Op mijn blog met de (inmiddels gecorrigeerde) titel

“Les canards voleront toujours plus haut que les fusils”

kreeg ik twee zeer uiteenlopende reacties. Twee levensgevoelen, zeg maar.

De ene reactie:
“Scherp commentaar vanuit India naar Amsterdam over wat er op dit moment in Parijs gebeurt. 
Een soort van eenheid van tijd, plaats en handeling. Zou de Aidvaita dan toch veld winnen? 
groetjes,

De andere reactie:
“En wat maakt dat je van de miljoenen dagelijkse voorvallen juist dit kiest?
Het wordt niet duidelijk hoe jij hierin staat.

Ikzelf denk al jaren niet meer in termen van ‘boze moslims’, voor mij is dat een irrelevant detail.
Ik zie verwarde mensen die elkaar te lijf gaan, omdat ze niet begrijpen hoe de wereld in elkaar steekt.
En dat doet inderdaad pijn en het enige antwoord hierop is self-enquiry, niet enquiry of the outside world, zoals ik jou nu meen te zien doen, maar enquiry of the inside world.

Ik blijf het zeer moeilijk vinden om jou te begrijpen.
De aannames die je maakt omtrent de aard van je publiek blijken niet op mij van toepassing.
Misschien zou je daar wat meer rekening kunnen houden.
Maar misschien ook is dat onmogelijk, omdat je mij niet begrijpt.
Ik denk het laatste.

Geeft ook niet, a stone is a stone is a stone.”