Gister voor het eerst sinds maanden weer naar de Santo Daime geweest.
Het was een Cura ter gelegenheid van de verjaardag van Geraldine, de madrinha van Santo Daime Amsterdam.
Het was weer een mooie happening.
De effecten van de Daime waren als bekend. Vooral prettig, soms indrukwekkend.
Ik was vooral bezig met mijn plek in het sociale gebeuren dat daar dan gaande is, en voelde weer heel sterk een grote plaatsvervangende trots op al die meer dan honderd medeburgers, die daar toch allemaal maar het risico nemen op (en de bereidheid hebben tot) onvoorziene schoonmaakoperaties, die gepaard kunnen gaan met heftig kotsen en intense energetische ontladingen.
Ik zag en voelde ook heel helder wat een enorme en gebundelde krachten daar worden opgebouwd. Tijdens de laatste fase voelde ik zo’n energiestraal mijn hart wat verder openwerken (of hoe zeg je dat?).
En er was een moeilijk te beschrijven heel korte visioenachtige directe ervaring van recent in India opgedane inzichten: ook onwetendheid is een essentieel gegeven in Bewustzijn en daarmee iets goddelijks. Dus is het een totale vergissing, in essentie, om boos te worden op onwetendheid.
(Door mijn kindersituatie, waar ik veel onwetendheid om me heen had, die niet
gezien en dus ontkend werd, ben ik in een soort kruistocht tegen onwetendheid
verzeild geraakt, die door de verwevenheid met mijn overleven niet uit mededogen
voortkwam, maar door woede en angst werd gevoed, fight/flight).
Afijn, gisteravond zat ik naast twee jongens die voor het eerst meededen. Die naast mij was zeer onrustig en stoorde mij steeds. Een aantal malen heb ik hem zeer indringend mijn grenzen aangegeven. (Hij was daar achteraf zeer content mee).
Omdat hij steeds om de nek van zijn vriend ging hangen, had de helper mij tussen hen in geplaatst. Op een gegeven moment stond hij weer op om voor mij langs naar zijn vriend te gaan en stopte toen voor mij. Ik voelde verontwaardiging opkomen.
Toen, in een fractie van een seconde, in een minivisioen, zag ik een soort energetische beweging: Bewustzijn veranderend in onwetendheid terwijl het bewustzijn bleef en uit gewoonte kwam boosheid op, die opeens in volle klaarheid als ineffectief zichtbaar werd: die jongen zijn aandacht was overal, behalve daar waar hij was. Ik deed grinnekend het effectiefste wat in me opkwam. Een klein duwtje in zijn rug, begeleid met ‘ja, doorlopen’.
Ook heb ik die avond voor het eerst een soort van meegezongen, mijn adem verbonden aan het gebeuren. Ik slaak een zucht van verlichting nu ik dit opschrijf.
Een mooi moment om eens in woorden uit te drukken wat ayahuasca/daime voor mij/volgens mij doet: het creeert een periode waarin je sterk lichamelijk en geestelijk niet te ontkennen en overheersend voelt dat het leven okay is. Met als groeizaam bijeffect, dat alles in en aan je dat het daar geconditioneerd niet mee eens is, in het zonnetje wordt gezet en daardoor wegsmelt. Felicitare. Hiep hiep hoera.
