Terug in Holland zien we weer nieuwsrubrieken.
De wereld draaide gewoon door toen ik de afgelopen tweeënhalve maand niet keek.
Ook dezelfde monden die dezelfde standpunten verdedigen of verdoezelen.
Zo zag ik Antoine Bodar weer eens bezig, zondag 2 maart in WNL. (Vanaf 46′ 30).
Natuurlijk wordt dan heel voorspelbaar door een interviewer weer even gerefereerd aan het kindermisbruik. En dan gaat Bodar weer ogenschijnlijk even voorzichtig door het stof.
Ogenschijnlijk, tot het moment dat ie het weer voor elkaar krijgt om te zeggen dat het toch zo jammer is dat er geen vergelijkend onderzoek is gedaan naar hoe het bij de katholieken, bij de protestanten en bij de socialisten is (wat betreft kindermisbruik).
Want het is toch een maatschappelijk probleem.
Ik heb ooit iemand uit zijn kringen horen zeggen dat het in de roomse kerk net zoveel voorkomt als in andere sectoren van de maatschappij. En dat was bedoeld als verdediging.
Terwijl ik dan denk dat het beschamend is dat het in de roomse kerk, waar ze toch al eeuwen ervaring hebben met hoe om te gaan met (ideaal gezien) zelfverkozen celibatair leven, kennelijk geen enkel effect heeft op de mate waarin die mannen in de fout gaan.
Verder is er wel degelijk vergelijkend materiaal. zie bijvoorbeeld in De Gazet van Antwerpen het artikel Seksueel misbruik in Kerk, sport en gezin.
Daar vallen over de kerk deze uitspraken van de onderzoekers op:
=Devillé hekelde de tegenwerking van de Kerk …..
=De Kerk vond dat ik moest stoppen met haar te belasteren.
Het lijkt mij volstrekt duidelijk dat kindermisbruik een maatschappelijk probleem is.
Het lijkt me nog duidelijker dat het enorme schandaal rond kindermisbruik door geestelijken van de roomse kerk is gelegen in de manier waarop hiermee door die kerk is omgegaan.
Antoine Bodar en zijn altijd maar teruggrijpen op “bij de katholieke kerk gaat het niet zozeer om wat praktisch haalbaar is, maar om wat het ideaal is”.
Dat is een soort verkapt platoonse onderduikbeweging.
Net als de ideale cirkel, lijkt het ideaal van de roomse kerk niet voor discussie vatbaar.
Terwijl er nogal een groot verschil is. Maar dat is weer een heel ander onderwerp.
Als tegenwicht tegen het ideaal een stukje over het roomse hoofdkwartier:
(Dit is een column van de journalist Bart Schut).
Het Vaticaan is de ultieme schurkenstaat
Vergeet Iran, vergeet Cuba, vergeet Noord-Korea
Wie anno 2013 een bona fide schurkenstaat wil bezoeken, hoeft niet ver te reizen. Midden in Europa ligt een ‘land’ dat aan alle eisen voldoet: het is een pure theocratie, een absolute dictatuur en de ‘regering’ doet niet anders dan misdaden plegen, verdoezelen en goedpraten. Ik heb het natuurlijk over Vaticaanstad, de kleinste onafhankelijk staat ter wereld. En één van de meest criminele.
Eigenlijk is het te gek voor woorden te spreken over een land. De soevereiniteit van het stadstaatje is eind jaren ’20 van de vorige eeuw bekokstoofd door Benito Mussolini en Paus Pius XI op voorwaarde dat de paus zich niet zou bemoeien met de misdaden van de fascistische dictator. Vaticaanstad heeft geen volk, er wordt niemand geboren (behalve per ongeluk), het heeft geen leger (afgezien van een paar Zwitserse huurlingen met middeleeuwse hellebaarden) en nauwelijks een grondgebied (nog geen halve vierkante kilometer). Wat het wel heeft is veel geld en nog meer macht. Helaas gebruikt het Vaticaan dat geld en die macht dag in dag uit, jaar na jaar om de meest walgelijke criminelen te beschermen en uit de gevangenis te houden. U weet waarover ik spreek: pedofiele priesters.
Het wordt steeds duidelijker dat de verantwoordelijkheid voor de pedofilieschandalen binnen de Rooms-katholieke kerk rotsvast binnen de muren van het Vaticaan ligt. In de documentaire Mea Maxima Culpa: Silence in the House of God van filmmaker en Oscarwinnaar Alex Gibney wordt beschreven hoe keer op keer op het allerhoogste niveau binnen de kerk wordt besloten kinderverkrachters te beschermen. Dit gebeurt op verschillende manieren: door het betalen van zwijggeld aan slachtoffers, door het overplaatsen van geestelijken tegen wie klachten zich opstapelen (vaak naar parochies waar kinderen en ouders niet op de hoogte zijn van des priesters praktijken en deze dus gewoon door kan gaan), door het weigeren te reageren op klachten met serieus intern onderzoek of door het actief tegenwerken van politie en justitie.
In ‘Mea Maxima Culpa’ komen woedende en zwaar gefrustreerde geestelijken aan het woord die keer op keer stuiten op de hoge muren van onwil rond het Vaticaan in hun pogingen wel iets aan het misbruik door hun collega’s te doen. Rome kijkt de andere kant op, weigert te luisteren, plaatst over en bevordert zelfs de schuldigen in pedofiliezaken. Zoals de aartsbisschop van Boston, Bernhard Law, die werd beloond voor het in de doofpot stoppen van letterlijk duizenden pedofilieklachten met een prachtig paleis en het beheer over een van de mooiste kerken van Rome: de Basilica de Santa Maria Maggiore.
Hoe hoog reiken de schandalen in het Vaticaan? Tot de absolute top. Paus Benedictus XVI was toen hij nog kardinaal Joseph Aloisius Ratzinger heette de prefect van de Heilige Congregatie voor de Geloofsleer, u wellicht bekend onder de naam Inquisitie. In die functie was Ratzinger 20 jaar lang verantwoordelijk voor het systematische geheimhouden van pedofilieschandalen, het afkopen van getuigen en het tegenwerken van onderzoek door politie en justitie. Kortom de huidige paus was de man die ervoor zorgde dat duizenden kinderverkrachters uit de gevangenis bleven en vaak decennialang hun gang konden blijven gaan. In die zin was zijn baan misschien het best te vergelijken met die van een maffia consigliere, belast met het toezicht op omertà.
En het blijft niet bij Ratzinger. Zijn populaire voorganger Johannes Paulus II beschermde decennialang zijn boezemvriend Marcial Maciel Degollado, de oprichter van het Legioen van Christus. Via deze organisatie haalde Maciel miljarden binnen aan donaties voor Rooms-katholieke kerk, maar tegelijkertijd was de Mexicaanse priester een meedogenloos roofdier, dat tientallen kinderen verkrachtte. Deze “heilige man” (dixit Johannes Paulus II) hield er ook nog eens twee minnaressen op na, bij wie hij vier kinderen verwekte van wie hij er ook nog eens verschillende seksueel misbruikte.
Al vanaf de jaren ’70 deden er geruchten over Maciel de ronde, ook in de internationale pers, maar de paus weigerde een onderzoek tegen zijn vriend en wandelende geldautomaat in te stellen. In 1998 werd door slachtoffers een formele aanklacht tegen Maciel ingediend bij het Vaticaan, maar prefect Ratzinger, onder druk van Karol Wojtyla (de echte naam van Johannes Paulus II) en kardinaal Angelo Sodano (toen Staatssecretaris van de Heilige Stoel, zeg maar de premier van Vaticaanstad), zorgde ervoor dat de zaak in de doofpot terecht kwam. Pas in 2004 stapelden de bewijzen zich zo hoog op dat Maciel dat er een onderzoek werd geopend. In datzelfde jaar stapte Maciel op als leider van het Legioen van Christus en ging met pensioen. Reden tot excuus aan de slachtoffers, laat staan strafrechtelijke vervolging, zagen Johannes Paulus II c.s. uiteraard niet.
De conclusie? De Top-3 van het Vaticaan – Wojtyla, Ratzinger en Sodano – werkten decennialang actief aan het beschermen van kinderverkrachters en waren daarmee direct verantwoordelijk voor het misbruik van vele (tien-? honderd-?)duizenden kinderen in de hele wereld. Is er nog meer nodig om een land als schurkenstaat aan te duiden?
Nederland onderhoudt goede (zij het geen “innige” als we de website van de Rijksoverheid mogen geloven) diplomatieke betrekkingen met het Vaticaan. Zolang de Heilige Stoel blijft weigeren mee te werken aan opsporing en vervolging van pedofielen en niets doet om de cultuur van seksueel geweld, doofpot en omertà te veranderen, is deze relatie een klap in het gezicht van de slachtoffers. Ook en zeker voor de honderden, wellicht duizenden door katholieke geestelijken misbruikte kinderen in ons land.
Vergeet Iran, vergeet Cuba, vergeet Noord-Korea, midden in de Europese Unie ligt de ultieme schurkenstaat. U kunt deze zonder paspoort bezoeken.
