Weggemaakt zonder narcose

Laatst zag ik weer eens beelden van veel boze mannen, in hun eigen gelijk bijeen.

Deze mannen eisen dat een vrouw die na acht jaar in de dodencel te hebben gezeten op beschuldiging van blasfemie en door het hooggerechtshof van Pakistan vrijgesproken, dat deze vrouw alsnog wordt opgehangen.

(We zien even af van de vraag hoe goddelijk een god is als hij te beledigen is).

Deze mannen zijn niet voor rede vatbaar op het moment dat ze daar massaal in trance staan te schreeuwen. Maar wat is eraan voorafgegaan?
Ik betrap mij op de gedachte, vanuit grote compassie, dat deze mannen misschien wel zonder verdoving zijn besneden.
En dat zij hun woede en verontwaardiging daarover onbewust projecteren op alles wat anders genoeg is om er een rechtvaardiging voor te kunnen bedenken.

Langzaam maar zeker is het beeld bij me opgekomen dat een deel van mijn inmiddels minstens deels opgeloste woede en verontwaardiging daaruit voortkomt dat mij als kind, ook zonder verdoving, is verteld over een God die toornig zou zijn. En daaraan verbonden de mensopvatting dat ik, (mijn God ik had geen idee waarover ze het hadden), dat ik dus in zonde geboren en ontvangen was, en daarenboven onbekwaam zou zijn tot iets goeds en geneigd tot alle kwaad. ***(zie ps).

Het heeft mijn kompas nogal uit het lood geslagen en heeft geleid tot een leven vol twijfel, schuldgevoel en een voortdurende verbazing over hoe het er in de wereld aan toegaat.

(https://420sunrise.wordpress.com/2012/08/24/).

*** PS. Als daar overheen dan ook nog eens seksualiteit als afkeurenswaardig wordt neergezet, ja dan eindig je dus waar we nu zijn: in een zogenaamd Judeo-Christelijke cultuur, waarin vrijwel iedereen wel een of andere split in het leven heeft. In een wereld waarin zo’n beetje alles zoniet gepornificeerd dan toch wel geseksualiseerd is.