God, have mercy

Laatst in een email weer een citaat van Peter Sloterdijk opgenomen.

Zonder het voorgaande verband vind ik dit citaat ook delenswaardig.
Vandaar.
Nu nog een passend plaatje vinden.

En, om het in Isaac Shapiro’s taal te zeggen: There is no one who is doing this. (The not honesty).
The only thing that can happen, is that it is seen. And not resisted or even denied, but named for what it is.
And even that you can not do. It is all grace.
En, als tegenhanger, binnen het duale leven waar dit zich allemaal afspeelt, een door Peter Sloterdijk geciteerd stukje inzicht van Plato.
Uit Woede en tijd, pagina 34.
Plato …. schets in het vierde boek van zijn verhandeling over de gemeenschap, de Politeia, de contouren van een thymos-leer, die rijk is aan diepe psychologische inzichten en die verstrekkende politieke gevolgen heeft. De belangrijkste prestatie van de thymos, zoals Plato die ziet, is zijn vermogen om een persoon tegen zichzelf in stelling te brengen. De persoon kan zich tegen zichzelf keren, waanneer hij niet voldoet aan de eisen die vervuld moeten worden om te verhinderen dat hij het respect voor zichzelf verliest. Plato’s verdienste is dat hij gewezen heeft op de morele betekenis van zelfafkeuring. Deze manifesteert zich op twee manieren – ten eerste in de schaamte, als een affectieve totaalstemming, die het subject tot in zijn binnenste kern raakt, ten tweede in het door woede gekleurde zelfverwijt, die de vorm aanneemt van een innerlijke toespraak tot zichzelf. De zelfafkeuring is voor de denker het bewijs dat de mens een aangeboren, zij het vaag idee heeft van wat passend, rechtvaardig en prijzenswaardig is en dat bij veronachtzaming daarvan een deel van de ziel, de thymos, protest aantekent. Met deze overgang naar de zelfafwijzing neemt het avontuur van de zelfstandigheid een aanvang. Pas als men zichzelf kan kapittelen, kan men zichzelf sturen.