Gisteravond is hier in Varanasi een massale volkstoeloop, een soort koninginnedag met tussen een half en een heel miljoen bezoekers binnen 36 uur, totaal verregend.
Ik heb zelfs vanuit mijn hotelkamer met het licht uit een tijdje naar de bliksems boven de Ganges zitten kijken.
Het feest zelf gaat gepaard met het nuttigen van bhang (marihuana/hash) in drankjes als bhang lassie en in koekjes en chocola en wat niet.
Feesten als dit zijn hier een soort carnavaleske uitlaatklep, geen gelegenheden waar ik mij tussen waag.
Ik sprak een vrouw die de avond ervoor al last had gehad van een groepje opgeschoten jongens. Die kunnen hier zeer intimiderend en ongeremd overkomen, zelfs al als ze niet stoned zijn. De energie van de groepsverkrachting kun je er onder voelen, zeg maar.
Die vrouw heeft een hele tijd tegen mij aan zitten praten (Stoer. Ik heb vijf broers en ik zou die jongens hun arm kunnen breken, maar dat wil je niet, maar mijn vriendin raakte helemaal in paniek, en zo voort). Ik heb haar op een gegeven moment benoemd dat ze ontzettend geraakt was door dit gebeuren. Daarna hadden we een lang gesprek. Onder meer over hoe onderdrukt die jongens hier zijn. En hoe diep de haat jegens vrouwen hier verstopt zit. Ze vertelde dat ze met een vriendin mee was naar een bioscoop, de vriendin gaat af en toe naar een Bollywood movie, en dat zij wat hoger op duurdere plaatsen zaten.
Bij een film waar een expliciete verkrachtingsscène werd getoond werd er voorin de zaal gejoeld en op de voorste rijen gingen jongens staan klappen.
Kortom, de verwachte gekte bleef waarschijnlijk uit vanwege het weer.
Maar de crowd control leek behoorlijk geavanceerd, zoals ik ‘s middags met eigen ogen heb mogen aanschouwen. (Er stonden mensen in een kilometer lange rij voor een darshan in de lokale Golden Temple. Het feest is Shivaratri, de dag waarop Shiva met de kosmos trouwde als ik het goed begrepen heb, houdt mij ten goede).
Opeens was de inzet van al die palen duidelijk, nu ze verbonden waren door horizontale palen en met touw tot een soort corridors gesmeed. Ook was er veel wat wij noemen ME. Schattig in vers verstrekte nieuwe pakjes. Hier is een foto:
Veertien jaar geleden was ik met mijn inmiddels boven mij uitgegroeide zoon naar de Expo Hannover 2000.
Ik herinner mij een avontuurlijk bezoek met onder meer een overnachting in mijn busje op een parkeerterrein achter een benzinestation in een omgeving waar dat vanwege de drukte helemaal niet kon.
Het wars ook toen dat in Parijs een Concorde crashte.
In het onderhavige boek, Sferen van Peter Sloterdijk, staat een foto van het Nederlands Paviljoen, waar ik nog tamelijk bevreemdende herinneringen aan heb.
Ik geef de tekst en de context waarin Sloterdijk dit paviljoen een plek geeft.
(De afspraak met de taxi naar het lokale vliegveld kan maken dat ik dit pas thuis afmaak).
[Aldus geschiedde. Ben weer in Amsterdam en maak dit af].
De wetenschap maakt expliciet wat verborgen is gebleven.
Als er dan weer eens iets expliciet is gemaakt, bijvoorbeeld door de sociologie, kennen we allemaal de verbaasde reactie ‘maar dat wisten we toch allang!’
Zo is ooit de lucht ontdekt.
En zo is ooit het milieu ontdekt. (en de vorige eeuw ingezet als aanvalsmedium met gifgas, brand- en atoombommen)
En zo is er ook veel ontdekt over wat essentieel is voor mensen als het om wonen gaat.
Onder meer toegepast in de bouw van ruimtestations.
Wat Sloterdijk:
“Constants commentaren vestigen de aandacht op het evolutionaire en vloeibare karakter van de hyperstad, waarnaast de werkelijke steden zich als reusachtige remsystemen manifesteren, waarvan de componenten terecht onroerende goederen worden genoemd.
(…..). Ondanks al deze gebreken bezit New Babylon een grote beschrijvende kracht waar het gaat om de lifestyle-omstandigheden die sinds de jaren zeventig in de welvaartsgebieden van de aarde dominant zijn geworden: het loopt vooruit op een wereld zonder duurzame relaties en bevolkt zijn binnenruimten met mensen bij wie het steeds losser worden van de liens sociaux en de omschakeling van de existentiële standaarden van de schaarste-economie naar experimenten met overvloedige middelen een voldongen feit zijn. Wat in de jaren vijftig en zestig van de twintigste eeuw een links-radicale romantiek van het ‘intensieve leven’ was, is met de grondvesting van de lifestyle-beschaving voor talloze burgers van de eerste wereld een normale zaak geworden. Doordat New Babylon de vergelijking tussen stad en wereld ten volle doordacht, bereikte het de tot dusver grootste benadering tussen de drie insulaire realiteitstypen van het ruimtestation, de broeikas en de mensheidssfeer.
(…..). Van de oude natuur blijft slechts zoveel bewaard als in een omvattende broeikas kan worden ondergebracht. Uiteraard zouden er in een gerealiseerd New Babylon ook dieren en planten zijn – maar alleen als medebewoners van het integrale, niet als een autonome biosfeer of externe groene wereld.
Elementen van Constants aanzet zijn terug te vinden in de Nederlandse bijdrage aan Expo 2000 om Hannover: in een verschillende verdiepingen tellend, transparant, sterker nog gevelloos gebouw, is, zoals elders huurders in een appartement, op zes niveaus van telkens duizend vierkante meter een opeenvolging van op elkaar gestapelde biotopen ondergebracht – een duidelijke invulling van het Nederlandse tentoonstellingsmotto: ‘Holland schept ruimte’. Als hybridische vorm tussen botanische tuin en groot woonhuis levert dit geestrijke, bizarre gebouw, een soort plantenflat, een eigentijds commentaar op een verruimd begrip van het wonen als ‘het plaats bieden aan biotopische diversiteit in een situatie van grote stedelijke dichtheid’. Misschien kan uit deze installatie de stelling worden afgeleid dat de vertogen over de ‘multiculturele samenleving’ van zin verstoken blijven, zolang het besef ontbreekt dat de eigenlijke matrix van de veelsoortigheid gezocht moet worden in de diversiteit van de biotopen. (p 465-467).
Op pagine 469 geeft Sloterdijk dit plaatje weer:
(Max Peintner, De ongebroken aantrekkingskracht van de natuur, 1970-1971, potlood).
Tijdens een lange wachtperiode op het vliegveld van Delhi had ik een gesprek met een man die werkt voor de unesco en onder meer werkt aan projecten over de hele wereld waarbij originele natuur wordt gerealiseerd. Als voorbeeld gaf hij desgevraagd ‘ons’ project in de Oostvaardersplassen. Waarop ik hem zei dat de publieke opinie daarover zeer verdeeld is. Alles wat in die echte natuur gebeurt komt via snelle journalistiek en zelfs via webcams
de huiskamers binnen. Men wil geen echte natuur, we want nature that smiles.
Ik heb hem toen bovenstaand plaatje laten zien.
Overigens heb ik het mij gestelde doel bereikt. Ik heb Sloterdijk’s Sferen deel 3 uit:
Gefeliciteerd met je studiereis.