Hoi Foetsie (m/v/?),
2 x 2′ per dag is de tekst die sinds een paar weken hangt boven de rij steeds wisselende briefjes die mijn agenda vormen.
Al mijn hele leven is het voor mij niet vanzelfsprekend dat ik lang op één been kan staan.
Ik werd me daarvan pas goed bewust zo’n veertig jaar geleden.
In die tijd gaf ik rebirthtrainingen samen met een collega rebirther die ook yogaleraar was.
Als vanzelf begonnen onze weekends met een serie yogaoefeningen. Hij was de yogaleraar dus ik deed dan braaf die oefeningen mee. Daar hoorde ook het op één been staan met de ogen dicht bij. Ik huppelde en hinkelde en stepte op de plaats rust en zag tot mijn verbazing om mij heen en voor mij mensen in alle rust op één been staan.
Ik vond het feit dat ik dat niet ook kon tamelijk gênant herinner ik mij wel.
Daarna werd het weer een paar decennia niet iets om bij stil te staan (haha) want het werd me domweg niet meer gevraagd om dat truukje te herhalen.
Maar……..
De laatste drie jaar heb ik opeens een Taotrainer die af en toe als hij staat te vertellen een been optrekt en doodgemoedereerd op één been verder oreert.
Maar ook……..
Onderdeel van het ochtendlijke uurtje Chi Kungs is het staan op één been en doe dan ook maar tachtig schopjes en dan nog een paar keer het been uitstrekken naar voren met de voet opgetrokken en ook nog een paar keer met de voet uitgestrekt.
En ik huppel, hinkel en step weer op de plaats rust, heel ongemakkelijk en het voelt als iets dat tussen mijn oren zit.
Laatst was ik voor iets anders, mijn nek, bij de fysiotherapeut en ik vroeg hem naar dat op één been staan. Is daar wat aan te doen, hoe kun je dat het beste oefenen?
Dat was niet zozeer zijn specialiteit, maar hij belde een collega en die zei: stuur maar langs.
Kortgeleden had ik dus een afspraak met een voor mij nieuwe fysiotherapeut.
Haar ruime werkkamer heeft een volstrekt andere invulling en uitstraling dan die van de fysiotherapeut waar ik al kom sinds 1995, het jaar waarin ik een herniaoperatie onderging.
Een ruimte vol met apparaten en spelsituaties, zo op het eerste gezicht.
We praten, natuurlijk vooral over waarom ik daar ben; ik schets mijn verhaal zoals ik hierboven al deed, maar omstandiger en met meer details.
Ze stelt op een gegeven moment voor dat ik in een hoek ga staan, en dan met mijn wijsvingers de muren aanraak en dan één been optrek. De suggestie is om alleen met de vingertoppen te corrigeren. Ik doe dit, zonder nadenken makkelijkste been eerst natuurlijk. Ik sta acht seconden voor ik de muur nodig heb. Dan doe ik de andere kant, dat gaat een stuk minder makkelijk, die kant levert direct onzekerheid en instabiliteit op.
Ze is enthousiast, acht seconden vind ze een prima begin. En ze stelt voor dit vanaf nu driemaal daag twee minuten te oefenen. De eerste twee weken met de ogen open en dan met de ogen dicht.
Ik sta nog steeds in die hoek en alleen al bij het idee dat ik dit ga oefenen met mijn ogen dicht doet mij de tranen in de ogen springen.
Ik vertel dat ik voel/weet dat daar de bron ligt van dit hele verhaal, daar waar die tranen mee zijn verbonden: de minuten direct na de geboorte. Ik heb direct een beeld van hoe een baby bij de voetjes beetgepakt ondersteboven wordt gehouden.
Kortom, dit is verbonden met het gedoe rond mijn fysieke geboorte. Daarover heb ik al vaker geschreven en daarover heb ik al veel doorgewerkt. Het kwam er toen kort gezegd op neer dat die gebeurtenis zowel mijn moeder als mij bijna het leven kostte.
Afijn, in een klap is er iets helder geworden, op haar plaats gevallen.
Ik ooievaar regelmatig, maar alleen met de ogen open voorlopig. Ik weet dat daar in het donker nog iets te ontdooien valt, maar dat komt vanzelf.
Wel frappant dat dit opkomt precies in de weken nadat ik tot tweemaal toe op iets heel ouds en bevrorens stuitte, tijdens de laatste twee Taotrainingen gebeurde dat en tijdens de laatste twee keer dat ik ayahuasca dronk. Beide gebeurtenissen wachten nog op de beschrijving die door de afgelopen hittegolven niet van de grond kwam.
Ik heb gezocht naar een illustratie van waarop ik doel, maar dat mislukte, dus kwam ik uit op iets wat ik ermee associeer sinds het bezoek aan de fysio: the hanged man.
Maar toen ik dit weer oppakte afgelopen week kwam ik opeens op het idee om het woord ondersteboven in het Engels op te zoeken: upside down.
En ja hoor, daar zijn de mooie oude zwart wit plaatjes.
En een test waarover ik nooit eerder hoorde.
Ik geef wat info die de afgelopen tijd onder mijn ogen kwam en die ik interessant vind.
Upside down.
Via deze foto vond ik deze test, die overigens pas vijf jaar na mij geboorte werd ontwikkeld: https://en.wikipedia.org/wiki/Apgar_score
De associatie met de gehangene is niet zo vergezocht, lijkt mij zo.
Hier een prachtige pagina over the hanged man:
http://pyreaus.com/tarot/pyreaus_tarot_majarc_the_Hanged_Man.htm
Er zijn ongehoord veel afbeeldingen te vinden, hele mooie, erg intrigerende en wat al niet.
Een omgekeerde Jezus is natuurlijk ook wel voor de hand liggend, en is weer eens wat anders dan de rechtop hangende, met schuld boete en zonde beladen figuur uit mijn gereformeerde en wat ruimer gesteld protestantse en nog ruimer gesteld judeo-christelijke opvoeding. Van deze pagina: https://www.metahistory.org/psychonautics/Eadwine/MysticJesus.php deze plaat:
Nou, ik ben weer foetsie.
Doei.
