Want stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren (Genesis; 3,1-24)

Daar sta ik dan, gisterochtend op mijn loopplank, gepakt en gezakt, wachtend op mijn taxi.
(Met dank aan overbuurman Joost voor de foto per email en dank aan de techniek die dit alles mogelijk maakt.Ha, het werkt).

Daar zit ik dan, in de YWCA Madras, achter een computer te internetten.
Ja, wij leven achter schermen.Een voorbeeld daarvan zag ik tijdens de vlucht met Emirates naar Dubai.
Vliegend in een Airbus 380 A, een zee van schermen met passagiers erachter.
Je kunt geloof ik aleen al 200 films bekijken. Ik heb me overgegeven aan Mozart door de koptelefoon. Ik blijf het fascinerend vinden, opstijgen in zo’n vliegend flatgebouw met operamuziek in stereo.

Zo kwam ik dus vanmorgen als een herfstblad uit de hemel neerdwarrelen in wat hier midwinter is.
Ik ben nog niet zo vroeg (half december) in India aangekomen en het is me nu al warmer dan warm genoeg.
Maar goed te doen. Hopelijk kan ik erin ontspannen de komende tijd.

Daarstraks een eerste verkennend rondje gedaan. Ik verdwaal moeiteloos. Door een stad lopen en dan na uren nog weten waar je bent en een idee hebben hoe terug te lopen, zoals vriend D vorig jaar in Kaanchipuram bleek te kunnen, dat zit er bij mij niet in.
Ik ben begonnen met bij de uitgang van het YWCA complex naar rechts te vertrekken met het idee een groot vierkant te lopen. Dat is gelukt. Mijn eerst twee ‘chai, very little sugar’ gedronken. En maar kijken, kijken, kijken.
En bekeken worden natuurlijk. Je bent voor een groot deel van de locale bevolking toch nog een bezienwaardigheid. En mijn wat te overgewichtige body met die flodderbroek en dat domme petje trekt ruim aandacht. Meisjes die elkaar aanstoten; moet je kijken! En dat dan ook geheel onschuldig, giechelend en je toelachtend tegelijk. Ja je wordt hier vaak bekeken, maar veelal welwillend. Je wordt vaak toegelachen, toegeglimlacht, er is veel warmhartelijks hier.
Evenzogoed ook aak verwarring. Ik loop nogal eens terreinen op, gewoon om rond te kijken. Vaak zit daar dan een bewaker op een stoel en die verstaan je vaak niet. Dan wordt er een collega bijgehaald en zijn er kletsjes in gebroken Engels. Of ik slenter gewoon door zo’n (bijvoorbeeld) campus op en dan gaat zo’n man een beetje achter je aan op ruime afstand en als ik dan terug kom moet je even langs de receptie waar iemand zit die wel Engels spreekt en dan zeg ik dat ik het gebow en de tuin even heb bekeken en dan i het meestal wel goed.

Ook nog tijdens mijn rondje een poos naar een man zitten kijken die bij de chai shop stond te bewegen. Een soort rustige naar binnen gekeerde psychotische man die op een heel rustige onverstoorde manier allerlei bewegingen stond te herhalen. Een eiland, maar wel gewoon op de stoep, tussen de langslopende mensen die hem dus allemaal zien maar hem laten.

In het vliegtuig een beetje zitten lezen in de reisigds die ik vorig jaar van Diederik kreeg. Er zijn veel kunstopleidingen in Chennai. Ik wil wel een cursus doen in een of ander. Ga ik me voor openstellen. Via google bijvoorbeeld.

Vandaag ook nog een uit de Airbus geredde Volkskrant van gister gelezen. Er staat een stukje in met als kop: Vrouw zit echt anders in elkaar. (Organen, hersenen en immuunsysteem functioneren anders dan bij de man). Tsja, ik weet ook niet wat ik er mee moet, maar er ging een zekere troost uit van die krantekop.

Om te oefenen of ik hier ook plaatje van web naar weblog gedaan krijg, dit:

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2672/Wetenschap-Gezondheid/article/detail/3564203/2013/12/18/Vrouwen-zitten-echt-anders-in-elkaar-dan-mannen.dhtml

Recht zo die gaat.