Een stukje geschrijf naar aanleiding van weer een machtig mooi werk bij Jan en Marga.
Casa da Luz dus. Hier is hun nieuwe visitekaartje:
De afbeelding is gemaakt in Brazilie op een T-shirt geschilderd, daar is een youtube van: https://www.youtube.com/watch?v=SriJeqDR70g&feature=youtu.be
Ik geef onuitgewerkt mijn snelle aantekeningen en daarna een stuk spontaan geschrijf naar aanleiding daarvan. Voor wie het leuk vindt om te lezen.
Concentration Casa da Luz.
1e ronde. Kind of a personal coaching session on and about the mind.
2e ronde. Prachtig, groots, kleurrijk, etcetera. Op een gegeven moment weer de weerstand tegen ‘die mooie kutmuziek’. Daar bleken veel nog onbekende lagen in te zitten tot aan de oorsprong van taal.
3e ronde. Gezien: zodra er bewustzijn is, in de zien van gewaarwording, opent zich alles: waarnemen en een plek waar dat zich afspeelt. De an sich aanwezige ruimte die zich vult met waarnemingen die dan worden waargenomen.
Hier is de eerste kans/mogelijkheid van dualiteit. Kan dit zonder geheugen?
Het geheugen overbrugt de afstand tussen waarnemen en bewust waarnemen, etcetera.
Tijdens een gesprek met een vriendin viel laatst het kwartje helderder dan tevoren: de mij bekende angsten voor marsmuziek hingen in mijn eerste jaren in Europa in de lucht. Marsmuziek en legers zijn verwant.
Een groot kinderverlangen van mij als jochie was ‘met de muziek mee’. Ik leefde van binnen helemaal op bij het horen van een drumband, een harmonie, een blaaskapel.
We hadden in die tijd (en nu nog natuurlijk) drumbands. Onder meer die van de Rijnsburgse Gymnastiek vereniging DWS. (DWS? Raadt eens: Door Wilskracht Sterk).
Een erg sterke herinnering heb ik aan de enorme vreugde die deze muziek in mij teweegbracht. Ik kon wel juichen. Maar dat deed ik niet. Er was veel schaamte verbonden aan die blijheid. En nu zie ik opeens dat er ook die naoorlogse angsten aanhangen.
Ik heb aan die verwarring een levenslange afkeer overgehouden aan marsmuziek en smartlappen. Ik heb met verbazing en gekromde tenen de opkomst van bijvoorbeeld André Hazes de volkszanger, Andre Hazes de ideale schoonzoon, Andre Hazes de film, Andre Hazes de musical, Andre Hazes de Stadionbegrafenis. Ja, het verlangen naar dit soort kwelend gemak is groot in ons land. En waar niet. Ook in mij dus, maar overvleugeld door angst. Angst voor de massa.
Een ander voorbeeld dat ik met gemengde gevoelens heb zien opkomen en doorgroeien tot wereldformaat: André Rieu.
Ik zie nu steeds duidelijker, dat mijn verzet tegen het toegeven aan wat ik betitel als sentimentaliteit, werd gevoed door de angst is dat mensen in grote groepen zo manipuleerbaar lijken te worden.
“Ich frage euch: Wollt ihr den totalen Krieg?
”Wie willen jullie dat ik vrijlaat: Barabbas of Jezus?”
“Willen jullie meer of minder Marokkanen?”
Als grappig slotakkoord komt het beeld bij me op van een concert van André Rieu waar in de pauze Geert Wilders de mensenmassa die ene grote vraag stelt die ons land, terecht***, zo bezig houdt: Wat willen jullie? Meer of minder Zwarte Pieten?
Het antwoord scandeert zinderend zo’n twintig minuten door. Tot slot komt Geert met zijn goed voorbereide en verlossende antwoord: “Dan gaan we dat regelen”.
***
Wat mij betreft terecht, want het hele idee dat je kinderen laat geloven in sinterklaas vind ik persoonlijk verwerpelijk. (Zie mijn blog Weg met de Sinterklaasleugen.).
Viva.
