Voor mijn Nederlandse lezer, eindelijk de beloofde vertaling van A uncut and unpolished piece of diamond quality rock: https://hansvandergugten.nl/?p=4955#comment-5078
Een wat verlaat meditatieverslag, geschreven tijdens het zitten in meditatie op 7 april 2018 in Dharamshala India:
Een onbewerkt brok gesteente van diamantkwaliteit.
Notities tijdens het zitten, zaterdag 7 april net voor 02.00 uur
Ben evaluerend aan het nadenken over porno.
Kijken naar porno is te vergelijken met het in hoog tempo eten van virtuele snoepjes.
Tijd om, vooral in verband hiermee, mijn onlangs zo mooi onder woorden gebrachte deugd op waarde te schatten:
‘Overgevoelig zijn is een vorm van precisie’.
De overdreven manier waarop ik de laatste tijd naar porno heb gekeken, is alleen mogelijk door een reeks kleinigheden openlijk te negeren.
Met als gevolg een staat van verlamming in een ogenschijnlijk of schijnbaar ongelooflijk sterke en een even ogenschijnlijke onmogelijkheid om uit die bubbel te stappen en daar de consequenties van te voelen.
‘In de bioscoop vergeet je dat het film is’ wordt in feite een leugen als je je daar tegelijkertijd bewust van bent.
Dan krijgt het eigenschappen van verraad.
Verantwoordelijk voor de constante ondertoon van onbetamelijkheid.
Dat zit hem dus niet in het kijken naar blote Poolse meisjes zoals Reinoud steeds zegt.
Dat aspect is er ook.
Maar dat heb ik altijd weg gerationaliseerd, en met redenen.
De echte onbetamelijkheid is jegens mijzelf: het niet volledig op waarde schatten en honoreren van wat ik weet en het niet volledig op waarde schatten en honoreren van de overgevoelige precisie die ik ben, die ik heb, die er is.
Tot zover even. 02.15. Weer zitten.
(Dit nadert of is de afronding van weer een verslaving).
Inmiddels 02.45
Net halfje codeïne genomen.
Om wat dieper te slapen.
Ik ben glashelder wakker.
Het afgelopen half uur heb ik gezien hoe dit alles werkt: ‘ik ben’ is onbeperkt op alle manieren. In wezen niet uitdrukbaar, niet in woorden te vangen.
Maar zodra er iets aan wordt toegevoegd, ‘ik ben …..’, dan wordt het plotseling, op het subtielste energieniveau, als een gedachtevorm, als een gedachte gedachtevorm, als een bijna immateriële zeepbel, een beperking, een beperking in de vorm van de vorm zelf. Plotseling is er deze gedachte ‘ik ben …..’ en dan is de virtueel gedachte ik, dit ik in ‘ik ben …’, opeens en ongemerkt gesitueerd in deze bubbel die de gedachte is. Het komt met een vanzelfsprekende besef dat de binnenkant van de bubbel is afgezonderd van de rest van Alles. Het komt ook met een ondoordacht weten dat deze bubbel in stand moet worden gehouden. De vritti heeft als het ware een ingebouwde immuunsysteem-energie.
Hier komt het van pas dat ik heb geleerd om de droom te veranderen.
(En wat een sterke weerstand was er in mij tegen dit idee!! Waarom een droom veranderen!! Je kunt gewoon gewaar zijn en er getuige van zijn! Ja dat is waar, en deze houding maakt het veranderen van onbevredigende gewoonten nogal onmogelijk. en het geeft een gevoel van hulpeloosheid).
Nu kan de vritti, de modification in the mind, de verandering in de geest/het denken/de mind, worden gedeconstrueerd, gewoon door hem aan te raken gaat de zeepbel terug naar wat het al was: bewustzijn, puur bewustzijn.
Het virtuele verschil tussen binnen en buiten zal verdwijnen. Alleen door het weten dat ik ben. Of zoiets.
Mooi allemaal.
Slapen.
3.10
Tot 8,20 uur geslapen.
Een half uur lang gezongen.
Zag nu duidelijk dat het evaluatieve ochtenddenken gewoon plaats vindt, ongehinderd door en tijdens het blije en speelse zingen.
Besloten om mee te gaan met de in de droomslaap al bekeken idee om deze notities te publiceren.
‘Voor mezelf, als een statement, en voor de weinigen die de precisie erin zullen herkennen en waarderen’.
(Ik ben me ervan bewust dat deze laatste zin ook een statementachtige inhoud heeft).
Onlangs, met het plotseling verdwenen Australische echtpaar en de jonge vrouw die ik weerzag in de uitvoering van de studenten van de Butoh school eergisteren, was ik erbij toen ze een gesprek hadden over al die mooi gepolijste kleine stenen die ze had kocht en aan ons liet zien. Ik kon alleen deelnemen door eerlijk te zijn. Dus vertelde ik hen dat ik geen verschil voel tussen een diamant en een baksteen. We hebben zelfs gesproken over de Arunachala. Veel mensen zijn er erg door geraakt. Voor mij is het gewoon een enorme berg steen.
Ik vertel dit om uit te leggen hoe ik op de titel van dit stukje kwam: Een onbewerkt brok gesteente van diamantkwaliteit.
Mcleodganj 2018.
