Intrigerend toch, die drang om alles op te schrijven en openbaar te maken. Maar goed, zolang de beek zo loopt ga ik maar met de stroom mee. Dan lijkt die toch stil te staan trouwens, sterker nog, dan staat alles stil. Behalve als je vanaf de kant kijkt. Dan gebeurt er veel, heel veel. En ook dan, als je wat dieper kijkt, gebeurt er eigenlijk niets. Ik bedoel, wat gebeurt er eigenlijk als ik naar buiten kijk? In mijn aantekeningen van een paar dagen geleden, om precies te zijn die van mijn eerste ochtend in Rishikesh (Maandag 9-2-’15. Dag 55 in India) staat het zo verwoord: “De Ganges stroomt achter het open raam links van mij naar rechts. C’est tout.”
Ik sla maar een paar dagen over, misschien later nog iets daarover.
Gisterochtend weer naar LaxmanJhula gelopen. Ah, die plek!
Over toen ik er de eerste ochtend was schreef ik: “Naar Laxman Jhula gelopen. Veel herkenning. Wat een heerlijke plek. Hier wil ik wonen. Cappuccino in German Bakery.”
Na een wifi pauze op het inmiddels bekende terras met het muurtje liep ik, vaag met het idee maar weer even naar de Prem Baba satsang te gaan, over het pleintje. Daar werd ik aangesproken door Achmed, een in Frankrijk wonende van oorsprong Irakese twintiger. We raken in gesprek. Hij heeft grootse (groots bedachte) plannen om samen met zijn Zweedse vriendin (blond en blauwe ogen, vertrouwde hij me toe) die ook mensen wil helpen, een soort meditatietraining te gaan opzetten.
Hij beschouwt een tante als zijn guruji. Al pratend ontdek ik dat hij weinig of niets weet van de spirituele wereld.
Hij was trouwens pas twee uur voor onze ontmoeting in LaxmanJhula gearriveerd, ik was weer eens ontvangstcommitee.
Dus volgde er na een rondwandeling, op het bekende terras een soort inwijdingscursus en beetje bij beetje ontdekte hij dat er meer te ontdekken is.
Hij is nogal verguld van zichzelf en heeft niet door dat dat is wat men ego noemt. (Onderweg ontmoeten we iemand die Mooji flyers plakt en om wat te stangen (maar voor mij niet onwaar) zeg ik dat voor mij Mooji ‘Kindergarten’ is. Later bedankt Achmed mij daarvoor, want dat is ook wat hij voelt, hijzelf heeft meer in de aanbieding dan Mooji, zegt hij.
Ik vertel hem op een gegeven moment dat er ‘s middags om 4 uur satsang is van een advaita vedanta teacher. Misschien heb je zin en dan hoor je het verhaal nog eens van een ander? Hij twijfelt,denkt alleen geinteresseerd te zijn in meditatie, maar gaat mee. Na afloop spreekt de Swami nog wel twintig minuten met hem. Achmed wordt zelf voorzien van zijn kaartje en, hoor ik later, zelfs uitgenodigd voor de lunch de volgende dag. En ik hoor ook dat de Swami deze zomer naar een stad in Frankrijk komt, vlakbij waar hij woont. Achmed lijkt zijn nieuwe leraar te hebben gevonden. Binnen acht uur na aankomst in Rishikesh zonder enig idee in die richting.
Ikzelf heb vergelijkbare gevoelens, voel me zelfs een beetje jaloers
(de jaloerse postduif: boe, ik wil ook een brief).
Wat een verademing is die man.
Ik had een dag eerder van iemand over hem gehoord en de wat verscholen plek van die betreffende ashram was me getoond door er samen heen te lopen.
En gisteravond vond ik in mijn wifi-restaurant hier, op de tafel waar ik eerder dat boekje van Harish Johari vond, een boekje over de lineage van hem, geredigeerd door hemzelf. Ik ben een beweeglijke variant op de grap ik heb al een boek: IK HEB WEER EEN BOEK.
Smullen.
Ter afsluiting, niet na te hebben gemeld dat momenteel in een mix van nostalgie en geluk mij regelmatig het huilen nader staat dan het lachen, mijn ochtendverslag:
*Geslapen tot 7. Ik had weer eens een dopje Codorex genomen om wat langere blokjes te kunnen slapen. Eindeloos gedroomd.
Een situatie van op de werf met mijn schip en dat van iemand anders, maar het waren betonnen arken. En er moest een laag hout, zeg maar multiplex over de bodem bevestigd worden voor die weer in het water gaat. Er was steeds geharrewar. Men wilde iets anders dan ik. Een milimeter dunner was beter. En ik zat in de frustratie: ik snap het niet, we doen het al dertig jaar zo en waarom moet het anders. Pas vlak voor het wakker worden daagde er een besef dat in de droom dat wat vanzelfsprekend leek, nooit zo, in die vorm, gebruikelijk was. Er was iets nieuws gepresenteerd als iets ouds en ik verzette mij daartegen want iets in mij vond die volstrekt onzinnige oplossing die dus nooit gedaan was, opeens iets wat hoorde en ‘zo deden we het altijd’. En pas schoorvoetend, beetje bij beetje ging ik mee in de verbetering van iets wat om te beginnen voor niets een oplossing was. Sterker nog, het was geheel overbodig en in feite nooit toegepast. Weird.
Het is allemaal, associatief, verbonden met de idee/het gevoel dat Swami A mijn nieuwe leraar zou kunnen zijn. En ik zie ook dat mijn waardering voor Isaac aan het verkruimelen is. Die koek is op.
Genoeg voor nu.
Tjeetje.
Vanaf nu elke middag satsang om 4, behalve op de donderdagen.
