De toerist als toeristische attractie

Sinds donderdagaohtend 3 uur zit ik in het International Guesthouse van het YWCA in Chennai. De vlucht was bijna een uur vertraagd  doordat in Frankfurt ze de koffers weer moesten uitladen om er die van een paar mensen die niet kwamen opdraven weer uit te halen. “In order to maintain the level of security as it is in aviation”, zoals de captain fijntjes liet weten.Heb zoaar prima geslapen van 4.14 tot 9.15. Wakker gemaakt door de wekker, want ontbijt tot 9.30.
Ik ben hier drie jaar geleden al eens geweest. Bekend en prettig terrein. Het is een soort ommuurde stads-oase van een paar hectaren groot. Met veel gebouwen en zelfs een grote vijver. En bomen natuurlijk. En de onvermijdelijke potplanten voor de deur. En een toegangshek met portiers natuurlijk. En daarstraks het hartelijke weerzien met Aruna, een van de reception desk medewerkers waarmee ik het goed kan vinden. Door haar hulp kwam ik toen bij een paar prachtige concerten terecht.  Onder meer met de indrukwekkend Karnatakatisch saxofoon spelende Kadri Gopalnath. Voorbeeld: https://www.youtube.com/watch?v=4uJ_9PF9PsU&index=2&list=PLuT6Zly50gOgCmlAt7yY2IuHZ5fOz_P3P

Na het ontbijt mezelf maar eens gaan zitten voelen in de tuin. Er is een ruim scala aan onbestemde gemengde gevoelens waar ik een poos in ben blijven zitten. Met op een gegeven moment vragen daarover die opkomen. Wie ben ik? Wat voel ik en waarover? Wat doe ik hier? Langzaam kristalliseert het uit in iets in deze trant: ik heb me op aarde vaak een buitenstaander gevoeld, een toeschouwer. In eigen land en cultuur heeft dat negatieve connotaties. En zo voelt het daar ook. Hier, in India, lijkt het bijna een vanzelfsprekendheid te zijn. Het zijn in India legitimeert mijn toeschouwerschap. Dit werpt enig licht op een niet verdrongen schaduwkant van mijn bestaan.
Na verloop van tijd besluit ik maar eens een rondje te gaan lopen. Op de manier waarop ik hier de nabije omgeving drie jaar geleden een beetje leerde verkennen: hek uit en dan maar lopen, steeds ergens rechts af. Dan kom je op een gegeven moment, met wat vragen soms, wel weer vanaf de andere kant bij het hek uit.
Nu weet ik al dat ergens ver in de eerste straat rechts een Jain tempel is, waar ik wel weer wil gaan mediteren de komende dagen.
(Mijn eerdere ervaring daarmee wordt hier  genoemd: hansvandergugten.nl/?p=3933, waar ik na herlezing zojuist precies dezelfde thema’s zie opduiken als in deze blog. En, was ik helemaal vergeten, ik wilde toen al vagelijk naar Madurai, wat ik deze keer echt ga doen, gister ticket voor maandag geboekt).
Ik liep langs een grote Vodafone winkel en bedacht dat ik daar wellicht een Indiase simkaart kan aanschaffen voor mijn Note 1, de eerste tweedehands smartphone die nu tot India phone is gebombardeerd. En dan schuif je ongemerkt in het Indiase ritme. En wat later blijkt al lopend weer dat mijn verschijning voor veel India mensen een soort van toeristische attractie is. Ook en vooral  voor kleine kinderen en schoolgaande jeugd. Ik word uit- en toegelachen. Daar geniet ik van en speel mijn rol met verve.
Zoals ik net teruglas schreef ik ook al in 2014: “Als je je gezien wilt voelen: ga naar India”.