Soap bubble surrounded by ocean of love

Gister weer satsang om 4 bij Swami A.
(Een gevoel volgend houd ik hem nog anoniem hier).

Een deel van zijn antwoord aan iemand was een helderder omschrijving van iets dan ik ooit gehoord had.
Ik doe een poging tot reproductie:
Er is een toestand waarin iemand weet dat niets in de wereld hem/haar echt gelukkig zal maken.
Maar er is nog geen (volledige) hergeboorte als The Self, Atman, God, De Ene. En er is niets dat je daar actief aan kunt doen. Zo iemand kan dan in een depressie geraken. Dit is geen gewone depressie. Je kunt het een spirituele depressie noemen. In de christelijke traditie wordt dit wel aangeduid als ‘the black night of the soul’.

Dit raakte mij, raakt mij, verscheurt mij, houdt mij bezig.

Een verhaal over mijzelf.
Gewoon maar in de ik-vorm. Want:
(…….). Saddhus also have allowed their ‘I’ to float away downstream at the time of their initiation in the Ganges, and thus are reduced to speaking about themselves in the third person. But alas, who is it that is speaking about the ‘Swami’ in the third person? (Guru and Disciple, p 111).

De eerste keer dat mij iets gebeurde dat een enorm gat sloeg in de tot dan toe vanzelfsprekende ijzeren aanwezigheid van de aardse werkelijkheid, was toen ik, als een joch van een jaar of veertien/vijftien, opeens het beeld dat ik toch echt met mijn eigen ogen zag, opeens zag verdwijnen. Ik zat in de kerk te luisteren naar de dominee en keek als gebiologeerd naar de man zijn ogen.Geholpen door het schemerige licht, deed de onbeweeglijkheid van mijn ogen het hele beeld als het ware oplossen. De trilling van de schok van de schrik die door mijn lichaam joeg, bracht ook direct het beeld weer terug.
Zonder dat toen te weten, was ik vanaf dat moment op zoek. Ik werd een ‘seeker’, zoals dat tegenwoordig heet. Feitelijk, realiseer ik mij nu voor het eerst, sloop daar ook het begin van de spirituele depressie binnen:
Mijn kinderlijke een zijn met alles was me afgepakt door het gereformeerde gedonder over hel en verdoemenis, over schuld en zonde. (Godverdomme. Godverdomme).

Het zou nog zeker vijftien lange jaren duren voor er iets van licht zou opduiken.
Dat gebeurde vanaf het moment dat ik met rebirthing kennismaakte.
(En, even een lang verhaal in een zin: door mijn eenmalige ontmoeting met Herakhan Babaji, maar ook dat werd weer voor lang toegedekt).
Over mijn rebirting periode heb ik het nu als over de tijd waarin ik het licht weer zag.
En als over de tijd waarin ik ‘neck up enlightened’ werd.

De ‘new age’, dus ook de rebirthwereld (ik werd ooit het geweten van Rebirth Holland genoemd), ontwikkelde zich tot iets dat ik geneigd ben te omschrijven als iets met een hoog gehalte aan ‘gereformeerdheid’. Veel poeha en veel verdringing zeg maar.
Ik vertrok gedesilusioneerd. Mijn praktijk als rebirther sudderde nog wat door en hield op. Ik liet mijzelf omscholen tot timmerman. En had toen werk dat ik leuk vind en met liefde kan doen.
Maar onderhuids volgde er weer een periode van lange jaren, die ik zelf soms (soms ook wel om een beetje indruk te maken, je moet toch wat) aanduidde als een soort black night of the soul.

En toen kwam satsang voorbij, nu zo’n achtien jaar geleden. Na een paar satsangs bij deze en gene, ik herinner mij Gopal en Neelam, liep ik op een vrijdagavond binnen bij een satsang van Isaac Shapiro.
Ik bleef het hele weekend (zaterdag en zondag de hele dag satsang) en op maandag sprak ik voor het eerst tegen de man die daar vooraan zat en behalve indrukwekkende woorden sprekend ook een indrukwekkende uitstraling had. Ik zei ongeveer dit: You say that for seeing This, a split second is enough. Well, I apparently have missed even the split second, but suddenly I know what this is all about. Er was duidelijk iets belangrijks gebeurd. Hij vroeg me op zijn onnavolgbare wijze, er naartoe werkend, op een gegeven moment het zo bekende Who ar You. En ik verdween.

In feite beschouw ik dat weekend als mijn verlichtingsweekend. Daarna begon de grote opruiming.
Al snel daalde Isaac Shapiro meer neer op aarde en begon zijn spreken, behalve het mensen helpen direct in contact te komen met Pure Consciousness, meer en meer gecocussed te raken op embodiment, het meer en meer aanwezig zijn in het hier en nu in het lcihaam.
Nu ben ik, zeg maar, neck up en neck down enlightened. Maar er mist iets, zoveel is mij duidelijk.
Maanden geleden schreef ik Isaac een open brief en schreef daarin, ook tot mijn eigen grote schrik:
“compared to Mooji, Isaac is a surviving depression.”
Ik zie nu dat dit (ook) een projectie van mij op hem is: er is in mij een onderhuidse rest van de spirituele depressie.
Het is (kennelijk) tijd voor een volgende stap.

PS Dit alles neemt niet weg dat ik enorm veel bewondering heb voor het werk dat Isaac doet. De hele embodiment heeft mij (en hem) veel gebracht. Het voelt als iets dat belangrijk is voor de hele mensheid.Ik ben van plan om voor een jaarlijkse update nog een week per jaar naar zijn silent retreat te gaan.
(Vreemd genoeg, maar wat heet vreemd vandaag de dag, was dit besluit al maanden geleden genomen).