Om de blog ‘Kroegpraat. Onaf, ruw en ongepolijst.‘, die erg lang is, niet nog langer te maken volgt hier de nabespreking.
Ik heb de tekst toegestuurd aan mijn taotrainer Reinoud Eleveld met dit begeleidende briefje erbij:
Citaat.
Hallo Reinoud,
Hier, zoals aangekondigd, mijn wat lang uitgevallen denksels rond de vraag ‘is opwinding niet in wezen relationeel’?
Het laten zien van dit verhaal roept diep van binnen weer allerhande kinderangsten op, het is niet anders.
Groet en tot over een paar weken.
Einde citaat.
Hier is zijn reactie:
Citaat.
On zaterdag 10-06-17 21:21, Team Taotraining wrote:
Beste Hans,
Je blog Kroegpraat (Onaf, ruw en ongepolijst) met veel genoegen gelezen. Je schrijft eigenlijk net zo goed blijkbaar net zo makkelijk als je zus, wiens boek ik met veel respect gelezen heb.
Ik houd van de vragen die opschrijft en je pogingen om ze te beantwoorden. Ik hou van de eerlijkheid en de oprechtheid van je woorden. En ik heb ook weer respect voor je zoektocht en je eigen-wijsheid daarbij. Je schrijft ook kritisch en verwonderd over mijn bijdragen in je leven en ik ervaar die woorden als eerlijk en fair. Ik bedoel dat je zo over mij schrijft. Ik begrijp de kinderangsten hier omtrent natuurlijk ook. En hoop dat je ervaart dat je daar weer een stap in maakt. Angstvrij leven. Het kan (behalve misschien als er een groot beest met tandjes op je afspringt).
Dan: je stelt een interessant punt aan de orde. De vraag: Is opwinding niet in wezen relationeel? Je formuleert het ook nog weer als volgt:
“Iets vergelijkbaars lijkt er aan de hand met ‘zelfbeminning’: om het gefrunnik te omzeilen, moet er een vrijpartij met jezelf zijn. Dat is toch verkapte duo-cultivatie?’
Je kunt zeker stellen dat zelfbeminning (als je het gefrunnik wilt omzeilen) een vrijpartij met jezelf is. En dat het in die zin dus ‘relationeel’ is. Zelf-beminning gaat letterlijk over het beminnen van het zelf. Dat betekent dat er een ‘beminnende’ moet zijn. En een ‘bemind wordende’. Dat zijn dus twee perspectieven die in interactie gaan. En zou je dan kunnen spreken over een duo. Een stelletje. Tot zover ben ik het met je eens. Sterker. Het idee, de vraagstelling, bevalt me zeer.
Echter, als Witte Zuiler, bevalt je conclusie me veel minder: ‘Dat is toch verkapte duo-cultivatie?’ Niet omdat die conclusie per se onjuist is, maar de semantische slordigheid bevalt me niet. Mono-cultivatie staat voor zelfbeminning en Duo-cultivatie staat voor het beminnen van de ander. Je kunt op Shen-niveau wel beweren dat ‘we allemaal één zijn’ en dat er dus geen verschil is tussen vrijen met jezelf en vrijen met de ander. Maar op Shen-nivo is alles wat je uitdrukt in woorden verkeerd, omdat Shen niet in woorden gevangen kan worden. Dus de ‘Shen-truc’ in dezen is ongeldig. Op Jing-nivo zou het absurd zijn op het ‘zelf’ te verwarren met ‘de ander’. Dus op dat niveau is het ook onzinnig om mono- en duo-cultivatie als hetzelfde te benoemen. Op Chi-niveau is het meer verwarrend en in ieder geval een interessante benadering. Als zelfbeminning, mono-cultivatie dus, feitelijk verkapte duo-cultivatie zou zijn, dan is het omgekeerde ook waar! Duo-cultivatie is dan verkapte zelf-beminning. En daar ontstaat dan ook een interessant punt. Iedereen die vrijt met de ander is dus of gevangen in een voortplantingsdwang, of is wanhopig op zoek naar zelfbeminning. Maar omdat we volledig verslaafd zijn aan de bevestiging van ‘de ander’ (lees: Houden Papa en Mama wel van mij???) zoeken we eindeloze bevestiging van die vraag in het intiem lastig vallen van de ander. Geen wonder dat zoveel intieme contacten op het gebied van hechting zo mislukken. We willen helemaal niet de ander houden. We willen van ons zelf houden! En dat lukt maar niet. Tenminste: niet als je niet eerlijk bent tegenover deze verborgen motivatie om te vrijen met ‘de ander’. Als je mono-cultivatie gaat trainen. En een echte en waarachtige hechting opbouwt met je zelf, kom je los van deze dwang. En, wie weet, ben je ooit een keer in staat om met ‘de ander’ te vrijen, terwijl het dan ook echt gaat om liefde voor die persoon. En zo kom je weer uit op de aloude wijsheid, dat je eerst 16 jaar mono-cultivatie moet trainen, om überhaupt in staat te zijn om duo-cultivatie eerlijk en respect en met maximale hechting aan te kunnen. Mooi!
Dank en groet, Reinoud
Einde citaat.
Mijn (verheugde) reactie daarop ging zo:
Citaat.
Beste Reinoud,
Ik ben blij met je antwoord op mijn lange blog/brief.
Na ontvangst en eerste lezing schreef ik vriend Jan: “Heb het nog niet helemaal doorgrond, maar ben blij met dit uitgebreide antwoord”.
Inmiddels heb ik het nog een paar keer gelezen.
Ben nog steeds blij, snap het wat beter en ga ervan uit dat mijn begrip de komende jaren zal toenemen.Iets anders, aanvullend of parallel aan mijn verhaal:
Een paar dagen voor je antwoord kwam deed ik na lang, na bijna een jaar, weer eens mee aan een werk, ja zo noemen ze dat daar, bij de Santo Daime.
Met ayahuasca dus.
Altijd spannend, boeiend en leerzaam.Deze keer werd mij ‘getoond’ hoe en waar de mentale energie stroomt.
En kon ik daarmee experimenteren.
Ik zag glashelder dat het hele verhaal dat via jou tot mij komt over de manier waarop wij gewend zijn met sexuele energie om te gaan en hoe dat ook anders kan, evenzo van toepassing is op de mentale energie.
Dus ook in mijn denkenergie zit wat jij noemde ‘voorkantverwarring’. (Zie ook: https://hansvandergugten.nl/?p=4256).
Ik werd mij gewaar dat ik wanneer ik in het denkgebied zit, wat vaak is, dat ik dan mijn aandacht vestig op een plek/omgeving ruim vóór mij op (derde) ooghoogte.Opeens werd de verbinding gelegd tussen het Tao-verhaal over voorkant/achterkant en begon ik te experimenteren met het verschuiven van de mentale energie en/of de aandacht erin.
Onderzoekend naar wat er zou gebeuren als ik die energie en/of de aandacht erop dichterbij zou brengen.
En zelfs tot ‘achterin’, tot via het ruggenmerg. En tegelijkertijd ook uitproberend om de mentale energie te laten beginnen in het bekkengebied.
Het effect van dit alles en het onderzoek is nog steeds gaande. Blij mee.Ook werd tijdens dezelfde sessie het verschil wat duidelijker tussen twee gevoelslagen in de buik.
Ik heb nogal de neiging me te overeten en het lijkt er steeds op dat ik machteloos sta tegenover de als automatisch gevolgde impulsen om maar weer eens wat tussendoor te nuttigen.
Het beeld was dat mijn ‘gut feeling’ dieper in de buik zetelt en dat de verwarring is dat de eetimpulsen dichter aan de oppervlakte liggen. En er niet van onderscheiden worden.
Als het ware omhult door een sugar coating aan lekkere trek triggers. Suiker dat zichzelf voedt.Kortom, het was weer boeiend.
Ik ga je antwoord en deze reactie van mij onder de blog Kroegpraat plakken.
Dan voelt het meer als een afgerond geheel.Nogmaals bedankt voor je antwoord.
Groet,
hans
Einde citaat.
Ter afsluiting uit een latere mail nog een zin van Reinoud die een reactie was op het bovenstaande:
“Heel interessant ook wat je schrijft over je Aya-ervaringen met de mentale energie. En
hoe je die ook meer ‘voor’ en meer ‘achter’ kunt plaatsen. Kan ik helemaal volgen! ”
Tot zover dit rondje Kroegpraat.
