Jnani als smoes om niet te hoeven knielen, dat kan dus ook nog: toen ik eergister van kamer wisselde, liet ik een doos achter met een zelfs voor mij te zoet soort halva.
De jonge vrouw die mijn nieuwe kamer schoon maakte en kwam melden dat deze gereed was, vroeg ik of ze dit zoete spul wilde hebben en anders maar weggooien.
Ze wilde het graag hebben, maar dat werd al mimend duidelijk; ze sprak werkelijk geen enkel woordje Engels.
Later, na mijn ontbijt in de half ondergrondse begane grond (de ashram staat aan de Ganges en is een soort dijkhuis met aan de lage kant een verdieping meer dan aan de straatkant zichtbaar is), probeerde die vrouw mij mee te tronen naar een tempeltje in de tuin. Kennelijk uit dankbaarheid mocht ik voor haar heiligdom buigen. Dit is me wel eens eerder gebeurd in India. Toen was het een politieagent (zoek op agent in deze blog). Toen ook was de situatie naar mijn inschatting tamelijk bedreigend, maar al schieten ze me dood, ik buig niet omdat iemand anders dat wil. Mijn weerstand om hierin mee te gaan mag wel heel sterk genoemd worden.
Deze keer redde ik mij eruit door te mimen en te zeggen “I am a Jnani, everything is God, this reversed osmosis machine is God, this sink is God”. Opeens deed ze naar mij wat ik dacht dat ze me in dat tempeltje wilde laten doen. Namaste, namaste, namaste.
Daarna kon ik mijn fles afvullen onder de computer controlled reversed osmosis machine.
Gedurende de dag bleek ik me hierover van alles af te vragen. Ten eerste over de sterkte waarmee ik dit gebuig weiger.
Het past op het eerste gezicht wel leuk in het jnani verhaal.
Maar het mist ten enenmale de “no concern” die erbij hoort.
Verder kwam mijn hele ‘full prostration’-geschiedenis bovendrijven. Er zit een toonzetting in van ‘dat heb ik al een keer gedaan’.
Ooit, lang geleden, was ik voor het eerst in India. Op mijn eerste gurubezoek.
Ik heb dat eerder hier beschreven en nu ik dat zojuist overlees, zie ik dat ik daar een ervaring beschijf waar iemand voor mij een full prostration maakte. (Dingen gaan op hun plek vallen wellicht?).
Tijdens dat bezoek ging ik een keer geheel plat voor Herakhan Babaji. Netjes handen op de rug en voeten over elkaar.
Zonder hieraan terug te denken las ik laatst over de ervaring van Vasya en zijn vriend Harold na afloop van hun eerste ontmoeting met Sri Gnananda Giri: “And then, without even considering the matter, Vanya and Harold found themselves side by side on the floor, pressing the master’s feet with fervent hands.”
En, die herinnering kwam ook boven, ik heb dat veel later nog eens gedaan voor Isaac Shapiro. Daar hoort een niet zo duidelijke foto bij, waarop op de achtergrond een foto van Babaji is te zien en op de voorgrond ikzelf en Isaac.
Die foto is gemaakt in de Babaji ashram in Loenen. Isaac was daar uitgenodigd een satsang te geven. En ik wilde daar natuurlijk bij zijn.
(Het was tijdens of vlak na een voor mij heftige retraite, ik moest me voor de veiligheid laten rijden vanwege de extatische satvik staat waarin ik toen was).
Ik had een soort haat/liefde verhouding met die Babajiclub. Ik heb mijn verhaal met Babaji, onder meer de toen onwijs schokkende ervaring dat hij mij out of the blue naar huis stuurde.
Toen hij al een paar jaar later overleed, gingen allerlei mensen, toen tot mijn verbazing, devotee van hem blijven of worden.
En ze gaven heel hoog van hun guru op. En vele jaren later zaten veel van die mensen bij Isaac en zag ik de verwarring waarin ze verkeerden en waar Isaac hen stapje voor stapje uit hielp.
Vanuit dit ressentiment heb ik toen in hun ashram, na een geimproviseerd toespraakje, een full prostration voor Isaac gedaan. Dat praatje was ongetwijfeld weer een “Guggiaanse mix van wijsheid en de les lezen, met een vleugje onderhuids vernijn”.
Ik herinner me nog dat Isaac later verbaasd zei: ‘That has not happened to me since a long time.’
Kortom, buigen is voor mij iets van: een keer is genoeg.
Misschien moet ik daar eens wat dieper induiken.
Aan de slag.
PS Hier is de dankzij mijn webmasterchen teruggevonden foto:
