Zeg maar Liesje

Gisteravond noemde ik tegen een vriend wat ik laatst schreef ergens. Lezen? Ach joh, ik maak er wel een blog van. Zei ik toen. En nu doe ik het ook. Het kan verkeren.

Kortgeleden schreef ik een wat bijterig afscheidstekstje in de facebook groep Advaita Nederland.
Het laatste driekwart jaar heb ik daar nogal wat geschreven. Veel geageerd ook.
Laatst had ik er genoeg van. En schreef er dit:
V.H. schreef, ik pik maar een voorbeeld: “Verlies van Nu is verlies van Zijn.”
(Kun je Nu verliezen? Kun je Zijn verliezen? En het ene verlies is gelijk aan het andere verlies? Don’t bother to answer).

De laatste maanden heb ik veel tijd rondgestrompeld tussen wat ik noemde de puinhopen van AS. (AS staat voor Alexander Smit, redactie).
De ene slappe oneliner na de andere. Verdedigd met het ene cliché na het andere.
De vastgeroeste conseptualiteit van het conseptloze is donkerbruin en glimt alleen op de sleetse plekken.
Vragen stellen wordt gezien als verwarring, en zo voort en zo verder.
Ik heb het vermeend hoge nivo van kennen even gehad.
Een hoog nivo van kennen zonder een vergelijkbaar hoog nivo van kunnen leidt tot een sfeertje waarin de bejaarden nog steeds trots zijn op het onbetamelijke gedrag van hun leermeester(s).
Om toevallig vanmorgen geziene zinnetjes van Toon Hermans maar eens volledig uit hun verband ter rukken:
“Schijnbaar aan het Stof ontstegen, lijkt ‘t een grote zegen om duaal te dansen de Tango van het Progressieve Niets”.

Ik zal nog wel eens opduiken, heb nog een paar af te handelen puntjes liggen, ik zal wellicht mijn blogs hier posten, maar
ik ga vooral andere dingen doen met mijn tijd.
Toon Hermans, those were the days:
httpv://www.youtube.com/watch?v=XyotQ3qoG_Q

Omdat ik toch bezig ben, nog een wat ouder bericht uit die groep. Ik had op een gegeven moment de gedachte geuit dat het wellicht nuttig want leerzaam zou zijn een serie discussie te verzamelen. Ik zie daar vanaf, deels vanwege de tijd die nodig zou zijn om dat overzicht te maken en deels omdat op facebook de grootste belangstelling toch uitgaat naar maximaal halve oneliners en leuke foto’s en videos van babies, poezen en ander aandoenlijk spul. De meeste likes die ik kreeg op facebook was toen ik dit leuks doorstuurde:

Afijn, mijn verzamelwoedende gedachte kwam toen zo onder woorden:
Hans van der Gugten  ‎Advaita Nederland May 22 ·’15
Zo, dat was een paar weekjes advaita NL. Als vanouds werd ik uitgemaakt voor van alles. Hooghartig, arrogant, zelfgenoegzaam en meer. Het voelde een beetje als als buitenstaander satsang geven op een rommelmarkt omgeven door doorgewinterde standwerkers met een vast verhaaltje. Het was me een genoegen, maar niet voortdurend. Er was iets verrassend voor mij: nooit heb ik, je verwacht het niet he, zoveel friend requests gekregen in zo korte tijd. En ook heb ik een aantal mensen van advies voorzien via de chat. Het is hier binnen kennelijk niet zo veilig met die schreeuwende venters die hun klanten, ook zelfgenoegzaam en imho rather confused, steeds toeroepen dat ze niet bestaan. Ik ga een week op retraite, (bij Isaac Shapiro), bijna klaar met pakken. Afgelopen week ontdekte ik, omdat iemand mij erop wees, dat al mijn teksten keurig bewaard zijn in mijn acticiteiten log. Dat maakt het haalbaar om, op een druilerige zomeravond, eens een soort bewaarblog te maken van wat ik hier schreef. Er zit m.i. best wel veel nuttige informatie in voor die rare mensen die denken dat ze bestaan. Wie weet tot ooit.

Zo, dat was mijn archivaris in actie.
Doet me denken aan Jaap Vissers prachtzin over de politicus:
Als ik een politici op de televsie zie. (tekst hier).

Het bijpassende liedje vind ik niet, daarom deze klassieker over hans: