Anderhalf jaar geleden schreef een vriendin mij, dat haar vader was overleden en dat zij bij hem was geweest in zijn laatste uur. En kon voelen hoe hij in vrede ging.
Mocht je de wens voelen aanwezig te zijn bij het afscheid, dan ben je van harte welkom, aldus de uitnodiging.
Ik schreef haar (op 4 mei 2012) het volgende terug
Hoi lieve vriendin,
Gecondoleerd met het verlies van je vader.
Een aandoenlijk verhaal wat je schrijft.
Tijdens het lezen dacht ik opeens ik ga naar de begrafenis, dan begraaf ik een vader zonder familiegedoe.
Mijn vader ligt in het ziekenhuis (het tweede binnen een week).
Juist gister is er besloten dat hij voor een zogenaamd revalidatiebed in aanmerking komt en tot dan in het ziekenhuis mag blijven.
Een hele opluchting, want hij is zo verzwakt opeens dat alleen thuis met thuiszorg echt niet meer zou gaan.
Pas sinds afgelopen zaterdag ben ik met hem in het reine. Dat ging zo (citaat uit een mail aan mijn Geschwister):
Ter jullie-er informatie (Zus weet dit al): zaterdagmorgen werd ik wakker met de gedachte/het weten, dat ik pa de dingen die ik hem nog kwalijk neem, kan vergeven.
(Hier is natuurlijk een heel verhaal over te houden: ik weet dat er in die zin geen keus bestaat, dus kun je niemand iets kwalijk nemen, en als je dat wel doet ben je gewoon even vergeten dat die ander geen keus had, dat vergeten duikt dan op in de vorm van gedachten als: “Maar je had toch gewoon dit of dat kunnen doen”. Bij mij is het in stand houden van dat soort woedes vaak gerechtvaardigd vanuit de optimistische gedachte dat je mensen toch kunt leren alsnog het goede te doen. Bij pa had ik dat recent opgegeven maar het kwalijk nemen bleef hangen, en de onwil om te vertoeven in een omgeving waar alles decor is en doen alsof. Dat kwalijk nemen is dus nu weg, maar de aversie tegen de familiale traditie is er nog).
Vanuit mijn nieuwe ik zie ik mezelf wel regelmatig even naar het ziekenhuis rijden voor een bezoekje aan pa.
Ik was afgelopen zaterdag onder meer naar hem toegegaan om hem te vertellen over mijn nieuwe staat van zijn, maar dat paste die dag nergens tussen.
Of het er de komende dagen van komt zie ik wel, maar feitelijk is ook dat niet meer belangrijk.
Ik ben bereid me te voegen in in een bezoek-schema, bijvoorbeeld gaan op een dag dat er niemand anders wordt verwacht.
Los daarvan voel ik me vrij te gaan en te staan waar en wanneer ik wil.
En net heb ik ze dit geschreven:
Er is nog iets dat door mijn kop zoemt.
Laatst stuurde Zus mij een interview met Hella de Jonge.
Nadat ik dat gelezen had, werd ik de volgende ochtend wakker met het vergeven hebben van pa.
Het drong pas later tot mij door dat iets in dat interview iets voor mij verduidelijkt moest hebben.
Het komt er op neer, dat ik heel erg herken wat Hella de Jonge zegt over de kritiek die ze krijgt op haar boek Spring.
De kritiek is dat het hard is dat en wat ze vertelt/onthult.
En zij zegt dan: Het is niet hard, het is straight, niet naar.
Mijn poging een tijd geleden me te ontstrengelen van mijn gedwongen participatie in een familiegeheim werd ook afgedaan als naar, heel naar, asociaal en gestoord.
Wel, het was dat, in mijn ogen, allemaal niet, het was straight.
Bij mij kwam daarbij dat ik een structuur heb/had, die het nodig heeft dat juist degenen waarop ik mijn gefundeerde kritiek richt, het daarmee ook eens moet zijn.
Kort samengevat wilde ik dus, dat als ik tegen mijn moeder zou zeggen dat ik waarnam dat ze iets 100 % ontkende, ze dan zou moeten zeggen: verhip, je hebt helemaal gelijk.
En guess what? Zo werkt dat niet.
Maar ik heb het wel tientallen jaren geprobeerd.
En ik probeer het nog steeds met iedereen die ik niet heb opgegeven.
Ik zal jullie een kopie van dat interview sturen.
Heb jij dat interview met Hella de Jonge gelezen?
Hug,
hans
