Al wel zo’n twintig jaar ben ik zwaarder dan mij lief is.
Maar ik had kennelijk niks te willen in deze.
En in nog zo wat.
Dan is er meestal een onderliggende verslaving in het spel.
In mijn geval was dat duidelijk suiker.
En koolhydraten, maar dat is een kwestie van een tussenstap in het lichaam dat het omzet in suikers.
Vorige maand had ik opeens een inzicht: ik maak al decennia met liefde en plezier mijn eigen eten klaar.
Maar als ik dan toe ben aan het opeten ervan installeer ik mij meestal achter de tv zodat ik mijn tijd, ik ben erg op nieuws en informatie gesteld, dubbel nuttig kan besteden.
Oftewel, ik heb geen aandacht voor het opeten van mijn eten, want ondertussen kijk ik nog een journaal terug of een of ander programma dat ik heb opgenomen.
Vanaf dat dat kwartje viel heb ik, zoals ik dat maar noem, schermloos gegeten. En de eerste keer dat ik dat deed, o wonder, voelde ik na ruim de helft van mijn normale portie ontbijt opeens dat ik me vol voelde! Dat was lang geleden.
Kortom, mijn gewoontes gingen overhoop en de vraag was: wat nu?
Een week nadat dit was ingezet kwam in mijn email een aanbod dat voor mij gemaakt leek: een 21 daagse challenge ‘boost je immuunsysteem’ dat de volgende morgen van start ging.
Een feest was dat. Ik ben inmiddels vijf kilo afgevallen en er zullen er nog meer volgen.
In de Facebookgroep schreef ik onderstaand wat lange verhaal hierover, inclusief mijn feedback aan Lars Faber de persoon die dit geheel had opgezet en begeleid: “Bedankt voor het aanbod en voor het vaardige brengen van de boodschap. Je was voor mij, en gezien de reacties, voor veel anderen de juiste man op de juiste plaats. Bedankt.”
Omdat ik in iets dat ik nog ga schrijven naar dit verhaal wil kunnen verwijzen en het nu in een besloten Facebookgroep staat, heb ik er deze blog van gemaakt.
Hoi Lars,
Ik zou jullie mijn laatste blog sturen: https://hansvandergugten.nl/?p=5427
Bij deze het aan de Tao-mannen geschreven verhaal.
Het beschrevene heeft een blijvende impact, zo voelt het nu.
Aho,
hans
———————————-
On zondag 07-06-20 22:00, Hans van der Gugten wrote:
Hallo Peter, hoi mannen,
Porno, daar lust ik wel pap van.
En nu we het toch over eten hebben, gister deed ik een ontdekking over eten.
Over mijn eigen eten, over mijn teveel eten en het gevoel dat ik nooit genoeg heb.
De laatste weken ben ik weer bezig met het nachtelijk onderzoek naar de subtiele bewegingen van de geest tijdens en na het gebruik van Rapé.
Het is momenteel mijn ervaring dat het effect is dat ik de bewegingen van de geest, of beter gezegd de bewegingen die zich in de geest voordoen, waarneem als onder een vergrootglas.
Als ik na het Rapégebruik in bed ga liggen , in zo’n bed dat je omhoog kan zetten zodat je min of meer ligt zoals in een ligstoel, en mijn ogen sluit, dan is de binnenwereld zo ongeveer leeg van herkenbare inhouden.
Ik bevind mij dan in een soort energetische wolk, ik ben min of meer die wolk, maar ben ook dat wat dit alles waarneemt.
Elke beweging die zich hierin voordoet komt als het ware uit het niets, het is een beweging in het donker die bij navraag of na lang genoeg wachten een bewustzijn oplevert van een willen in de vorm van een gedachte.
Dat kan een verlangen zijn naar beweging van het lichaam, of naar het aanraken van mijn borst of tepels. Of ik ontwaar een drang mijn telefoon te pakken en het duister op te heffen door porno te gaan kijken.
Ik heb dit vorig jaar al heel gedetailleerd doorgemaakt en nu gaat het nog subtieler lijkt het wel.
(Vorige verslag, zie: https://hansvandergugten.nl/?p=5259).
Ik bevraag elke beweging, zoek naar een eventuele bron, en trek me zo mogelijk terug tot de toestand vlak voor de beweging opkwam.
En dan is de vraag die overblijft: kan ik het zijn zoals het zich nu voordoet dragen of geef ik toe aan de neiging daaraan te ontsnappen.
Steeds vaker lukt het om in de wolk te blijven en dan vind ik mijzelf een uur of of zo later aan, wakker wordend uit een deep sleep achtige droomtoestand.
Dit is heel bevredigend om mee te maken.
Uit dit alles is zich een verfijndere, gedetailleerdere waarneming van de ervaring aan het ontwikkelen.
Gister vroeg ik mij opeens af, ik heb dat honderden keren ervoor gedaan zonder enig zinnig resultaat, waarom ik toch altijd teveel eet zonder het gevoel te krijgen genoeg gegeten te hebben.
En opeens viel er luid en duidelijk een kwartje: ik wil niet steeds meer voedsel, ik wil meer eten.
Ik wil meer van de bezigheid van eten, ik vind eten een fantastische ervaring.
Ik vind het eten van voedsel een fantastische ervaring, daar kan ik niet genoeg van krijgen.
Eten is als porno, ik lust er wel pap van.
En net als wanneer je porno kijkt en het klaarkomen uitstelt; dan is er geen signaal meer dat zegt dat het genoeg is. (Daar is natuurlijk meer en gedetailleerder wat over te zeggen, andere keer).
Het inzicht dat opeens gezien werd is dit: ik vind eten als zodanig heerlijk, maar ik heb de gewoonte ontwikkeld om te eten terwijl ik tv kijk.
Ik wil zoveel zien en volgen dat het een economische manier van tijdsbesteding lijkt, maar het resultaat is dat ik nauwelijks aandacht heb voor een van mijn favoriete bezigheden: eten.
Vanmorgen heb ik echt ontbeten. Ontbeten zonder gelijk even het journaal terug te zien en een opgenomen programma te bekijken.
Ik deed ruim twintig minuten over het leeg lepelen van mijn bakje noten en zaden met melk.
En zowaar, ik kan me niet meer heugen dat ik dat eerder heb ervaren, langzaam voelde ik me voller worden.
Ik moest echt langzamer gaan eten, heb ook gedacht dat ik mijn normale portie zelfs niet op zou kunnen, maar op een gegeven moment was het leeg.
Toen ben ik in de ligstoelstand in mijn bed gaan liggen en heb met mijn ogen dicht een half uur liggen dagdromen. Heerlijk.
Tegen lunchtijd voelde ik me nog goed gevuld door mijn ontbijt.
Heb dan ook lichter gelunched en gedineerd, steeds zonder schermafleiding en korte pauzes na afloop.
Ik ben een tevreden man.
Liefs,
hans
—————————
On zondag 07-06-20 18:12, Hans van der Gugten wrote:
Zag vanmorgen een fraai voorbeeld van zelfbeminning op facebook langskomen:
Aho,
hans
—————————
