en kwel. Zoiets laat men niet in de steek.’
Het pas recentelijk geformuleerde grondrecht van vrije vestiging impliceert de productieve ontrouw tegenover het ongeluk dat eigen is aan de soort. Mensen zijn niet in een land bij zichzelf, maar in een bepaalde mate van comfort.
Een van de motieven om op het eiland van de groep te gaan leven, is dat men een verwenningsvoordeel wil  bereiken en intern verdelen. Dat dat voordeel niet zozeer het effect is van dee plek waar de verdeling plaatsvindt, maar dat het resultaat van de verdeling ons de plek laat waarderen – daarvan worden we ons pas in een laat stadium bewust. Tot het zover is moet men veel onzin aanhoren – over beloofde landen, (…..).
(p 277/8)

De heerlijkheid van het met terugwerkende kracht dingen begrijpen!!

‘echt “hap snap” werk’. de foto vond ik hier.