Vanmorgen na mijn ontbijt kwam natuurlijk weer de gedachte op om nog wat te eten.
Vrijwel altijd geef ik daaraan toe. Maar niet nadat ik eerst heb gedacht dat het beter is het niet te doen.
Maar het is niet echt toegeven. Ik zie het gewoon gebeuren.
Opeens kwam daarstraks de gedachte op: hoe zou ik reageren op iemand die mij zo zou behandelen als dat deel in mij mij behandelt?
Daar zou ik fel op sputteren.
Ik zou de tijd nemen om uit te zoeken wat die ander bezielt.
Ik zou niet geneigd zijn ook maar enigszins klakkeloos door te eten.
Helderheid onder behoud van connectie gaat voor.
Helderheid gaat voor, eventueel ten koste van de connectie.
Maar bij deze interne affaire rond eten met name gaat het anders, zoals met alle gedragingen waar je kunt spreken van verslaving.
Bij ‘het niet kunnen laten tegen beter weten in’. En dat niet af en toe, maar steeds.
Met als gevolg in het kader van eten een langzaam maar zeker toenemend overgewicht en een voortdurende onderhuidse ontevredenheid over mezelf.
Afgelopen weekend deed ik mee aan een driedaagse Tao-training met Reinoud Eleveld.
Het was een herhaling van de twee eerdere weekends die ik deed.
Het verhaal dat hij vertelt spreekt me zeer aan en de oefeningen die erbij horen doen mij plezier en doen mij goed.
Zijn nu al klassieke start van een sessie is: okay, haal even diep adem en dan hoor je daarna een kollektief: he he.
Deze keer voegde hij er nog dit aan toe: het is al goed afgelopen, dus je kunt ontspannen.
Ergens in zijn verhaal vertelde hij dat de taoisten (een soort gecomprimeerd idee van de oude wijze chinees) erg zuinig zijn op hun lichaam. Het is onze bewustzijn producerende machine. En grappend vertelde hij; en weet je wat? er zijn zelfs mensen die drinken bier!! en ik was laatst in Azie en daar kwam ik iemand tegen, je gelooft het niet, die rookte.
Ergens klikte dit meer binnen dan eerder. Het raakte de net genoemde onderhuidse ontevredenheid over mijn teveel eten.
Het raakte het begin van een soort sluimerende maar aangeraakte doortastendheid.
Zoals dat ook eerder werd geraakt, en steeds weer, maar dan vooral op intellectueel mentaal nivo, door een uitspraak van Einstein. Een van de vele die op facebook steeds maar langskomen als pointers en die als je er niet verstandig op reageert alleen maar je “voortdurende onderhuidse ontevredenheid over mezelf” voeden. En misschien is dat wel het beste wat kan gebeuren.
Dan komt het punt dichterbij dat iets roept: Ja, nu is het wel genoeg.
Om te registreren nog het volgende , onderdeel van een langer en ingewikkelder story: ik voel en ervaar dat ik opeens in mijn ogen ga wonen.
Dat klinkt heel gek, en dat is het ook wel.
Ik dacht het vanmorgen opeens, na een energetisch complexe nacht, waarover later meer: he, ik belichaam mijn ogen, beetje bij beetje.
Hoe raar het ook klinkt, we kunnen energetisch uit ons lichaam weg zijn. Dit proces van langzaam maar zeker meer en meer in het lichaam aanwezig worden, embodiment, belichaming is al langer gaande. Een paar jaar geleden, in het proces van toenemende belichaming, had ik een gewoonte om af en toe mezelf de instructie te geven om in het lichaam te gaan, te komen. Toen was er een keer het moment dat ik me gewaar werd dat ik dat als het ware vanuit die mentale opdracht, vanuit het hoofd, naar beneden zakte. En dat ik ongemerkt daarbij het fysieke hoofd vergat te vullen met mijn aanwezigheid. Toen gebeurde dat opeens vanzelf, ik kon dat voelen.
Na dat moment heb ik praktisch nooit meer hoofdpijn. Als ik nu een begin van hoofdpijn voel, vul ik met mijn aandacht mijn hoofd en de hoofdpijn verdwijnt dan.
Vóór die gebeurtenis had ik geen enkele mogelijkheid een opkomende hoofdpijn te omhelzen. Ik deed wel pogingen, maar ongemerkt had ik geen toegang tot mijn hoofd. Wel tot die bijna virtuele etherische ruimte die we de mind noemen, de geest.
Afijn, iets vergelijkbaars gebeurt nu met de ogen. Waarvan acte. We zullen zien. 🙂
